Pisarze biblijni, którzy mieli wizje, sny lub wpadali w uniesienie, nie utrwalali po prostu informacji podyktowanych przez Boga — często pozostawiano im pewną swobodę i to, co widzieli, mogli opisać własnymi słowami. Habakukowi powiedziano: „Zapisz to widzenie, na tabliczkach je wyryj, tak by każdy mógł je łatwo przeczytać” (Habakuka 2:2, BT).

Czy to oznacza, że takie fragmenty Biblii są niejako mniej natchnione niż części podyktowane? Nic podobnego. Za pomocą swego ducha Jehowa mocno wyrył w pamięci każdego z pisarzy własne orędzie, toteż zapisywali oni myśli Boże, a nie ludzkie. Wprawdzie Jehowa pozwalał pisarzom dobierać odpowiednie słowa, ale kierował ich umysłami i sercami, dzięki czemu nie została pominięta żadna niezbędna informacja i autorstwo utrwalonego tekstu słusznie można przypisać Bogu (1 Tesaloniczan 2:13).

Chociaż pisarze Biblii byli „uniesieni duchem świętym”, ich praca wymagała gruntownych przemyśleń. Na przykład Salomon „rozważał i badał, i ułożył wiele przypowieści. (...) Starał się znaleźć godne słowa i należycie spisać słowa prawdy” (Kaznodziei 12:9, 10).