Rozdział 9

Proroctwa, które się spełniły

Ludzie nie potrafią trafnie przepowiadać przyszłości. Już nieraz żałośnie zawiedli pod tym względem. Dlatego księga zawierająca proroctwa, które się spełniły, siłą rzeczy zwraca na siebie uwagę. A właśnie taką Księgą jest Biblia.

1 (oraz wstęp). Czego dowodzi fakt, że Biblia zawiera proroctwa, które się sprawdziły?

LICZNE proroctwa Pisma Świętego spełniły się w tak drobnych szczegółach, że krytycy uważają, jakoby zostały spisane po fakcie. Twierdzenia takie są jednak gołosłowne. Przecież wszechmocny Bóg z pewnością jest w stanie przepowiadać przyszłość (Izajasza 41:21-26; 42:8, 9; 46:8-10). Spełnianie się proroctw biblijnych nie oznacza, że zostały spisane po czasie, lecz raczej poświadcza ich Boskie natchnienie. Omówimy teraz niektóre zdumiewające proroctwa, które się już sprawdziły. Stanowią one kolejny dowód, że Biblia jest Słowem Boga, a nie dziełem człowieka.

Zesłanie do Babilonu

2, 3. Jak doszło do tego, że król Ezechiasz pokazał wysłannikom Babilonu wszystkie skarby swego pałacu i państwa?

² Król Ezechiasz panował w Jeruzalem około 30 lat. W roku 740 p.n.e. był świadkiem podbicia przez Asyrię królestwa Izraela, sąsiadującego z nim od północy. W roku 732 p.n.e. doświadczył na sobie zbawczej mocy Bożej, gdy próba zdobycia Jeruzalem skończyła się dla Asyryjczyków wręcz katastrofalnie (Izajasza 37:33-38).

³ Niedługo potem Ezechiasz gości posłów Merodacha-Baladana, króla Babilonu. Na pozór przybywają oni złożyć Ezechiaszowi gratulacje z okazji powrotu do zdrowia po ciężkiej chorobie. Ale Merodach-Baladan widzi chyba w Ezechiaszu ewentualnego sojusznika przeciwko asyryjskiej potędze światowej. Ezechiasz niczym nie rozwiewa tych nadziei, gdy pokazuje Babilończykom wszystkie bogactwa swego pałacu i państwa. Być może i on szuka sprzymierzeńców na wypadek powrotu Asyryjczyków (Izajasza 39:1, 2).

4. Jakie tragiczne następstwa błędnego posunięcia Ezechiasza przepowiedział Izajasz?

⁴ Nierozważny postępek Ezechiasza natychmiast dostrzegł Izajasz, wybitny prorok żyjący w tamtych czasach. Wie on, że najskuteczniejszą ochronę może zapewnić królowi Jehowa, a nie Babilończycy, toteż oświadcza, iż takie popisywanie się przed nimi bogactwem będzie mieć tragiczne następstwa. „Oto idą dni”, mówi Izajasz, „w których wszystko, co jest w twoim domu i co nagromadzili twoi ojcowie aż po dziś dzień, zostanie zabrane do Babilonii”. Jehowa zadecydował: „Nie pozostanie nic” (Izajasza 39:5, 6, Bw).

5, 6. (a) Jak Jeremiasz potwierdził słowa Izajasza? (b) W jaki sposób spełniły się proroctwa Izajasza i Jeremiasza?

⁵ W tamtych czasach, w VIII wieku p.n.e., spełnienie się takiego proroctwa mogło się wydawać nieprawdopodobne. Jednakże sto lat później sytuacja się zmieniła. Babilon zepchnął Asyrię z pozycji dominującej potęgi światowej, natomiast Juda tak podupadła pod względem religijnym, że Bóg cofnął jej swe błogosławieństwo. Natchnął innego proroka, Jeremiasza, by powtórzył Izajaszową przestrogę i obwieścił w imieniu Jehowy: „Sprowadzę ich [Babilończyków] przeciw temu krajowi, przeciw jego mieszkańcom (...) Cały ten kraj zostanie spustoszony i opuszczony, a narody będą służyć królowi babilońskiemu przez siedemdziesiąt lat” (Jeremiasza 25:9, 11, BT).

⁶ Mniej więcej cztery lata po wygłoszeniu przez Jeremiasza tego proroctwa Babilończycy wcielili Judę do swego imperium. Trzy lata później uprowadzili do Babilonu grupę jeńców żydowskich oraz zagarnęli część skarbów świątyni jeruzalemskiej. Po dalszych 8 latach Juda się zbuntowała i została znowu podbita przez króla Babilonu, Nabuchodonozora. Tym razem Jeruzalem i świątynia uległy zburzeniu. Wszelkie nagromadzone w nich bogactwa oraz sami Żydzi zostali zabrani do dalekiego Babilonu — dokładnie tak, jak to przepowiedzieli Izajasz i Jeremiasz (2 Kronik 36:6, 7, 12, 13, 17-21).

7. Jak archeologia poświadcza spełnienie się proroctw Izajasza i Jeremiasza, dotyczących Jeruzalem?

⁷ The Archaeological Encyclopedia of the Holy Land (Encyklopedia archeologiczna Ziemi Świętej) podaje, że po zbrojnej napaści Babilończyków „miasto [Jeruzalem] było doszczętnie zburzone”.¹ Archeolog W. F. Albright stwierdza: „Wykopaliska i eksploracja powierzchniowa na obszarze Judy wykazały, że wskutek dwukrotnego najazdu Chaldejczyków tamtejsze miasta nie tylko zostały obrócone w perzynę, lecz nie były zamieszkane przez całe pokolenia — niekiedy już na zawsze”.² A zatem archeologia potwierdza wstrząsające spełnienie się owych proroctw.

Zagłada Tyru

8, 9. Jakie proroctwo wypowiedział Ezechiel przeciwko Tyrowi?

⁸ Następnym pisarzem starożytnym, który zanotował proroctwa natchnione przez Boga, był Ezechiel. Prorokował on na przełomie VII i VI wieku p.n.e., czyli w latach poprzedzających zburzenie Jeruzalem i w pierwszych dziesięcioleciach pobytu zesłańców żydowskich w Babilonie. Nawet niektórzy nowożytni krytycy nie zaprzeczają, że Księgę Ezechiela spisano mniej więcej w tym czasie.

⁹ Ezechiel utrwalił na piśmie doniosłe proroctwo o zagładzie północnego sąsiada Izraela, Tyru, który zerwał przyjacielskie stosunki z ludem Bożym i stał się jego wrogiem (1 Królów 5:1-9; Psalm 83:3-9, Bw). Napisał: „Tak mówi Pan, Jahwe: Oto Ja jestem przeciw tobie, Tyrze. Sprowadzę na ciebie liczne ludy, podobnie jak morze spiętrza swoje fale. Zburzą mury Tyru i rozwalą jego wieże. Wymiotę zeń jego proch i uczynię z niego nagą skałę (...) a twoje kamienie, drzewo i gruzy wrzucą do wody” (Ezechiela 26:3, 4, 12, Bp).

10-12. Kiedy i jak spełniło się ostatecznie proroctwo Ezechiela?

¹⁰ Czy rzeczywiście do tego doszło? Niewiele lat po ogłoszeniu przez Ezechiela tego proroctwa król babiloński Nabuchodonozor rozpoczął oblężenie Tyru (Ezechiela 29:17, 18). Nie było to łatwe przedsięwzięcie. Na stałym lądzie leżała tylko część miasta (tak zwany Stary Tyr), reszta zaś — na wyspie odległej jakieś 800 metrów od brzegu. Nabuchodonozor oblegał tę wyspę przez 13 lat, zanim się w końcu poddała.

¹¹ Jednakże w roku 332 p.n.e. proroctwo Ezechiela spełniło się we wszystkich szczegółach. Azję najechał wówczas macedoński zdobywca Aleksander Wielki. Tyr stawił mu opór, czując się bezpieczny na swej wyspie. Aleksander nie chciał pozostawiać na tyłach potencjalnego wroga, ale nie miał też zamiaru iść w ślady Nabuchodonozora i oblegać miasto przez długie lata.

¹² Jaką obrał strategię? Zbudował groblę, po której jego żołnierze mogli się dostać na wyspę i zaatakować stojące na niej miasto. Zwróćmy jednak uwagę, czego użył do usypania tej grobli. The Encyclopedia Americana donosi: „Z gruzów zburzonej uprzednio lądowej części miasta zbudował w roku 332 ogromną groblę, aby połączyć wyspę z lądem stałym”. Po stosunkowo krótkim oblężeniu zrównano z ziemią również miasto na wyspie. Tym samym proroctwo Ezechiela spełniło się w całej rozciągłości. Nawet „kamienie, drzewo i gruzy” starego Tyru ‛wrzucono do wody’.

13. Jak pewien XIX-wieczny podróżnik opisał miejsce po starożytnym Tyrze?

¹³ Pewien XIX-wieczny podróżnik tak opisywał, co do jego czasów zachowało się z tego starożytnego miasta: „Z dawnego Tyru, jaki znał Salomon i prorocy izraelscy, nie pozostały żadne ślady poza wykutymi w skale grobowcami na górskich zboczach oraz fundamentami murów (...) Nawet na wyspie, którą Aleksander Wielki podczas oblegania miasta zamienił w półwysep, zasypując cieśninę dzielącą ją od lądu stałego, najwcześniejsze szczątki pochodzą z okresu wypraw krzyżowych. Dzisiejsze miasteczko, w całości stosunkowo młode, leży w północnej części dawnej wyspy, a prawie całą resztę jej powierzchni pokrywają bliżej nieokreślone ruiny”.³

Kolej na Babilon

14, 15. Jakie proroctwa przeciw Babilonowi zanotowali Izajasz i Jeremiasz?

¹⁴ Prorok Izajasz, który już w VIII wieku p.n.e. ostrzegał Żydów przed przyszłym najazdem Babilończyków, wygłosił jeszcze inną zdumiewającą przepowiednię, dotyczącą tym razem unicestwienia samego Babilonu. W obrazowych słowach przedstawił następujące informacje: „Oto ja pobudzam przeciw nim Medów (...). Wtedy Babilon, perła królestw, klejnot, duma Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy je Bóg wywrócił. Nie będzie nigdy więcej zamieszkany ani zaludniony z pokolenia w pokolenie” (Izajasza 13:17-20, BT).

¹⁵ Również prorok Jeremiasz na wiele lat naprzód przepowiedział upadek Babilonu, podając przy tym interesujący szczegół: „Posucha na jego wody, aby wyschły (...) Przestali walczyć rycerze Babilonu, siedzą w warowniach, siła ich wyczerpała się” (Jeremiasza 50:38; 51:30, Bw).

16. Kto i kiedy zdobył Babilon?

¹⁶ Panowanie Babilonu jako dominującej potęgi światowej dobiegło końca w 539 roku p.n.e., kiedy przeciwko temu miastu wyruszył mężny władca perski Cyrus, sprzymierzony z wojskami medyjskimi. Czekało go arcytrudne zadanie. Babilon miał potężne mury i uchodził za twierdzę nie do zdobycia. Na dodatek przez miasto płynęła wielka rzeka Eufrat, stanowiąca ważny element systemu obronnego.

17, 18. (a) Jak spadła ‛posucha na wody’ Babilonu? (b) Dlaczego obrońcy Babilonu „przestali walczyć”?

¹⁷ Grecki historyk Herodot opisuje, jak Cyrus uporał się z tym problemem: „Ustawił całe swe wojsko, jednych u wpadu rzeki do miasta, innych znowu w tyle miasta, w punkcie, gdzie rzeka z miasta wypływa, i przykazał wojsku, żeby z chwilą gdy zobaczą, że łożysko rzeki da się przejść, w tym miejscu weszli do miasta (...) wprowadził rzekę kanałem do jeziora [sztucznego zbiornika założonego przez jedną z poprzednich władczyń Babilonu], które właściwie było bagnem, i sprawił przez to, że stare łożysko rzeki, której woda opadła, stało się możliwe do przejścia. Gdy to nastąpiło i rzeka na tyle opadła, że mniej więcej do połowy biodra mężczyźnie sięgała, Persowie, których w tymże celu ustawiono przy łożysku Eufratu, wdarli się z tej strony do Babilonu”.⁴

¹⁸ Tak oto zgodnie z przepowiedniami Izajasza i Jeremiasza zdobyto owo miasto. Zauważmy jednak, jak dokładnie spełniły się proroctwa. Rzeczywiście przyszła „posucha na jego [Babilonu] wody, aby wyschły”. Opadnięcie wód Eufratu otworzyło Cyrusowi dostęp do miasta. Czy „przestali walczyć rycerze Babilonu”, jak ostrzegał Jeremiasz? Zarówno Biblia, jak i greccy kronikarze Herodot i Ksenofont donoszą, że gdy nastąpił atak Persów, Babilończycy akurat ucztowali.⁵ Kronika Nabonida, urzędowy dokument sporządzony pismem klinowym, informuje, iż oddziały Cyrusa wkroczyły do Babilonu „bez walki”, a więc zapewne bez stoczenia regularnej bitwy.⁶ Najwyraźniej wojownicy babilońscy niewiele uczynili w obronie swej stolicy.

19. Czy spełniły się słowa, że Babilon „nie będzie nigdy więcej zamieszkany”? Objaśnij to szerzej.

¹⁹ A co z zapowiedzią, że Babilon „nie będzie nigdy więcej zamieszkany”? Sprawdziła się co do joty, choć nie nastąpiło to zaraz w roku 539 p.n.e. W późniejszych czasach Babilon wielokrotnie stawał się gniazdem buntu, aż wreszcie w 478 roku p.n.e został zburzony przez Kserksesa. Pod koniec IV wieku p.n.e. Aleksander Wielki planował podjęcie odbudowy, lecz zmarł, zanim prace posunęły się naprzód. Od tej pory miasto coraz bardziej podupadało. W pierwszym stuleciu naszej ery było jeszcze zamieszkane, ale dziś ze starożytnego Babilonu pozostało jedynie rumowisko leżące na terenie Iraku. Chociażby został częściowo odrestaurowany, będzie stanowił jedynie atrakcję turystyczną, a nie tętniącą życiem metropolię. Ruiny te stanowią wymowne świadectwo ostatecznego spełnienia się natchnionych proroctw dotyczących Babilonu.

Pochód mocarstw światowych

20, 21. Co oglądał Daniel w proroczej wizji dotyczącej potęg światowych i jak się ona spełniła?

²⁰ Kiedy w VI wieku p.n.e. wygnańcy żydowscy przebywali w Babilonie, jeszcze inny prorok — Daniel — opisał pod wpływem natchnienia szereg godnych uwagi wizji, przepowiadających przyszły bieg wydarzeń światowych. W jednej z nich Daniel przedstawia kilka symbolicznych zwierząt, które kolejno zajmują miejsce na arenie dziejów. Anioł wyjaśnia prorokowi, że wyobrażają one pochód potęg światowych, rozpoczynający się w jego czasach. O dwóch zwierzętach powiedział na przykład: „Baran z dwoma rogami, którego widziałeś, oznacza królów Medii i Persji. A kozioł, to król grecki, a wielki róg, który jest między jego oczami, to król pierwszy. A to, że został złamany, a cztery inne wyrosły zamiast niego, znaczy: Z jego narodu powstaną cztery królestwa, ale nie z taką mocą, jaką on miał” (Daniela 8:20-22, Bw).

²¹ To prorocze spojrzenie w przyszłość dokładnie się sprawdziło. Imperium babilońskie zostało obalone przez Medo-Persję, która 200 lat później ustąpiła miejsca greckiemu mocarstwu światowemu. Na czele potęgi greckiej stał Aleksander Macedoński — „wielki róg”. Ale gdy umarł, jego wodzowie zaczęli walczyć o władzę, toteż rozległe imperium Aleksandra rozpadło się w końcu na cztery mniejsze państwa — „cztery królestwa”.

22. Jaką jeszcze potęgę zapowiedziano w innym proroctwie o pochodzie mocarstw światowych?

²² W 7 rozdziale Księgi Daniela znajdujemy podobną wizję, również dotyczącą dalekiej przyszłości. Babilońską potęgę światową obrazuje w niej lew, perską — niedźwiedź, grecką zaś czterogłowy lampart z czterema skrzydłami na grzbiecie. Daniel widzi następnie inne dzikie zwierzę, „straszne i groźne, i nadzwyczaj silne; (...) a miało dziesięć rogów” (Daniela 7:2-7, Bw). Ta czwarta bestia przedstawiała potężne cesarstwo rzymskie, które zaczęło powstawać jakieś 300 lat po zanotowaniu tego proroctwa przez Daniela.

23. W czym czwarta bestia z proroctwa Daniela była „inna niż wszystkie królestwa”?

²³ Anioł tak prorokował o Rzymie: „Czwarte zwierzę oznacza czwarte królestwo na ziemi, które jest inne niż wszystkie królestwa; ono pochłonie całą ziemię, podepcze i zmiażdży ją” (Daniela 7:23, Bw). H. G. Wells w książce Historia świata powiada: „To nowe mocarstwo rzymskie, które w II i I w. przed Chr. zdobyło siły do panowania nad światem zachodnim, różniło się pod wielu względami od wszystkich dotychczasowych wielkich państw cywilizowanego świata”.⁷ Z początku było republiką, a następnie przeistoczyło się w monarchię. W odróżnieniu od poprzednich mocarstw nie powstało dzięki jednemu zdobywcy, lecz rozrastało się w ciągu kilku stuleci. Przetrwało też o wiele dłużej i opanowało daleko rozleglejsze obszary niż którekolwiek dawniejsze imperium.

24, 25. (a) Jak pojawiło się dziesięć rogów tej bestii? (b) Jakie zmagania pomiędzy rogami owej bestii oglądał w wizji Daniel?

²⁴ A co przedstawiało dziesięć rogów tej potężnej bestii? Anioł wyjaśnił: „Dziesięć rogów znaczy, że z tego królestwa powstanie dziesięciu królów, a po nich powstanie inny; ten będzie inny niż poprzedni i obali trzech królów” (Daniela 7:24, Bw). Jak się to spełniło?

²⁵ Kiedy w V wieku n.e. cesarstwo rzymskie zaczęło się chylić ku upadkowi, nie od razu zostało zastąpione przez inną potęgę światową. Przeciwnie, rozpadło się na szereg królestw — na „dziesięciu królów”. Z czasem imperium brytyjskie pokonało trzech rywali: Hiszpanię, Francję oraz Holandię, dzięki czemu stało się największym mocarstwem. W ten sposób „róg”, który wyrósł ostatni, obalił „trzech królów”.

Czy proroctwa Daniela spisano po fakcie?

26. Kiedy zdaniem krytyków napisano Księgę Daniela i dlaczego wtedy?

²⁶ Z Biblii wynika, że Księgę Daniela spisano w VI wieku p.n.e. Jednakże zawarte w niej proroctwa sprawdziły się tak dokładnie, że krytycy obstają przy tym, iż musiała ona powstać około 165 roku p.n.e., gdy część tych proroctw już się spełniła.⁸ W wielu podręcznikach przytacza się ową datę jako niepodważalną, chociaż jedyną istotną podstawą do takiego twierdzenia jest okoliczność, że owe proroctwa okazały się zgodne z prawdą.

27, 28. Jakie fakty dowodzą, że Księga Daniela musiała powstać przed rokiem 165 p.n.e.?

²⁷ Powyższej hipotezie należy jednak przeciwstawić następujące fakty: Po pierwsze, na księgę tę powołują się dzieła żydowskie pochodzące z II wieku p.n.e., takie jak Księga 1 Machabejska. Po drugie, Księgę Daniela włączono do greckiego przekładu Pism Hebrajskich zwanego Septuagintą, nad którym prace rozpoczęto w III stuleciu p.n.e.⁹ Po trzecie, fragmenty odpisów tej księgi należą do najliczniejszych znalezisk wśród Zwojów znad Morza Martwego, a datowane są na 100 rok p.n.e.¹⁰ Tak więc wkrótce po domniemanym czasie spisania dzieło Daniela było już szeroko znane i cenione, co stanowi przekonujący dowód, że powstało znacznie wcześniej niż utrzymują krytycy.

²⁸ Co więcej, Księga Daniela podaje szczegóły historyczne, których nie mógł znać pisarz z II wieku p.n.e. Wyraźnie wskazuje na to przykład władcy Babilonu Baltazara, zabitego przez zdobywców tego miasta w 539 roku p.n.e. Najważniejsze źródła pozabiblijne mówiące o upadku Babilonu to dzieła Herodota (V wiek), Ksenofonta (V/IV wiek) oraz Berossosa (III wiek p.n.e.). Żaden z nich nic nie wiedział o Baltazarze.¹¹ Jest zatem zupełnie nieprawdopodobne, aby pisarz z II wieku p.n.e. dysponował jakąś informacją niedostępną dla tych wcześniejszych kronikarzy. Wzmianka o Baltazarze w 5 rozdziale Księgi Daniela mocno przemawia za tym, że Daniel sporządził swą księgę, zanim powstały dzieła tamtych historyków.a

29. Dlaczego jest niemożliwe, by Księgę Daniela spisano po spełnieniu się zawartych w niej proroctw?

²⁹ Na koniec wspomnijmy, iż Księga Daniela zawiera proroctwa, które spełniły się długo po 165 roku p.n.e. Jedno z nich, omówione powyżej, odnosiło się do cesarstwa rzymskiego. Innym jest zdumiewające proroctwo o przyjściu Mesjasza, to znaczy Jezusa.

Nadejście Pomazańca

30, 31. (a) Które proroctwo Daniela przepowiedziało czas pojawienia się Mesjasza? (b) Jak na podstawie proroctwa Daniela można obliczyć rok, w którym miał się pojawić Mesjasz?

³⁰ Proroctwo to zanotowano w 9 rozdziale Księgi Daniela, a brzmi ono tak: „Siedemdziesiąt tygodni [lat, czyli czterysta dziewięćdziesiąt lat] wyznaczono nad twoim ludem i nad twym świętym miastem”b (Daniela 9:24, The Amplified Bible). Co miało się stać w ciągu tych 490 lat? Czytamy: „Od wydania rozkazu o przywróceniu i odbudowie Jeruzalem do [nadejścia] pomazańca, księcia, ma być siedem tygodni [lat] i sześćdziesiąt dwa tygodnie [lat]” (Daniela 9:25, AB). Proroctwo to dotyczy zatem czasu pojawienia się „pomazańca”, czyli Mesjasza. A jak się spełniło?

³¹ Polecenie odbudowania Jeruzalem wydano w „dwudziestym roku panowania króla Artakserksesa”, władcy Persji, czyli w 455 roku p.n.e. (Nehemiasza 2:1-9, Bw). Po upływie 49 lat (7 tygodni lat) przywrócono miastu sporo z dawnej świetności. Natomiast okres 483 lat (7 plus 62 tygodnie lat) — licząc od 455 roku p.n.e. — dobiegł kresu w 29 roku n.e. Był to zarazem „piętnasty rok panowania cesarza Tyberiusza”, rok, w którym Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa (Łukasza 3:1, Bw). Jezus został wówczas publicznie przedstawiony jako Syn Boży i rozpoczął służbę kaznodziejską, polegającą na głoszeniu dobrej nowiny narodowi żydowskiemu (Mateusza 3:13-17; 4:23). Właśnie wtedy stał się „pomazańcem”, czyli Mesjaszem.

32. Jak długo w myśl proroctwa Daniela miała trwać ziemska służba Jezusa i co miało się stać po jej ukończeniu?

³² Proroctwo oznajmia dalej: „A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach [lat] pomazaniec ma być odcięty”. Następnie dodaje: „I ma wstąpić w mocne i trwałe przymierze z wieloma na jeden tydzień [siedem lat]; a w połowie tygodnia ma sprawić, że zaniknie ofiara i dar ofiarny” (Daniela 9:26, 27, AB). Jezus faktycznie przyszedł wyłącznie do „wielu”, to jest do cielesnych Żydów. Niekiedy głosił również Samarytanom, którzy co prawda wierzyli w część świętych Pism, lecz tworzyli sektę trzymającą się z dala od judaizmu. „W połowie tygodnia”, czyli po trzyipółletnim okresie głoszenia, Jezus złożył swe życie w ofierze i w ten sposób został „odcięty”. Oznaczało to kres Prawa Mojżeszowego wraz z jego obrzędowymi darami i ofiarami (Galatów 3:13, 24, 25). Tak więc Jezus przez swą śmierć ‛sprawił, że zaniknęła ofiara i dar ofiarny’.

33. Jak długo Jehowa interesował się wyłącznie Żydami i jakie wydarzenie zakończyło ten okres?

³³ Niemniej nowo powstały zbór chrześcijański jeszcze przez następne trzy i pół roku dawał świadectwo tylko Żydom, a potem też Samarytanom. Ale w 36 roku n.e., po upływie 70 tygodni lat, apostoł Piotr został skierowany z dobrą nowiną do poganina Korneliusza (Dzieje 10:1-48). Odtąd „przymierze z wieloma” nie ograniczało się do Żydów. Wybawienie głoszono również nie obrzezanym poganom.

34. Co zgodnie z proroctwem Daniela spotkało cielesny Izrael wskutek odrzucenia Mesjasza?

³⁴ Ponieważ Żydzi jako naród odrzucili Jezusa i sprzysięgli się na jego śmierć, Jehowa nie zapewnił im ochrony, gdy w roku 70 n.e. nadciągnęli Rzymianie i zburzyli Jeruzalem. Tym samym znalazły spełnienie dalsze słowa Daniela: „A lud innego księcia, który ma nadejść, zniszczy miasto i sanktuarium. Kres jego ma nadejść z powodzią i aż do końca ma być wojna” (Daniela 9:26b, AB). Tym drugim „księciem” był Tytus, wódz rzymski, który w 70 roku n.e. zburzył Jeruzalem.

Natchnione proroctwa

35. Jakie jeszcze proroctwa o Jezusie dokładnie się sprawdziły?

³⁵ Okazało się zatem, że proroctwo Daniela o 70 tygodniach sprawdziło się z zadziwiającą ścisłością. W pierwszym wieku spełniło się zresztą wiele proroctw zanotowanych w Pismach Hebrajskich, a część z nich odnosiła się do Jezusa. Miejsce jego urodzenia, jego gorliwość dla domu Bożego, działalność kaznodziejska, zdradzenie go za 30 srebrników, sposób zadania mu śmierci, rzucanie losów o jego szatę — wszystkie te szczegóły przepowiedziano w Pismach Hebrajskich. Urzeczywistnienie owych proroctw wykazało ponad wszelką wątpliwość, że Jezus był Mesjaszem, i po raz kolejny poświadczyło ich natchniony charakter (Micheasza 5:1, Bw; Łukasza 2:1-7; Zachariasza 11:12; 12:10; Mateusza 26:15; 27:35; Psalm 22:19, Bw; 34:21, Bw; Jana 19:33-37).

36, 37. Czego uczy nas fakt, że proroctwa biblijne się spełniły, i o czym nas to upewnia?

³⁶ Proroctwa biblijne zawsze spełniały się w przewidzianym czasie. Wszystko rozgrywało się dokładnie tak, jak zapowiadała Biblia. Stanowi to niezbity dowód, że jest ona Słowem Bożym. Za tymi proroczymi wypowiedziami musiała się kryć mądrość przewyższająca ludzką, w przeciwnym razie nie mogłyby one być tak trafne.

³⁷ Ale w Piśmie Świętym są też inne przepowiednie, które nie spełniły się w tamtych czasach. Dlaczego? Ponieważ miały się urzeczywistnić za naszych dni, a nawet w jeszcze dalszej przyszłości. Niezawodność tamtych starożytnych proroctw upewnia nas, że i pozostałe bez wątpienia się sprawdzą. Następny rozdział utwierdzi nas w tym przekonaniu.

[Przypisy]

Rozdział 10

Proroctwo biblijne spełniające się na naszych oczach

Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego świat jest dziś zupełnie inny niż 100 lat temu? Sporo zmieniło się na lepsze. W wielu krajach rutynowo leczy się choroby, które dawniej nieuchronnie kończyły się śmiercią, a przeciętny człowiek żyje na poziomie nieosiągalnym dla jego przodków. Z drugiej strony nasze stulecie było świadkiem najstraszliwszych wojen i najpotworniejszych okrucieństw w dziejach ludzkości. Eksplozja demograficzna, zanieczyszczenie środowiska oraz kolosalne arsenały broni nuklearnej, biologicznej i chemicznej, nagromadzonej na świecie, zagrażają pomyślności, a nawet dalszemu istnieniu rodzaju ludzkiego. Dlaczego wiek XX tak bardzo różni się od minionych stuleci?

1 (oraz wstęp). (a) Czym wiek XX różni się od poprzednich stuleci? (b) Co pomoże nam zrozumieć, dlaczego nasze czasy są tak odmienne?

ODPOWIEDŹ na powyższe pytanie wiąże się ze zdumiewającym proroctwem biblijnym, które się spełnia na naszych oczach. Wypowiedział je sam Jezus, a dowodzi ono nie tylko natchnienia Biblii, lecz także tego, że żyjemy w przededniu dramatycznych zmian na arenie światowej. Co to za proroctwo? I skąd wiemy, iż oglądamy jego spełnienie?

Wielkie proroctwo Jezusa

2, 3. Jakie pytanie zadali Jezusowi jego uczniowie i gdzie znajdujemy jego odpowiedź?

² Biblia donosi, że na krótko przed śmiercią Jezusa jego uczniowie rozmawiali o okazałych budynkach świątyni w Jeruzalem, których ogrom i pozorna trwałość robiły na nich duże wrażenie. Jezus powiedział jednak: „Czyż nie przyglądacie się temu wszystkiemu? Zaprawdę powiadam wam: Żadną miarą nie pozostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony” (Mateusza 24:1, 2).

³ Słowa te musiały zaskoczyć uczniów, więc nieco później poprosili Jezusa o dalsze informacje: „Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz co będzie znakiem twej obecności i zakończenia systemu rzeczy” (Mateusza 24:3). Jego odpowiedź znajdujemy w następnych wersetach rozdziału 24 oraz 25 Ewangelii według Mateusza. Zanotował ją również Marek w rozdziale 13 swego sprawozdania ewangelicznego oraz Łukasz — w rozdziale 21. Było to bez wątpienia najważniejsze z proroctw wypowiedzianych przez Jezusa podczas jego pobytu na ziemi.

4. O jakie różne sprawy chodziło uczniom Jezusa?

⁴ Uczniowie dopytywali się w gruncie rzeczy o kilka spraw. Zaczęli od pytania: „Kiedy się to stanie?” — innymi słowy: Kiedy będzie zburzone Jeruzalem i świątynia? Ponadto chcieli się dowiedzieć, co za znak poświadczy, że rozpoczęła się obecność Jezusa w charakterze władcy niebiańskiego Królestwa Bożego i że zbliża się koniec dotychczasowego systemu rzeczy.

5. (a) Jak wyglądało wstępne spełnienie proroctwa Jezusa, a kiedy jego słowa miały się urzeczywistnić w całej pełni? (b) Od czego rozpoczął Jezus swoją odpowiedź na pytanie uczniów?

⁵ Jezus w swej odpowiedzi uwzględnił obie kwestie. Spora część jego słów spełniła się jeszcze w I wieku, w latach poprzedzających straszliwą zagładę Jeruzalem z roku 70 n.e. (Mateusza 24:4-22). Ale jego proroctwo miało nabrać jeszcze większego znaczenia później, właśnie za naszych dni. Cóż takiego powiedział więc Jezus? Rozpoczął słowami zanotowanymi w wersetach 7 i 8: „Powstanie (...) naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu, będą też braki żywności i trzęsienia ziemi w jednym miejscu po drugim. Wszystko to dopiero początek boleści”.

6. Jakie pokrewne proroctwo przypominają nam słowa Jezusa z Mateusza 24:7, 8?

⁶ Jak stąd wynika, obecności Jezusa w roli niebiańskiego Króla miały towarzyszyć burzliwe wydarzenia na ziemi. Znajduje to potwierdzenie w równoległym proroctwie z Księgi Objawienia, zwanej też Apokalipsą — w wizji czterech jeźdźców (Objawienie 6:1-8). Pierwszy z nich obrazuje samego Jezusa jako zwycięskiego Króla. Pozostali jeźdźcy oraz ich rumaki symbolizują ziemskie wypadki, które miały znamionować początek jego rządów: wojnę, głód oraz przedwczesną śmierć z różnych przyczyn. Czy dostrzegamy dziś spełnianie się obu tych proroctw?

Wojna

7. Co zostało proroczo zobrazowane przez szarżę drugiego z jeźdźców apokaliptycznych?

⁷ Przypatrzmy się im nieco bliżej. Jezus oznajmił najpierw: „Powstanie (...) naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu”. Przepowiedział zatem wojnę. Wyobrażał ją również drugi z czterech jeźdźców Apokalipsy. Czytamy: „I pojawił się inny koń, maści ognistej, a siedzącemu na nim zezwolono odebrać ziemi pokój, aby jedni drugich zabijali; i dano mu wielki miecz” (Objawienie 6:4). Ale przecież ludzkość toczy wojny od tysięcy lat. Dlaczego w takim razie słowa te miałyby się w jakimś szczególnym sensie odnosić do naszych czasów?

8. Dlaczego należało oczekiwać, że wyróżniającym się elementem znaku będzie wojna?

⁸ Trzeba pamiętać, że wojna sama w sobie nie jest znakiem obecności Jezusa. Na ów znak składają się wszystkie zdarzenia przepowiedziane w jego proroctwie, zachodzące mniej więcej w tym samym czasie. Wojna jest jednak pierwszym z wymienionych szczegółów, można więc oczekiwać, że spełnianie się tej części znaku będzie wyjątkowo przykuwać uwagę. A nikt nie zaprzeczy, iż całe dotychczasowe dzieje ludzkości nie znały takich wojen, jak te, które stoczono w XX wieku.

9, 10. Jak zaczęły się spełniać proroctwa dotyczące wojny?

⁹ Na przykład żadna z dawniejszych wojen — a nieraz bywały one okrutne i niszczycielskie — nawet w przybliżeniu nie dorównuje pod względem spustoszeń dwom wojnom światowym wywołanym w naszym stuleciu. Już pierwsza z nich pociągnęła za sobą 14 milionów ofiar, to jest więcej niż wynosi liczba mieszkańców niejednego kraju. Istotnie „zezwolono odebrać ziemi pokój, aby jedni drugich zabijali”.

¹⁰ Proroctwo podaje, że wojowniczy drugi jeździec Apokalipsy otrzymał „wielki miecz”. Co to oznacza? Coraz bardziej śmiercionośny oręż wojenny. Czołgi, samoloty, gazy trujące, łodzie podwodne, działa rażące ogniem z odległości wielu kilometrów — cała ta broń pozwala człowiekowi coraz skuteczniej zabijać bliźnich. A od pierwszej wojny światowej „wielki miecz” stał się jeszcze bardziej niszczycielski, gdyż zaczęto stosować łączność radiową, radar, udoskonaloną broń palną, bakteriologiczną i chemiczną, miotacze ognia, napalm, nowe rodzaje bomb, międzykontynentalne rakiety balistyczne, łodzie podwodne o napędzie atomowym, nowoczesne samoloty i wielkie okręty wojenne.

„Początek boleści”

11, 12. W jakim sensie pierwsza wojna światowa była jedynie „początkiem boleści”?

¹¹ Wstępne wersety proroctwa Jezusa zamyka oświadczenie: „To dopiero początek boleści”. Słowa te z pewnością można odnieść do pierwszej wojny światowej. Zakończenie jej w roku 1918 nie przyniosło trwałego pokoju. Wkrótce potem nastąpiły mniejsze, choć równie okrutne konflikty zbrojne w Etiopii, Libii, Hiszpanii, Rosji, w Indiach i innych krajach. Później wybuchła straszliwa druga wojna światowa, której ofiarą padło ponad 50 milionów żołnierzy i cywilów.

¹² Porozumienia pokojowe oraz okresowe zawieszenia broni nie zmieniają faktu, iż ludzkość w dalszym ciągu jest w stanie wojny. W roku 1987 podano, że od 1960 roku rozgorzało 81 większych wojen, w których zginęło 12 555 000 mężczyzn, kobiet i dzieci. W roku 1987 prowadzono więcej wojen niż w jakimkolwiek innym roku w dotychczasowych dziejach.¹ Poza tym gospodarkę świata obciążają wydatki na zbrojenia, sięgające biliona dolarów rocznie.² Nie ulega wątpliwości, że obecnie spełnia się proroctwo Jezusa, iż „powstanie (...) naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu”. Czerwony koń wojny nie przerywa złowrogiego galopu po ziemi. A co można powiedzieć o drugim elemencie znaku?

Braki żywności

13. Jakie kolejne tragiczne zdarzenia przepowiedział Jezus i jak wizja trzeciego jeźdźca Apokalipsy potwierdziła jego proroctwo?

¹³ Jezus przepowiedział też „braki żywności (...) w jednym miejscu po drugim”. Popatrzmy, jak dalece harmonizuje to z szarżą trzeciego z czterech jeźdźców apokaliptycznych. Czytamy o nim: „Zobaczyłem: oto koń czarny, a siedzący na nim miał w ręce wagę szalkową. I usłyszałem głos jakby spośród czworga żywych stworzeń, mówiący: ‚Litr pszenicy za denara i trzy litry jęczmienia za denara; a nie czyń szkody oliwie i winu’” (Objawienie 6:5, 6). Jakże dotkliwy brak żywności!

14. Jakie znaczniejsze klęski głodu, szerzące się od roku 1914, spełniły proroctwo Jezusa?

¹⁴ Czy proroctwo to może się spełnić w dobie dzisiejszej, kiedy tyle krajów osiągnęło niezwykle wysoką stopę życiową? Rzut oka na świat jako całość jednoznacznie odpowiada na to pytanie. Historia uczy, że wojny oraz katastrofy żywiołowe pociągają za sobą głód. Trudno zatem się dziwić, iż raz po raz pojawia się on w naszym stuleciu, które dużo bardziej niż minione wieki obfituje w nieszczęścia i wojny. Od roku 1914 srożył się w wielu rejonach ziemi. W pewnym doniesieniu wymieniono ponad 60 większych klęsk głodu odnotowanych po 1914 roku w tak odległych od siebie krajach, jak: Grecja, Holandia, ZSRR, Nigeria, Czad, Chile, Peru, Bangladesz, Bengal Zachodni, Kambodża, Etiopia i Japonia.³ Gdzieniegdzie brakowało pożywienia przez kilka lat, co miliony ludzi przypłaciło życiem.

15, 16. Jaki jeszcze niedobór stanowi dziś naprawdę śmiertelne zagrożenie?

¹⁵ O wielkich klęskach głodu zazwyczaj jest dość głośno, a kiedy wreszcie się kończą, ludzie nimi dotknięci powoli wracają do względnie normalnego życia. Jednakże w XX wieku pojawił się jeszcze groźniejszy niedobór żywności. Jest mniej dramatyczny i dlatego często nie zwraca się na niego uwagi, tymczasem ciągnie się przez całe lata. Chodzi o dotkliwe niedożywienie, będące udziałem piątej części mieszkańców naszej planety i powodujące śmierć od 13 do 18 milionów osób rocznie.⁴

¹⁶ Innymi słowy, co dwa dni niedostatek pożywienia pozbawia życia tyle ludzi, ile bomba atomowa zrzucona na Hirosimę. W ciągu dwóch lat umiera wskutek następstw głodu więcej osób niż zginęło żołnierzy na polach pierwszej i drugiej wojny światowej. Czy więc od roku 1914 występowały „braki żywności (...) w jednym miejscu po drugim”? Z całą pewnością!

Trzęsienia ziemi

17. Jakie niszczycielskie trzęsienie ziemi wystąpiło wkrótce po roku 1914?

¹⁷ Dnia 13 stycznia 1915 roku, zaledwie kilka miesięcy po wybuchu pierwszej wojny światowej, Abruzję we Włoszech nawiedziło trzęsienie ziemi, które pochłonęło 32 610 ofiar. Katastrofa ta uprzytamnia nam, że wojnom i brakom żywności znamionującym obecność Jezusa miało towarzyszyć jeszcze coś innego, mianowicie „trzęsienia ziemi w jednym miejscu po drugim”. Trzęsienie ziemi w Abruzji stanowiło — podobnie jak wojna i głód — zaledwie „początek boleści”.a

18. W jaki sposób spełniło się proroctwo Jezusa o trzęsieniach ziemi?

¹⁸ W XX wieku wstrząsy sejsmiczne są zjawiskiem powszednim, a dzięki nowoczesnym środkom przekazu cała ludzkość jest świetnie poinformowana o zaistniałych spustoszeniach. Wymieńmy chociaż niektóre: w roku 1920 podczas trzęsienia ziemi w Chinach zginęło 200 000 osób, w 1923 w Japonii — 99 300, w 1935 na obszarze dzisiejszego Pakistanu — 25 000, a w 1939 w Turcji — 32 700 osób. Trzęsienie ziemi, jakie nawiedziło Peru w 1970 roku, pociągnęło za sobą 66 800 ofiar. W roku 1976 w chińskim mieście Tangszan poniosło śmierć 240 000 (a według niektórych źródeł aż 800 000) ludzi. Stosunkowo niedawno, bo w 1988 roku, potężny wstrząs w Armenii uśmiercił 25 000 osób.b Na świecie faktycznie występują „trzęsienia ziemi w jednym miejscu po drugim”!⁶

„Plaga śmiertelna”

19. Jaki kolejny składnik znaku został przepowiedziany przez Jezusa, a zobrazowany przez czwartego z jeźdźców Apokalipsy?

¹⁹ Następny element proroctwa Jezusa wiąże się z chorobami. Przepowiedział on, jak donosi ewangelista Łukasz, „w jednym miejscu po drugim zarazy” (Łukasza 21:11). Również ten szczegół harmonizuje z wizją czterech jeźdźców apokaliptycznych. Ostatni z nich ma bowiem na imię Śmierć. Obrazuje przedwczesny zgon z rozmaitych przyczyn, między innymi od „plagi śmiertelnej” i dzikich „bestii ziemi” (Objawienie 6:8).

20. Jaka tragiczna pandemia spełniła częściowo proroctwo Jezusa o zarazach?

²⁰ Jeszcze w latach 1918-1919 przeszło miliard osób zachorowało na grypę hiszpankę, a ponad 20 milionów zmarło. Pandemia ta pochłonęła więcej istnień ludzkich niż sama wojna.⁷ A mimo wielu osiągnięć medycyny obecne pokolenie w dalszym ciągu jest nękane przez „plagę śmiertelną”, inaczej mówiąc „zarazę”. Dlaczego? Choćby dlatego, że kraje uboższe nie zawsze są w stanie skorzystać z dorobku nauki. Ich mieszkańcy cierpią i umierają wskutek chorób, które dałyby się wyleczyć, gdyby było na to więcej pieniędzy.

21, 22. Jak mieszkańcy krajów bogatych i biednych cierpią z powodu „plagi śmiertelnej”?

²¹ Na całym świecie około 150 milionów ludzi choruje na malarię. Jakieś 200 milionów jest zarażonych bilharcjozą. Choroba Chagasa nęka w przybliżeniu 10 milionów osób. Mniej więcej 40 milionów cierpi na onchocerkozę (ślepotę rzeczną). Miliony dzieci umierają rokrocznie na ostrą biegunkę.⁸ Sporo zmartwień dalej przysparza gruźlica i trąd. ‛Zarazy w jednym miejscu po drugim’ dają się we znaki zwłaszcza ubogim tego świata.

²² Nie lepiej wiedzie się jednak ludziom zamożnym. Na przykład grypa dosięga zarówno biednych, jak i bogatych. W roku 1957 epidemia grypy w USA uśmierciła 70 000 osób. Ocenia się, że co szósty mieszkaniec RFN prędzej czy później zapadnie na raka.⁹ Bogatych i biednych nawiedzają także choroby przenoszone drogą płciową. Najczęstszą chorobą zakaźną w USA jest rzeżączka, a również w pewnych rejonach Afryki cierpi na nią aż 18,9 procent ludności.¹⁰ Kiła, opryszczka narządów płciowych, zakażenia chlamydiami — to tylko kilka „zaraz” szerzących się na całym świecie przez kontakty seksualne.

23. Jaka „plaga śmiertelna” trafiła ostatnio na pierwsze strony gazet?

²³ Ostatnimi czasy lista „zaraz” powiększyła się o jeszcze jedną „plagę śmiertelną” — o AIDS. Choroba ta sieje grozę choćby dlatego, że jak dotąd (do chwili napisania tej książki) nie ma na nią lekarstwa, a liczba ofiar stale wzrasta. Doktor Jonathan Mann, który z ramienia WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) kieruje programem zwalczania AIDS, oświadczył: „Według naszych ocen na świecie jest dziś 5 do 10 milionów osób zarażonych wirusem powodującym zanik odporności (HIV)”.¹¹ Szacuje się, że wirus AIDS co minuta atakuje nową ofiarę. Rzeczywiście jest to „plaga śmiertelna”! A co z proroctwem o groźnych dzikich bestiach?

„Bestie ziemi”

24, 25. (a) Do jakich „bestii” nawiązywał Ezechiel? (b) Co powiedział Jezus o panoszeniu się takich „bestii” na ziemi podczas jego obecności?

²⁴ Jeżeli w naszych czasach prasa wspomina o dzikich zwierzętach, to zazwyczaj dlatego, że niektóre gatunki są zagrożone lub bliskie wyginięcia. To raczej człowiek jest niebezpieczny dla „bestii ziemi” niż na odwrót. Niemniej ludzie padają czasem ofiarą dzikich zwierząt, na przykład tygrysów w Indiach.

²⁵ Biblia jednak kieruje naszą uwagę na inne bestie, które w ostatnich latach faktycznie szerzą trwogę. Prorok Ezechiel przyrównał do dzikich zwierząt pewnych brutalnych ludzi, pisząc: „Przywódcy pośród niej są jak wilki rozdzierające zdobycz: rozlewają krew, zabijają ludzi, aby osiągnąć niesprawiedliwe zyski” (Ezechiela 22:27, BT). Kiedy Jezus wygłaszał proroctwo o „wzmagającym się bezprawiu”, mówił w gruncie rzeczy o takich „bestiach” grasujących na ziemi podczas jego obecności (Mateusza 24:12). Pisarz biblijny Paweł dodał, że „w dniach ostatecznych” ludzie będą „chciwi, (...) niepowściągliwi, okrutni, nie miłujący tego, co dobre” (2 Tymoteusza 3:1-3, Bw). Czyż nie dzieje się tak od roku 1914?

26-28. Jakie doniesienia z całego świata wskazują, że po ziemi grasują zbrodnicze „bestie”?

²⁶ Z całą pewnością. Może to potwierdzić niemal każdy człowiek, a zwłaszcza mieszkańcy dużych miast. Gdyby ktoś miał wątpliwości, wystarczy się zapoznać z poniższymi doniesieniami. Kolumbia: „W minionym roku policja odnotowała (...) jakieś 10 000 morderstw i 25 000 napadów z bronią w ręku”. Stan Wiktoria w Australii: „Gwałtowny wzrost przestępczości”. USA: „Rekordowa liczba zabójstw w Nowym Jorku”. „W ubiegłym roku Detroit miało najwyższy w kraju wskaźnik morderstw — 58 na 100 000 mieszkańców — i tym samym prześcignęło miasto Gary w stanie Indiana”.

²⁷ Zimbabwe: „Dzieciobójstwo przybrało zastraszające rozmiary”. Brazylia: „Dokonuje się tu tylu przestępstw i tyle ludzi nie rozstaje się z bronią, że wiadomości o napadach nie robią już na nikim wrażenia”. Nowa Zelandia: „Przestępstwa kryminalne i napady na tle seksualnym pozostają główną troską policji”. „Porywczość Nowozelandczyków zasługuje tylko na miano barbarzyństwa”. Hiszpania: „Kraj boryka się z problemem narastającej przestępczości”. Włochy: „Seria zabójstw sygnalizuje, że mafia sycylijska podniosła się po porażce”.

²⁸ To tylko niewielka próbka doniesień, jakie ukazały się w prasie na krótko przed opublikowaniem niniejszej książki. Po świecie bez wątpienia grasują istne „bestie”, przez które ludzie drżą o swe bezpieczeństwo.

Głoszenie dobrej nowiny

29, 30. Jaka sytuacja w chrześcijaństwie stanowi spełnienie proroctwa Jezusa?

²⁹ A jak w trudnych czasach obecności Jezusa miało się powodzić religii? Z jednej strony prorokował on, że nastąpi wzrost aktywności religijnej: „I powstanie wielu fałszywych proroków, i wprowadzą wielu w błąd” (Mateusza 24:11). Z drugiej strony przepowiedział zanik zainteresowania Bogiem wśród ogółu wyznawców chrześcijaństwa, oświadczył bowiem: „U większości ostygnie miłość” (Mateusza 24:12).

³⁰ Słowa te trafnie opisują to, co się obecnie dzieje w chrześcijaństwie. Główne kościoły wszędzie tracą wiernych i podupadają. W Anglii oraz w państwach skandynawskich, stanowiących niegdyś ostoję protestantyzmu, religia jest już niemal martwa. Również Kościół katolicki narzeka na brak księży i spadek popularności. Kwitną natomiast marginalne wyznania. Rozrastają się sekty oparte na religiach Wschodu, a zachłanni kaznodzieje telewizyjni wyłudzają od ludzi miliony dolarów.

31. Co zgodnie z przepowiednią Jezusa ułatwia nam dziś zidentyfikowanie prawdziwych chrześcijan?

³¹ A co można powiedzieć o prawdziwym chrystianizmie, religii założonej przez Jezusa i głoszonej przez jego apostołów? Miała ona istnieć podczas jego obecności, ale jak ją rozpoznać? Chrystianizm posiada wiele cech charakterystycznych, a jedną z nich wymienił Jezus w swym wielkim proroctwie: otóż prawdziwi chrześcijanie mieli się zajmować ogólnoświatową działalnością kaznodziejską. Oznajmił: „A ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; i wtedy nadejdzie koniec” (Mateusza 24:14).

32. Które ugrupowanie jako jedyne spełnia proroctwo Jezusa z Mateusza 24:14?

³² Głoszenie to odbywa się obecnie, i to na ogromną skalę! Ugrupowanie religijne noszące nazwę Świadków Jehowy prowadzi najrozleglejszą działalność kaznodziejską w dziejach chrystianizmu (Izajasza 43:10, 12). Do tej ogólnoziemskiej kampanii głoszenia Świadkowie Jehowy przygotowywali się już w roku 1919, gdy główne religie chrześcijaństwa mieszały się do polityki, popierając skazaną na niepowodzenie Ligę Narodów.

33, 34. Na jaką skalę głoszona jest po całym świecie dobra nowina o Królestwie?

³³ Na świecie było wówczas zaledwie 10 000 owych Świadków, wiedzieli oni jednak, jakie dzieło należy wykonać. Odważnie podjęli się głoszenia. Zdawali sobie sprawę, że podział na duchowieństwo i laików pozostaje w sprzeczności z nakazami biblijnymi i pierwowzorem apostolskim. Toteż wszyscy co do jednego zaczęli się szkolić w rozmawianiu z bliźnimi o Królestwie Bożym. Stali się społecznością kaznodziejów.

³⁴ Z biegiem czasu głosiciele ci napotkali ostry sprzeciw. W Europie zwalczały ich rozmaite rządy totalitarne. W USA i w Kanadzie sięgano przeciw nim po środki prawne i podjudzano motłoch. W innych krajach stawili czoło fanatycznym uprzedzeniom religijnym oraz okrutnym prześladowaniom ze strony bezwzględnych dyktatorów. W ostatnich latach muszą się bronić przed panoszącym się wokół duchem sceptycyzmu i pogoni za przyjemnościami. Wytrwali jednak aż do dziś, a jest ich już przeszło 4 miliony w 212 krajach. Dobra nowina jeszcze nigdy nie była głoszona z takim rozmachem, co stanowi niezbity dowód spełniania się tej części znaku!

Co to wszystko oznacza?

35. (a) Dlaczego obecne spełnianie się proroctw dodatkowo dowodzi, że Biblia jest natchniona przez Boga? (b) Co dziś oznacza dla nas pojawienie się znaku podanego przez Jezusa?

³⁵ Nie ulega wątpliwości, że na własne oczy oglądamy wielki znak podany przez Jezusa. Jest to kolejny fakt potwierdzający, iż Biblia rzeczywiście została natchniona przez Boga. Nikt z ludzi nie mógł na tyle lat naprzód przepowiedzieć wydarzeń rozgrywających się w XX wieku. Co więcej, spełnianie się znaku wskazuje, że żyjemy w okresie obecności Jezusa i zakończenia systemu rzeczy (Mateusza 24:3). Jakie to ma znaczenie? Co się wiąże z obecnością Jezusa? I co za system rzeczy dobiega teraz kresu? Chcąc uzyskać odpowiedź na te pytania, musimy się zapoznać z innym ważnym dowodem natchnionego charakteru Biblii — z jej zdumiewającą harmonią wewnętrzną. Zagadnienie to omówimy w następnym rozdziale, z którego dowiemy się też, jak myśl przewodnia Biblii osiągnie niebawem zadziwiający punkt kulminacyjny.

[Przypisy]