Zaledwie jakiś rok później poproszono nas o przeniesienie się do Irlandii Północnej — najpierw do Armagh, a potem do Newry. Oba miasteczka były zamieszkane w większości przez katolików. W okolicy panowała napięta atmosfera, dlatego podczas rozmów z ludźmi musieliśmy być bardzo ostrożni i rozważni. Zebrania organizowano w domu naszych braci oddalonym o 16 kilometrów od miejsca, w którym mieszkaliśmy. Przychodziło na nie średnio osiem osób. Czasami zostawaliśmy na noc i spaliśmy na podłodze, a rano zjadaliśmy solidne śniadanie. Bardzo się cieszę, że obecnie w tamtej okolicy jest wielu Świadków.

„TO COŚ DLA NAS!”

Mój brat i jego żona Lottie już od jakiegoś czasu usługiwali w Irlandii Północnej jako pionierzy specjalni. W 1952 roku cała nasza czwórka skorzystała ze zgromadzenia okręgowego w Belfaście. Pewien brat życzliwie przyjął do siebie nas i Pryce’a Hughesa, ówczesnego sługę oddziału w Wielkiej Brytanii. Któregoś wieczoru rozmawialiśmy o wydanej wtedy broszurze Drogą Bożą jest miłość, przygotowanej z myślą o Irlandczykach. Brat Hughes opowiadał, jak ciężko jest dotrzeć z prawdą do katolików mieszkających w Republice Irlandii. Bracia byli często wyrzucani z kwater i atakowani przez motłoch, który podjudzali księża. Pryce powiedział: „Potrzebujemy małżeństw, które mają samochody i mogłyby zaangażować się w specjalną kampanię rozpowszechniania tej broszury po całym kraju”a. Nasza reakcja była natychmiastowa i, tak jak wspomniałam na wstępie, powiedzieliśmy: „To coś dla nas!”.

Jednym z miejsc w Dublinie, w których pionierzy mogli się zatrzymać, był dom długoletniej wiernej siostry nazywanej „mamą Rutland”. Zatrzymaliśmy się tam, sprzedaliśmy część rzeczy, a potem Bob na swoim motorze z koszem zabrał całą naszą czwórkę na poszukiwanie samochodu. Znaleźliśmy odpowiedni używany samochód i poprosiliśmy sprzedawcę, żeby nam go przywiózł, bo nikt z nas nie potrafił prowadzić. Arthur cały wieczór siedział na łóżku i ćwiczył zmienianie biegów. Następnego ranka, kiedy próbował wyjechać z garażu, przyszła do nas misjonarka Mildred Willett (która później wyszła za Johna Barra). Okazało się, że potrafi prowadzić! Pokazała nam, jak to robić, i gdy trochę poćwiczyliśmy, mogliśmy wyruszyć w drogę.

Potrzebowaliśmy jeszcze kwater. Ostrzegano nas przed mieszkaniem w przyczepie kempingowej, bo przeciwnicy mogli ją podpalić. Dlatego szukaliśmy jakiegoś domu, ale na próżno. Tę noc wszyscy czworo spędziliśmy w samochodzie. Następnego dnia udało nam się znaleźć jedynie małą przyczepę własnej produkcji z niewielkim łóżkiem piętrowym. Stała się ona naszym domem. Co ciekawe, bez problemu mogliśmy stawiać ją na działkach przyjaznych gospodarzy. Opracowywaliśmy teren oddalony o kilkanaście do dwudziestu paru kilometrów. Dopiero po przeniesieniu się na nowe miejsce wracaliśmy, żeby dać świadectwo tam, gdzie wcześniej stała nasza przyczepa.

Bez większych problemów udało się nam dotrzeć do wszystkich domów na południowym wschodzie Irlandii. Rozpowszechniliśmy ponad 20 000 broszur i przekazaliśmy do brytyjskiego Biura Oddziału nazwiska zainteresowanych. To prawdziwe błogosławieństwo, że są tam teraz setki Świadków!

NOWE ZADANIE W IRLANDII

W 1964 roku Arthur otrzymał nowe zadanie — został sługą oddziału w Republice Irlandii. Służba w okręgu sprawiała nam wielką przyjemność, dlatego początkowo bardzo obawiałam się tej zmiany. Jednak patrząc wstecz, cieszę się, że otrzymałam przywilej usługiwania w Betel. Jestem przekonana, że gdy przyjmiemy zadanie, nawet jeśli początkowo niechętnie, Jehowa zawsze nam pobłogosławi. W Betel pracowałam w biurze, pakowałam literaturę, gotowałam i sprzątałam. Przez jakiś czas pełniliśmy też służbę w okręgu i mogliśmy spotykać się z braćmi z całego kraju. Ponadto obserwowaliśmy, jak nasi zainteresowani robią postępy. To wszystko sprawiło, że nawiązaliśmy silną więź z naszą duchową rodziną w Irlandii. Było to kolejne błogosławieństwo!

PRZEŁOMOWY MOMENT W TEOKRATYCZNEJ HISTORII IRLANDII

W 1965 roku w Dublinie odbył się pierwszy kongres międzynarodowy w historii krajub. Pomimo ostrego sprzeciwu wszystko się udało. W kongresie uczestniczyło 3948 osób, a 65 zostało ochrzczonych. Każdy, kto gościł u siebie kogoś z 3500 zagranicznych delegatów, otrzymał list z podziękowaniem. Z kolei gospodarze chwalili dobre zachowanie przyjezdnych. To był prawdziwy przełom w teokratycznej historii Irlandii.

W następnym roku północna i południowa część Irlandii przeszły pod nadzór Biura Oddziału w Dublinie. Stanowiło to wyraźne przeciwieństwo podziałów politycznych i religijnych, do których dochodziło na wyspie. To było niezwykłe, że tak wielu katolików poznawało prawdę i służyło Jehowie wspólnie z braćmi, którzy wcześniej byli protestantami.