• Dawanie świadectwa aż po krańce ziemi — część 1
    Świadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego

    • Podróż ewangelizacyjna dookoła świata

      W latach 1911-1912 podjęto kolejne usilne starania w celu udzielenia pomocy duchowej mieszkańcom Azji. Chcąc rozeznać się w sytuacji, Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego (IBSA) wysłało tam siedmioosobowy komitet z C. T. Russellem na czele. W trakcie całej podróży członkowie tego komitetu przy każdej okazji opowiadali o zamierzeniu Bożym, polegającym na obdarzeniu rodziny ludzkiej błogosławieństwami za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa. W niektórych miejscach grono słuchaczy było nieduże, ale na Filipinach i w Indiach liczyło tysiące osób. Bracia ci nie popierali propagowanej wówczas w chrześcijaństwie akcji zbierania funduszy na nawrócenie świata. Zauważyli, iż misjonarze chrześcijaństwa zajmują się głównie krzewieniem oświaty świeckiej. Natomiast w przekonaniu brata Russella ludziom potrzebna była „ewangelia o miłościwym postanowieniu Bożym co do nadchodzącego Królestwa Mesjasza”. Badacze Pisma Świętego doszli do wniosku na podstawie tej Księgi, że zamiast nawracać świat, należy dawać świadectwo, dzięki czemu zostaną zgromadzeni „nieliczni wybrani ze wszystkich narodów, ludów, rodów i języków, mający wejść w skład klasy Oblubienicy [Chrystusa] i przez tysiąc lat zasiadać na tronie u jego boku, by wespół z nim pomagać całemu rodzajowi ludzkiemu w osiąganiu doskonałości” (Obj. 5:9, 10; 14:1-5).a

      Po wizycie w Japonii, Chinach, na Filipinach oraz w innych krajach członkowie wspomnianego komitetu udali się drogą morską do Indii, pokonując dalsze 6500 kilometrów. Już w roku 1887 osoby mieszkające w tym kraju czytały literaturę Towarzystwa i wyrażały listownie swe docenianie. W roku 1905 pewien młodzieniec, który podczas studiów w Ameryce zetknął się z bratem Russellem i przyjął prawdę, zajął się szerzeniem dobrej nowiny wśród Tamilów. Na południu Indii pomógł założyć około 40 grup studium Biblii. Ale po jakimś czasie porzucił mierniki chrześcijańskie, wskutek czego stał się niegodny uznania (por. 1 Kor. 9:26, 27).

      Jednakże mniej więcej w tym samym okresie A. J. Joseph z Trawankoru (Kerala) poprosił listownie jednego z czołowych adwentystów o wyjaśnienia w pewnej kwestii i otrzymał pocztą tom Wykładów Pisma Świętego. Znalazł tam zadowalające odpowiedzi biblijne na nurtujące go pytania co do Trójcy. Wkrótce razem z resztą rodziny zaczął przedstawiać drugim swe nowe wierzenia, odwiedzając pola ryżowe oraz plantacje orzechów kokosowych na południu Indii. Po wizycie brata Russella w roku 1912 Joseph podjął służbę pełnoczasową. Rozpowszechniał literaturę biblijną, podróżując pociągiem, dwukółką zaprzężoną w woły, łodzią oraz pieszo. Wygłaszał też wykłady publiczne, które nierzadko przerywali duchowni oraz ich poplecznicy. Kiedy w mieście Kundara podopieczni „chrześcijańskiego” księdza zaczęli z jego poduszczenia zakłócać jedno z takich przemówień, a brata Josepha obrzucać łajnem, hałas ściągnął tam pewnego wpływowego Hindusa. Zapytał on duchownego: „Czy właśnie taki przykład pozostawił chrześcijanom Chrystus, czy raczej to, co robicie, przypomina zachowanie ówczesnych faryzeuszy?” Na te słowa ksiądz się wycofał.

      Zanim czteromiesięczna podróż dookoła świata, którą odbywał komitet IBSA, dobiegła końca, brat Russell wyznaczył R. R. Hollistera na przedstawiciela Towarzystwa w południowej i wschodniej Azji. Jego zadanie miało polegać na dalszym szerzeniu wśród tamtejszych mieszkańców orędzia o miłościwym postanowieniu Bożym co do mesjańskiego Królestwa. Przygotowano w dziesięciu językach specjalne traktaty, a miejscowi dystrybutorzy rozprowadzili je w milionach egzemplarzy na terytorium Indii, Chin, Japonii oraz Korei. Aby zapewnić zainteresowanym dalszy pokarm duchowy, na cztery języki spośród używanych w tych krajach przetłumaczono potem książki. Na tym olbrzymim polu było jeszcze sporo do zrobienia. Ale już ówczesne dokonania budziły głęboki podziw.