Po wojnie przez dwa lata usługiwałem jako pionier w południowej części Irlandii. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że Irlandia bardzo różni się od Anglii. Kiedy szukaliśmy kwatery, przedstawialiśmy się jako misjonarze, a poza tym głosiliśmy na ulicy z czasopismami. Nie było to zbyt mądre w katolickim kraju. Gdy pewien mężczyzna groził nam użyciem przemocy, doniosłem o tym policjantowi, który odparł: „A czego się pan spodziewał?”. Nie uświadamialiśmy sobie, jak duże wpływy mieli tam księża. Za ich namową osoby, które przyjęły od nas książki, zostały zwolnione z pracy, a nas wyrzucono z kwatery.

Szybko zrozumieliśmy, że po przybyciu na nowy teren najlepiej zaczynać głoszenie od miejscowości należących do innej parafii. Jeździliśmy tam rowerami, a dopiero na końcu odwiedzaliśmy naszych sąsiadów. W Kilkenny, mimo gróźb agresywnego motłochu, trzy razy w tygodniu prowadziliśmy studium z pewnym młodym mężczyzną. Uczenie ludzi prawd biblijnych sprawiało mi tyle radości, że postanowiłem złożyć wniosek do Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead.