‛Lud gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków’
Powyższe słowa apostoła Pawła, zapisane w Liście do Tytusa 2:14, trafnie odzwierciedlają nastawienie, z jakim słudzy Boży odnoszą się do spraw związanych z wielbieniem Jehowy i rozgłaszaniem Jego Królestwa jak również z niesieniem pomocy duchowej tym, którzy chcą razem z nami ‛wywyższać Jego imię’ (Ps. 34:4). Świadczą o tym następujące doniesienia zaczerpnięte z Rocznika Świadków Jehowy na rok 1987. Posłuchajmy.
Bracia z Zairu donoszą: „Międzynarodowe zgromadzenie pod hasłem ‛Lud zachowujący prawość’ było tu wielkim wydarzeniem. Jakże zachwycający był widok ponad 32 000 osób, które wypełniły po brzegi stadion sportowy (...). Uczestnicy przybyli z ponad 20 krajów, a 604 z nich ochrzczono”. Bracia napotkali wiele trudności, ale Jehowa usunął je z drogi. Niektórzy przeciwnicy religijni twierdzili, iż nie powinno się pozwolić Świadkom Jehowy, żeby się zgromadzili na tym otwartym stadionie. Mimo to takie zezwolenie wydano! Zarówno przed zgromadzeniem, jak i po nim padały ulewne deszcze, które spowodowały powódź, ale podczas czterech dni zgromadzenia nie padało. W ostatniej chwili wyłoniły się trudności, ponieważ zapowiedziano, że w piątek po południu odbędzie się na tym stadionie mecz piłki nożnej z drużyną Korei. Bracia przygotowali się do skrócenia programu piątkowego i rozebrania podium. Tymczasem cała drużyna koreańska nabawiła się wirusowej choroby żołądka, wobec czego można było kontynuować program! Zarządca stadionu powiedział: „Wasz Bóg jest potężny, a wy musieliście się żarliwie do Niego modlić!”
W Zambii, której liczba ludności wynosi ponad 6 700 000, na zgromadzenia okręgowe „Pokój Boży” przybyło blisko 630 000 osób, to znaczy co 11 mieszkaniec tego kraju!
W październiku 1985 roku w indyjskim stanie Kerala miało miejsce wydarzenie będące próbą prawości dla dzieci jednego z tamtejszych Świadków Jehowy. Stały się one obiektem ataku, ponieważ odmówiły śpiewania hymnu państwowego, chociaż powstały dla okazania szacunku. Ponieważ wszelkie wysiłki, żeby wyjaśnić nasze stanowisko władzom szkolnym i oświatowym spełzły na niczym, ojciec dzieci skierował sprawę do sądu. Sąd okręgowy odrzucił skargę. Podobnie postąpił sąd stanowy, do którego się odwołano. W tym czasie pozbawiono możliwości pobierania nauki pewną liczbę dzieci uczęszczających do innych szkół w tym stanie (a także w kilku sąsiednich stanach).
Ojciec wspomnianych dzieci odwołał się do Sądu Najwyższego Indii w Delhi. Apelację wniesiono w lutym 1986 roku, a rozpatrzono ją w dniach 29-31 lipca 1986 w obecności dwóch sędziów Sądu Najwyższego. Pracownikom tego naczelnego organu sądowego dane zostało dobitne świadectwo na temat czystego wielbienia Jehowy i ściśle neutralnego stanowiska zajmowanego przez lud Boży. Orzekając na korzyść wspomnianych dzieci, Sąd Najwyższy oznajmił: „Nasza tradycja uczy tolerancji, nasza filozofia uczy tolerancji, nasza konstytucja jest tolerancyjna — więc tego nie rozwadniajmy”.
W Turcji ukazało się w prasie wiele artykułów na temat zgromadzenia okręgowego, które się odbyło w dniach 21-23 września 1985 roku. Dzięki temu w całym kraju usłyszano wspaniałe świadectwo. Ludzie, do których trudno było dotrzeć, dowiedzieli się o Świadkach Jehowy i o głoszonym przez nas orędziu, że Królestwo Boże jest jedynym sposobem rozwiązania problemów ludzkości. Bracia mogli skorzystać z trzydniowej uszczęśliwiającej uczty duchowej, z czego się szczególnie cieszyło 23 braci w Ankarze, których aresztowano podczas zgromadzenia rok przedtem, a teraz zwolniono.
W dalszym ciągu nie wiadomo jednak było, jaką decyzję w sprawie wolności zgromadzania się podejmie Rada Najwyższego Sądu Apelacyjnego. W dniu 26 maja 1986 roku Rada wydała orzeczenie na naszą korzyść! Decyzją większości sąd ten oczyścił Świadków Jehowy z wszelkich zarzutów. Tego samego dnia złożył krótką wizytę w tym kraju brat Henschel. W związku z przychylną decyzją sądową mógł on wygłosić dwa przemówienia w naszej sali wielbienia w Stambule. Przyjęto to z wielkim docenianiem, gdyż był to dopiero drugi po wielu latach wypadek, że członek Ciała Kierowniczego mógł swobodnie przemawiać do tłumu braci zebranych w naszej sali.
W Kanadzie rok służbowy zakończył się wspaniałą nową najwyższą 88 130 głosicieli. Stale rośnie liczba pionierów. Jedna pionierka pracująca w Montrealu ma już ponad sto lat. Służbę pełnoczasową pełni nieprzerwanie od roku 1914!
„Ta społeczność rośnie w zawrotnym tempie” — taką opinię o Świadkach Jehowy w Meksyku wyrażono w tygodniku Veredicto. Jakże trafnie opisano w ten sposób działalność prowadzoną w tym kraju w roku 1986! W sierpniu osiągnięto nową najwyższą 198 003 głosicieli. Przeciętna liczba studiów biblijnych wzrosła do 300 473, czyli że 11 procent studiów prowadzonych na całym świecie przypada właśnie na Meksyk. W ciągu 12 miesięcy powstały 634 zbory, czyli przeciętnie po dwa dziennie! Chociaż w kwietniu 1985 roku dom Betel powiększono o ponad 100 pokoi, planuje się już dalszą rozbudowę, by zaspokoić potrzeby stale rosnącej rodziny Betel oraz szybko rozwijającej się organizacji.
Na Haiti duchowny wyznaczony do pomocy pastorowi w kościele protestanckim został w końcu pionierem specjalnym w organizacji Jehowy. Posłuchajmy jego relacji: „Któregoś dnia odwiedziły mnie dwie siostry, które przyszły mi powiedzieć, że jedynym środkiem zaradczym na bolączki ludzkości jest Królestwo Boże. Jako pastor szczerze wierzyłem, że tylko moja religia jest prawdziwa. Jakiś czas potem rozmawiałem z innymi Świadkami Jehowy na temat Trójcy. Brzmienie prawdy jak również poszanowanie wysokich mierników moralnych widoczne u Świadków Jehowy rozbudziły we mnie pragnienie lepszego poznania Biblii, wobec czego zacząłem ją studiować ze Świadkami i przychodzić na ich zebrania do Sali Królestwa. O nowo poznanych prawdach próbowałem głosić w moim kościele, ale naraziłem się tylko na sprzeciw. Wkrótce zrozumiałem, że dłużej nie mogę pozostać w moim kościele, i przestałem tam chodzić mimo zachęt ze strony innych pastorów. Po chrzcie podjąłem służbę pionierską. Później zaproponowano mi podjęcie specjalnej służby pionierskiej, a teraz jestem sługą pomocniczym i głoszę dobrą nowinę w tym samym mieście, w którym pracowałem jako pastor. Prawdziwą radość sprawia mi prowadzenie wielu studiów biblijnych z ludźmi, dla których kiedyś byłem pastorem”.
W Boliwii pewien brat czytał Strażnicę podczas obiadu w zatłoczonej restauracji. Do jego stolika przysiadł się jakiś nieznajomy. Spostrzegłszy czasopismo, powiedział do brata, że on też czyta Strażnicę, po czym dodał: „Chciałbym tak znać Biblię, jak Świadkowie Jehowy”. „To jest możliwe” — odpowiedział brat. „Proponujemy tym, których to interesuje, bezpłatne domowe studia biblijne”. Co z tego wynikło? Ten mężczyzna jest teraz ochrzczonym bratem i pełni stałą służbę pionierską.
(Dokończenie w następnym wydaniu Naszej Służby Królestwa).