Publikacja ta nie jest na sprzedaż. Wydano ją w ramach ogólnoświatowej działalności edukacyjnej, wspieranej dobrowolnymi datkami.

Aby przekazać datek, wejdź na donate.jw.org.

Wersety przytoczono z Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata.

Przygotowano do druku w maju 2022 roku

© 2010

Monominoto Seisho Sasshi Kyokai

Wszelkie prawa zastrzeżone

Zdjęcia: strona 13, u dołu: Todd Bolen/​BiblePlaces.com; strona 25, kula ziemska: na podstawie NASA/​Visible Earth imagery

Czy się nad tym zastanawiałeś?

• Jaka jest prawda o Bogu?

• Jak prowadzić szczęśliwe życie rodzinne?

• Dlaczego na świecie jest tyle problemów?

• Dlaczego Bóg dopuszcza cierpienia?

• Jakie zamierzenie co do ziemi ma Bóg?

• Gdzie są umarli?

• Jaki wpływ wywierają na nas aniołowie?

• Jak możesz zbliżyć się do Boga?

Dzięki studium Pisma Świętego już miliony ludzi znalazło satysfakcjonujące odpowiedzi na te pytania.

Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź stronę www.pr2711.com lub skontaktuj się ze Świadkami Jehowy.

W DZISIEJSZYM świecie nie brakuje problemów. Miliony ludzi cierpi z powodu wojen, klęsk żywiołowych, chorób, ubóstwa, upadku moralnego oraz innych bolączek. Nikogo z nas nie oszczędzają też zwykłe, codzienne troski. Kto może nam pomóc? Czy komuś na nas zależy?

Możemy być przekonani, że Bóg naprawdę się o nas troszczy. W swoim Świętym Słowie oświadcza: „Czy żona może zapomnieć o swym osesku, żeby się nie zlitować nad synem swego łona? Nawet te kobiety mogą zapomnieć, jednakże ja o tobie nie zapomnę”a.

Czyż nie brzmi to pokrzepiająco? Miłość Boga do nas jest silniejsza niż czuła miłość matki do dziecka, będąca przecież jednym z najsilniejszych uczuć. Bóg nigdy nie pozostawi nas samych! W gruncie rzeczy On w niezwykły sposób udziela nam pomocy — wskazuje nam klucz do szczęśliwego życia: prawdziwą wiarę.

Dzięki prawdziwej wierze rzeczywiście zaznasz szczęścia. Unikniesz wielu problemów oraz stawisz czoła tym, których nie sposób uniknąć. Poza tym przybliżysz się do Boga i osiągniesz spokój umysłu i serca. Co więcej, prawdziwa wiara zapewni ci cudowną przyszłość — życie wieczne w raju!

Ale czym jest prawdziwa wiara? Jak możesz o nią zabiegać?

PRAWDZIWA wiara to coś więcej niż przekonanie, że Bóg istnieje. Miliony ludzi wierzy w Niego, a mimo to rozmyślnie dopuszcza się złych postępków. Taka wiara przypomina fałszywe pieniądze — na pierwszy rzut oka wydaje się autentyczna, ale w gruncie rzeczy nie przedstawia żadnej wartości. Czym zatem jest prawdziwa wiara?

Prawdziwa wiara jest oparta na dokładnej wiedzy z natchnionych pism. Pisma te zawierają prawdę o Bogu i pozwalają nam Go poznać. Objawiają Jego prawa, zamysły oraz nauki. Oto niektóre z tych nauk:

• Bóg jest jeden. Nikt Mu nie dorównuje.

• Jezus nie jest Bogiem Wszechmocnym. Jest Bożym prorokiem.

• Bóg potępia każdą formę bałwochwalstwa.

• Nadchodzi dzień sądu nad wszystkimi ludźmi.

• Niezliczone rzesze zmarłych zostaną wskrzeszone do życia w raju.

Prawdziwa wiara pobudza do szlachetnych uczynków. Takie uczynki przysparzają chwały Bogu i wychodzą na pożytek innym oraz nam samym. Obejmują one:

• Oddawanie czci Bogu.

• Pielęgnowanie zbożnych przymiotów, zwłaszcza miłości.

• Odrzucanie złych myśli i pragnień.

• Zachowywanie wiary w Boga mimo przeciwności.

• Uczenie innych o Bogu.

Jak zabiegać o prawdziwą wiarę?

Proś Boga o pomoc. Prorok Mojżesz modlił się: „Daj mi, proszę, poznać twoje drogi, bym cię znał, żebym znalazł łaskę w twoich oczach”a. Bóg wysłuchał tej modlitwy — Mojżesz okazał się przecież mężem niezwykłej wiary. Również tobie Bóg pomoże pielęgnować prawdziwą wiarę.

Poświęcaj czas na studiowanie natchnionych pism. Pisma te, między innymi Tora, Psalmy i Ewangelie, wchodzą w skład Pisma Świętego, zwanego też Biblią. Jest to najczęściej tłumaczona i najbardziej rozpowszechniona Księga na świecie. Czy ją posiadasz?

Uwzględniaj rady z natchnionych pism w codziennym życiu. Pielęgnowanie wiary przypomina ćwiczenie mięśni. Gdy postępujesz zgodnie z wiarą, staje się ona coraz silniejsza. Odczuwasz na sobie, że rady Boże sprawdzają się w życiu. O pozytywnym wpływie wskazówek z Pisma Świętego przekonało się już mnóstwo ludzi. W kolejnej części rozważymy kilka przykładów.

ZAŁÓŻMY, że w twojej okolicy zaczął przyjmować nowy lekarz. Z początku możesz odnosić się do niego nieufnie. Ale co jeśli z jego porady skorzystało paru twoich znajomych i ich zdrowie bardzo się poprawiło? Czy nie pomyślałbyś, że warto się do niego udać?

Pismo Święte pod pewnymi względami przypomina takiego lekarza. Niektórzy podchodzą do tej Księgi z rezerwą. Gdy jednak zastosują zawarte w niej mądre rady, ich życie radykalnie zmienia się na lepsze. Oto kilka przykładów.

Pokonanie trudności małżeńskich

„Na początku naszego małżeństwa miałam wrażenie, że mój mąż Dumas mnie zaniedbuje” — wspomina Sumiatun. „Sfrustrowana, często na niego krzyczałam, rzucałam w niego różnymi przedmiotami, a nawet posuwałam się do rękoczynów. Czasami aż mdlałam ze złości.

„Kiedy Dumas zaczął studiować Pismo Święte, naśmiewałam się z niego. Ale gdy to studium się odbywało, ukradkiem nadsłuchiwałam z sąsiedniego pokoju. Któregoś dnia usłyszałam następujące wersety: ‚Żony niech będą podporządkowane swoim mężom jak Panu’. ‛Żona winna mieć głęboki respekt dla swego męża’ (Efezjan 5:22, 33). Te słowa poruszyły moje serce. Poprosiłam Boga, żeby wybaczył mi złe traktowanie męża i pomógł mi stać się lepszą żoną. Wkrótce przyłączyłam się do studium”.

W Piśmie Świętym czytamy również: „Mężowie powinni tak miłować swe żony, jak własne ciała” (Efezjan 5:28). Sumiatun opowiada: „Pod wpływem nabywanej wiedzy oboje zaczęliśmy się zmieniać. Gdy Dumas wracał z pracy, przynosiłam mu filiżankę herbaty i dbałam o miłą atmosferę. Z kolei Dumas okazywał mi więcej czułości i pomagał w domu. Oboje staraliśmy się być dla siebie ‚życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem’ (Efezjan 4:32). W rezultacie darzyliśmy się coraz większym szacunkiem i miłością. Już ponad 40 lat żyjemy w szczęśliwym związku. Mądre wskazówki ze Słowa Bożego uratowały nasze małżeństwo!”.

Wyzbycie się agresji

„Miałem gwałtowny temperament” — przyznaje Tayib. „Często wdawałem się w bójki i nie wahałem się grozić innym bronią. W przypływie szału potrafiłem tak uderzyć swoją żonę Kustriyah, że przewracała się na ziemię. Budziłem powszechny strach.

„Pewnego razu przeczytałem słowa Jezusa: ‚Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem’ (Jana 13:34). Wypowiedź ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie i postanowiłem się zmienić. Kiedy wzbierał we mnie gniew, modliłem się do Boga, by pomógł mi nad sobą zapanować. Po chwili wzburzenie mijało. Razem z żoną zaczęliśmy uwzględniać radę z Listu do Efezjan 4:26, 27: ‚Niech słońce nie zachodzi nad waszym rozdrażnieniem ani nie zostawiajcie miejsca Diabłu’. Co wieczór czytaliśmy razem Pismo Święte i wspólnie się modliliśmy. Pomagało nam to rozładowywać napięcia nagromadzone w ciągu dnia i coraz bardziej się do siebie zbliżać.

„Teraz jestem znany z pokojowego usposobienia. Żona i dzieci kochają mnie oraz darzą szacunkiem. Mam wielu przyjaciół i cieszę się bliską więzią z Bogiem. Jestem naprawdę szczęśliwy”.

Zerwanie z nałogami

„W młodości byłem członkiem gangu, nałogowo paliłem papierosy i nadużywałem alkoholu. Niejedną noc przespałem pijany na ulicy” — opowiada Goin. „Zażywałem i sprzedawałem marihuanę i ecstasy. Nosiłem je pod kuloodporną kamizelką. Chociaż uchodziłem za twardego, żyłem w ciągłym strachu.

„Wtedy ktoś pokazał mi werset: ‚Synu mój, nie zapominaj o moim prawie, (...) będą ci bowiem dodane długie dni i lata życia oraz pokój’ (Przysłów 3:1, 2). Właśnie za tym tęskniłem — za długim i spokojnym życiem! Ale przeczytałem też inny werset: ‚Skoro więc mamy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się z wszelkiego skalania ciała i ducha, doskonaląc świętość w bojaźni Bożej’ (2 Koryntian 7:1). Pod wpływem tych słów zerwałem z nałogami oraz z gangiem i zacząłem służyć Bogu.

„Od tamtej pory minęło ponad 17 lat. Mam dobre zdrowie, szczęśliwą rodzinę, prawdziwych przyjaciół oraz czyste sumienie. I nie leżę już pijany na ulicy, ale co noc śpię spokojnie we własnym łóżku”.

Przezwyciężenie uprzedzeń etnicznych

„Jako nastolatek związałem się ze światem przestępczym” — wspomina Bambang. „Większość moich ofiar należała do mniejszości etnicznej, której nienawidziłem.

„Z czasem jednak zacząłem szukać Boga. Nawiązałem kontakt z ludźmi, którzy wspólnie rozważali Pismo Święte. Gdy przyszedłem na ich spotkanie, zostałem serdecznie przywitany właśnie przez członków znienawidzonej przeze mnie grupy! Zresztą zobaczyłem tam ludzi z różnych narodowości, którzy dobrze się czuli w swoim towarzystwie. Byłem naprawdę zaskoczony! Zrozumiałem wtedy następujący werset: ‚Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe’ (Dzieje 10:34, 35).

„Obecnie moje serce nie jest już zatrute uprzedzeniami. Wśród moich najbliższych przyjaciół są osoby należące do mniejszości, której kiedyś nienawidziłem. Za pośrednictwem Pisma Świętego Bóg nauczył mnie miłości”.

Zaniechanie przemocy

„Już jako nastolatek trzykrotnie trafiłem do więzienia, dwa razy za kradzież i raz za brutalny napad z użyciem noża” — opowiada Garoga. „Później przyłączyłem się do rebeliantów i zabiłem wielu ludzi. Gdy walki się skończyły, stanąłem na czele grupy przestępczej zajmującej się wymuszeniami. Wszędzie chodziłem z obstawą. Byłem agresywnym, niebezpiecznym człowiekiem.

„Pewnego dnia przeczytałem werset: ‚Miłość jest wielkodusznie cierpliwa i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna, nie przechwala się, nie nadyma się, nie zachowuje się nieprzyzwoicie, nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywdy’ (1 Koryntian 13:4, 5). Byłem do głębi poruszony. Zmieniłem miejsce zamieszkania, zacząłem studiować Pismo Święte i wprowadzać w czyn podane w nim wskazówki.

„Już nie dopuszczam się przemocy. Teraz cieszę się szacunkiem jako nauczyciel Słowa Bożego. Prowadzę naprawdę celowe, sensowne życie”.

Słowo Boże ma wielką siłę oddziaływania

Te oraz wiele innych przeżyć dowodzą, że „słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą” (Hebrajczyków 4:12). Zawarte w nim rady są proste, praktyczne i wywierają na ludzi pozytywny wpływ.

Czy Pismo Święte może pomóc także tobie? Owszem — i to bez względu na rodzaj problemu, z jakim się zmagasz. „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, aby człowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła” (2 Tymoteusza 3:16, 17).

Rozważmy więc kilka podstawowych nauk zawartych w Piśmie Świętym.

LUDZIE oddają cześć wielu bogom. Pismo Święte uczy jednak, że prawdziwy Bóg jest tylko jeden. Nikt nie może się z Nim równać, jest On najwyższy i wieczny. To On stworzył wszystko w niebie i na ziemi. Dał życie również nam. Z tego względu wyłącznie On jest godny, by Go wielbić.

Bóg ma imię, które brzmi JEHOWA. On sam rzekł do Mojżesza: „Oto, co masz powiedzieć do synów Izraela: ‚Jehowa, Bóg waszych praojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba, posłał mnie do was’. To jest moje imię po czas niezmierzony i ono mnie upamiętnia na pokolenie za pokoleniem” (Wyjścia 3:15). W Piśmie Świętym imię Jehowa występuje jakieś 7000 razy. W Psalmie 83:18 czytamy o Bogu: „Ty, który masz na imię Jehowa, ty sam jesteś Najwyższym nad całą ziemią”.

Nikt z ludzi nigdy nie widział Boga. Mojżeszowi oznajmił On: „Nie możesz zobaczyć mego oblicza, gdyż żaden człowiek nie może mnie zobaczyć i pozostać przy życiu” (Wyjścia 33:20). Bóg przebywa w niebie i jest niewidzialny dla ludzkich oczu. Sporządzanie Jego wizerunków lub symboli jest więc niewłaściwe. Jehowa Bóg oświadczył za pośrednictwem proroka Mojżesza: „Nie wolno ci robić sobie rzeźbionego wizerunku ani postaci podobnej do czegokolwiek, co jest w niebiosach w górze, lub tego, co jest na ziemi na dole, lub tego, co jest w wodach pod ziemią. Nie wolno ci kłaniać się im ani dać się namówić do służenia im, gdyż ja, Jehowa, twój Bóg, jestem Bogiem wymagającym wyłącznego oddania” (Wyjścia 20:2-5). Później poprzez proroka Izajasza Bóg oznajmił: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu innemu ani mej sławy rytym wizerunkom” (Izajasza 42:8).

Niektórzy wierzą w Boga, ale uważają Go za kogoś niepoznawalnego i nieprzystępnego, kogoś, kto budzi raczej lęk niż miłość. A co ty myślisz o Bogu? Czy On interesuje się tobą osobiście? Czy naprawdę możesz Go poznać, a nawet się do Niego zbliżyć? Zobaczmy, co Pismo Święte mówi o Bożych przymiotach.

PISMO ŚWIĘTE ujawnia wiele wspaniałych aspektów osobowości Boga, dzięki czemu możemy Go lepiej poznać. Ukazuje między innymi cztery Jego główne przymioty: moc, sprawiedliwość, mądrość i miłość. Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z nich.

Nieograniczona moc

Jehowa powiedział Abrahamowi: „Jam jest Bóg Wszechmocny” (Rodzaju 17:1). Jego moc jest niedościgła, nieograniczona i niewyczerpana. Korzystając z niej, Bóg stworzył cały wszechświat.

Bóg nigdy nie nadużywa swej mocy. Zawsze posługuje się nią w sposób kontrolowany i celowy. Doskonale równoważy ją sprawiedliwością, mądrością i miłością.

Jehowa szczodrze używa mocy na rzecz swoich wiernych sług. Jego „oczy (...) przebiegają całą ziemię, by ukazał on swą siłę dla dobra tych, których serce jest wobec niego niepodzielne” (2 Kronik 16:9). Czy nie ujmuje cię to, że tak potężny Bóg odznacza się zarazem taką troskliwością?

Bóg sprawiedliwości

„Jehowa miłuje sprawiedliwość” (Psalm 37:28). Zawsze czyni to, co prawe i słuszne — zgodnie ze swymi doskonałymi zasadami.

Bóg nienawidzi niesprawiedliwości. „Nikogo nie traktuje stronniczo ani nie przyjmuje łapówki” (Powtórzonego Prawa 10:17). Występuje przeciwko tym, którzy uciskają innych, i troszczy się o bezbronnych, na przykład o ‛wdowy i chłopców niemających ojca’ (Wyjścia 22:22). Do wszystkich ludzi podchodzi bez uprzedzeń. „Nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35).

Sprawiedliwość Jehowy jest doskonale wyważona. On nigdy nie jest zbyt pobłażliwy ani zbyt surowy. Nie puszcza bezkarnie przewinień niepoprawnych grzeszników, ale tym, którzy zdobywają się na skruchę, okazuje tkliwe współczucie. „Jehowa jest miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu i obfitujący w lojalną życzliwość. Nie będzie zawsze wytykał winy ani nie będzie chował urazy po czas niezmierzony. Nie postąpił z nami według naszych grzechów ani nie sprowadził na nas tego, na co zasługujemy za swe przewinienia” (Psalm 103:8-10). Poza tym Bóg pamięta i nagradza podyktowane wiarą czyny swych lojalnych czcicieli. Czy takie przejawy sprawiedliwości Boga nie skłaniają cię do pokładania w Nim ufności?

Bóg mądrości

Jehowa jest Źródłem wszelkiej mądrości. „O głębokości Bożego bogactwa i mądrości, i wiedzy!” (Rzymian 11:33). Jego mądrość jest niezrównana i nieskończona.

Mądrość ta uwidacznia się w materialnych dziełach stwórczych. „Jakże liczne są twe dzieła, Jehowo!” — wykrzyknął psalmista. „Wszystkie je uczyniłeś mądrze” (Psalm 104:24).

Mądrość Boża ukazana jest również w Piśmie Świętym. Król Dawid napisał: „Przypomnienie od Jehowy jest godne zaufania, niedoświadczonego czyni mądrym” (Psalm 19:7). Pomyśl tylko: możesz odnieść pożytek z bezgranicznej mądrości Bożej! Czy skorzystasz z tej sposobności?

„Bóg jest miłością”

Dominującym przymiotem Jehowy jest miłość. W Piśmie Świętym czytamy: „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Przymiot ten kieruje wszystkimi Jego poczynaniami.

Bóg okazuje nam swą miłość na niezliczone sposoby. Obdarowuje nas tym, co najlepsze. ‛Czyni dobro, dając nam deszcze z nieba oraz pory urodzajne, napełniając nasze serca pokarmem i weselem’ (Dzieje 14:17). W gruncie rzeczy „każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek pochodzi z góry, bo zstępuje od Ojca świateł niebiańskich” (Jakuba 1:17). Poprzez bezcenny dar, jakim jest Pismo Święte, Bóg objawia nam prawdę o samym sobie, a także uczy nas o swych podyktowanych miłością prawach i zasadach. „Twoje słowo jest prawdą” — powiedział w modlitwie Jezus (Jana 17:17).

Poza tym Bóg pomaga nam w naszych problemach. Psalmista zachęca: „Zrzuć swe brzemię na Jehowę, a on cię wesprze. Nigdy nie pozwoli, by prawy się zachwiał” (Psalm 55:22). Pismo Święte wskazuje też, że Bóg przebacza nasze grzechy: „Ty, Jehowo, jesteś dobry i gotów przebaczać; i obfita jest lojalna życzliwość wobec wszystkich, którzy cię wzywają” (Psalm 86:5). On chce nawet obdarzyć ludzi życiem wiecznym. Obiecał, że „otrze z ich oczu wszelką łzę i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie” (Objawienie 21:4). Jak zareagujesz na miłość Bożą? Czy ją odwzajemnisz?

Zbliż się do Boga

Bóg pragnie, byś dobrze Go poznał. Jego Słowo wzywa: „Zbliżcie się do Boga, a on zbliży się do was” (Jakuba 4:8). Wiernego proroka Abrahama Jehowa nazwał swoim przyjacielem (Izajasza 41:8). Chciałby, żebyś i ty znalazł się wśród Jego przyjaciół.

Im więcej dowiesz się o Bogu, tym bardziej się do Niego zbliżysz i tym więcej zaznasz szczęścia. „Szczęśliwy jest człowiek”, który ma „upodobanie w prawie Jehowy i jego prawo czyta półgłosem dniem i nocą” (Psalm 1:1, 2). Regularnie więc studiuj Pismo Święte. Rozmyślaj o przymiotach i poczynaniach Boga. Okazuj swą miłość do Niego, postępując zgodnie ze zdobywaną wiedzą. „Miłość do Boga polega na tym, że przestrzegamy jego przykazań; a przecież jego przykazania nie są uciążliwe” (1 Jana 5:3). Wzorem psalmisty proś w modlitwie: „Daj mi poznać twe drogi, Jehowo; naucz mnie ścieżek twoich. Spraw, bym chodził w twojej prawdzie” (Psalm 25:4, 5). W rezultacie przekonasz się, że Bóg „nie jest (...) daleko od nikogo z nas” (Dzieje 17:27).

BÓG stworzył ziemię jako doskonałe mieszkanie dla człowieka. Jego Słowo oznajmia: „Niebiosa należą do Jehowy, lecz ziemię dał synom ludzkim” (Psalm 115:16).

Przed stworzeniem pierwszego człowieka, Adama, Bóg wybrał pewne miejsce na ziemi, nazwane Edenem, i zasadził tam piękny ogród. Z Pisma Świętego wynika, że w Edenie miały swe źródła rzeki Eufrat i Tygrys (Chiddekel)a. Jak się przyjmuje, ogród Eden leżał we wschodniej części dzisiejszej Turcji. Ogród ten rzeczywiście istniał na ziemi!

Gdy Bóg stworzył Adama, umieścił go w ogrodzie Eden, „aby go uprawiał i o niego dbał” (Rodzaju 2:15). Potem stworzył mu żonę, Ewę. Polecił im: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni oraz napełnijcie ziemię i opanujcie ją” (Rodzaju 1:28). Wyraźnie więc widać, że Bóg „nie stworzył jej [ziemi] po prostu na nic, (...) [lecz] ukształtował ją po to, żeby była zamieszkana” (Izajasza 45:18).

Niestety, Adam i Ewa zbuntowali się przeciw Bogu, rozmyślnie łamiąc Jego prawo. Dlatego zostali usunięci z ogrodu Eden — utracili raj. Ale grzech Adama pociągnął za sobą jeszcze inne opłakane konsekwencje. W Piśmie Świętym czytamy: „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech — śmierć, i w taki sposób śmierć rozprzestrzeniła się na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rzymian 5:12).

Czy Jehowa zrezygnował z realizacji swojego pierwotnego zamierzenia — żeby ziemia była rajem zamieszkanym przez szczęśliwych ludzi? Ależ nie! On sam zapewnia: „Tak też będzie z moim słowem, które wychodzi z moich ust. Nie wróci do mnie bezowocne, lecz uczyni to, w czym mam upodobanie, i pomyślnie spełni to, z czym je posłałem” (Izajasza 55:11). Ziemski raj zostanie więc przywrócony!

Jak będzie wyglądało życie w raju? Zwróć uwagę na obietnice z Pisma Świętego przedstawione na dwóch kolejnych stronach.

STAROŻYTNI prorocy przejawiali wiarę w Boga. Wierzyli w Jego obietnice i uwzględniali je w całym swoim życiu. Czego dotyczyły te zapowiedzi?

Po grzechu Adama i Ewy w ogrodzie Eden Bóg obiecał, że przyjdzie ktoś, kto zmiażdży głowę „węża” — „wielkiego smoka, pradawnego węża, zwanego Diabłem i Szatanem” — czyli raz na zawsze go unicestwi (Rodzaju 3:14, 15; Objawienie 12:9, 12). Kto miał być tym Wyzwolicielem?

Jakieś 2000 lat po wypowiedzeniu tego pierwszego proroctwa Jehowa obiecał, że będzie nim jeden z potomków Abrahama. Oznajmił temu prorokowi: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi — dlatego że posłuchałeś mego głosu” (Rodzaju 22:18).

W roku 1473 p.n.e. Bóg podał prorokowi Mojżeszowi kolejne informacje o tym obiecanym Potomku. Mojżesz oświadczył synom Izraela: „Jehowa, twój Bóg, wzbudzi ci spośród ciebie, spośród twoich braci, proroka jak ja — jego macie słuchać” (Powtórzonego Prawa 18:15). A zatem Potomek wywodzący się spośród dzieci Abrahama miał być prorokiem podobnym do Mojżesza.

Prorok ten miał również pochodzić od króla Dawida i sam zostać wielkim królem. Bóg obiecał Dawidowi: „Wzbudzę po tobie twojego potomka (...); utwierdzę tron jego królestwa po czas niezmierzony” (2 Samuela 7:12, 13). Bóg wyjawił też, że będzie on nazywany „Księciem Pokoju”, i dodał: „Obfitości tej władzy książęcej i pokojowi nie będzie końca, na tronie Dawida i nad jego królestwem, aby je ugruntować oraz wesprzeć sprawiedliwością i prawością odtąd aż po czas niezmierzony” (Izajasza 9:6, 7). Ten prawy Władca miał więc przywrócić na całej ziemi pokój i sprawiedliwość. Ale kiedy należało się go spodziewać?

Jakiś czas później anioł Gabriel powiedział Bożemu prorokowi Danielowi: „Wiedz i wnikliwie to rozważ, że od wyjścia słowa o przywróceniu i o odbudowie Jerozolimy aż do Mesjasza Wodza będzie siedem tygodni, a także sześćdziesiąt dwa tygodnie” (Daniela 9:25). Wspomniano tu o 69 symbolicznych tygodniach. Każdy z nich składał się nie z siedmiu dni, lecz z siedmiu lat, co w sumie daje 483 lata. Okres ten trwał od roku 455 p.n.e. do roku 29 n.e.a

Czy ten Mesjasz, prorok podobny do Mojżesza i długo oczekiwany Potomek, rzeczywiście pojawił się w roku 29 n.e.? Zobaczmy.

PRZESZŁO 500 lat po czasach proroka Daniela anioł Boży Gabriel ukazał się młodej dziewicy imieniem Maria, wywodzącej się z rodu króla Dawida. Powiedział: „Witaj, obdarzona łaską, Jehowa jest z tobą” (Łukasza 1:28). Pozdrowienie to zaniepokoiło Marię. Co Gabriel mógł mieć na myśli?

„Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga; i oto poczniesz w swym łonie, i urodzisz syna, i masz mu nadać imię Jezus” — wyjaśnił anioł. „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i (...) jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:30-33). Cóż za wspaniała wiadomość! Maria miała urodzić Mesjasza, długo oczekiwanego Potomka!

Przed upływem roku w Betlejem przyszedł na świat Jezus. Tamtej nocy anioł obwieścił pasterzom: „Oznajmiam wam dobrą nowinę o wielkiej radości, (...) gdyż w mieście Dawidowym narodził się wam dzisiaj Wybawca, którym jest Chrystus Pan” (Łukasza 2:10, 11). Jezus dorastał w Nazarecie, gdzie po jakimś czasie przeniosła się jego rodzina.

W roku 29 n.e. — dokładnie wtedy, gdy miał się pojawić Mesjasz — Jezus zaczął działać w charakterze proroka Bożego. Miał wówczas „około trzydziestu lat” (Łukasza 3:23). Wielu ludzi uświadomiło sobie, że posłał go Bóg. Mówili: „Wielki prorok został wzbudzony wśród nas” (Łukasza 7:16, 17). A czego Jezus nauczał?

Jezus uczył, by darzyć Boga miłością i czcią. Oznajmił: „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa, a ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swą siłą” (Marka 12:29, 30). Przy innej okazji powiedział: „Jehowę, twego Boga, masz czcić i tylko dla niego masz pełnić świętą służbę” (Łukasza 4:8).

Jezus zachęcał ludzi, by miłowali się nawzajem. Nawoływał: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Marka 12:31). Oświadczył również: „Wszystko, co chcecie, żeby ludzie wam czynili, wy też im podobnie czyńcie; takie w istocie jest znaczenie Prawa i Proroków” (Mateusza 7:12).

Jezus gorliwie mówił innym o Królestwie Bożym. „Muszę oznajmiać dobrą nowinę o królestwie Bożym, gdyż po to zostałem posłany” — powiedział (Łukasza 4:43). Dlaczego orędzie o tym Królestwie jest takie ważne?

Pismo Święte uczy, że Królestwo Boże to niebiański rząd, który obejmie władzę nad ziemią. Na jego czele stoi wyznaczony przez Boga Król, którym jest właśnie Jezus, Mesjasz. Prorok Daniel ujrzał w wizji, jak w niebie Bóg daje Mesjaszowi „panowanie i dostojeństwo oraz królestwo” (Daniela 7:14). Królestwo Boże zaprowadzi na całej ziemi raj i nagrodzi wiernych ludzi życiem wiecznym. Czyż nie jest to najlepsza z nowin?

BÓG zapowiedział, że ustanowi Mesjasza „Wodzem” dla wszystkich narodów (Mateusza 23:10). Ponieważ On dobrze wie, jakiego przywódcy naprawdę potrzebujemy, dokonał najlepszego wyboru. Jakie przewodnictwo zapewnił ludziom Mesjasz? Czy okazał się wpływowym dowódcą wojskowym? Sprawnym politykiem? Mądrym filozofem? Z Pisma Świętego wynika, że Mesjasz, Jezus Chrystus, był wyjątkowym prorokiem.

Bóg zadbał o to, by Jezus urodził się jako człowiek doskonały, święty. Chociaż Szatan na wszelkie sposoby próbował go skalać, Jezus skutecznie dał mu odpór. We wszystkim, co mówił i czynił, naśladował Boga — doskonale posługiwał się mocą, przejawiał sprawiedliwość, mądrość i miłość. Rozważmy, czego możemy się nauczyć z jego przykładu.

Jezus korzystał z mocy od Boga na rzecz innych. Szczerze troszczył się o ludzi i chętnie używał swej mocy, by zaspokajać ich potrzeby. Przy pewnej okazji powiedział: „Odczuwam litość dla tego tłumu, bo (...) nie mają nic do jedzenia” (Marka 8:2). Następnie cudownie nakarmił zgromadzone rzesze, które przyszły posłuchać jego nauk.

Jezus dużo podróżował, nauczając i „lecząc wszelką dolegliwość i wszelką niemoc wśród ludu” (Mateusza 4:23). Nic więc dziwnego, że podążało za nim mnóstwo ludzi, którzy ‛usiłowali go dotknąć, gdyż wychodziła z niego moc i uzdrawiała ich wszystkich’ (Łukasza 6:19). Jezus rzeczywiście „nie przyszedł po to, by mu usługiwano, lecz by usługiwać i dać swoją duszę jako okup w zamian za wielu” (Mateusza 20:28)a. Który z człowieczych przywódców zdobyłby się na taką ofiarność?

Jezus odzwierciedlał Bożą sprawiedliwość. Dowiódł, że rozumie zarówno literę, jak i ducha prawa Bożego. Mógłby więc powtórzyć słowa zanotowane w Piśmie Świętym: „Znalazłem upodobanie w wykonywaniu twej woli, Boże mój, a twoje prawo jest w moim wnętrzu” (Psalm 40:8). Jezus traktował ludzi z godnością, z szacunkiem i bezstronnie, tak jak czyni to Bóg. Odnosił się w ten sposób do wszystkich — bogatych i biednych, mężczyzn i kobiet, dzieci i dorosłych. Pewnego razu jego uczniowie zganili rodziców, którzy przyprowadzali do niego swoje dzieci. Ale Jezus zaprotestował: „Pozwólcie małym dzieciom przychodzić do mnie; nie próbujcie ich zatrzymywać, do takich bowiem należy królestwo Boże” (Marka 10:14).

Jezus odznaczał się mądrością otrzymaną od Boga. Doskonale rozumiał ludzi. „Wiedział, co było w człowieku” (Jana 2:25). Nawet urzędnicy, którzy na polecenie wrogów Jezusa mieli go aresztować, byli zmuszeni przyznać: „Nigdy żaden inny człowiek nie mówił jak ten”. Skąd Jezus miał taką mądrość? Wyjaśnił: „To, czego nauczam, nie jest moje, lecz należy do tego, który mnie posłał” (Jana 7:16, 46).

Jezus naśladował Bożą miłość. Okazywał ludziom tkliwe współczucie. Kiedy „mężczyzna cały pokryty trądem” błagał go: „Panie, jeśli tylko zechcesz, możesz mnie oczyścić”, Jezus, „zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i powiedział do niego: ‚Chcę. Bądź oczyszczony’. I natychmiast trąd z niego zniknął” (Łukasza 5:12, 13; Marka 1:41, 42). Jezus szczerze pragnął przynieść temu człowiekowi ulgę w cierpieniu.

Czy Jezus troszczy się także o ciebie? On sam odpowiada: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych” (Mateusza 11:28, 29).

Jezus to Przywódca najlepszy z możliwych! Słusznie więc nas zachęca: „Uczcie się ode mnie”. Czy przyjmiesz to serdeczne zaproszenie? Jeśli tak zrobisz, czeka cię naprawdę szczęśliwe życie.

NA DŁUGO przed stworzeniem ziemi Jehowa Bóg stworzył w niebie aniołów. Niestety, z czasem jeden z nich zapragnął odbierać cześć, jaka słusznie należy się tylko Bogu. Owładnięty tym pragnieniem, wystąpił przeciwko Niemu i stał się Szatanem, czyli „przeciwnikiem”. Na czym polegał jego bunt?

Za pośrednictwem węża Szatan podstępnie nakłonił Ewę do nieposłuszeństwa wobec Boga. Przebiegle zasugerował, że zabraniając jej spożywania owoców z pewnego drzewa, Bóg pozbawia ją czegoś dobrego. Zuchwale oskarżył Jehowę o kłamstwo i dał Ewie do zrozumienia, że powinna odrzucić Jego kierownictwo. Powiedział jej: „Bóg wie, że w tym samym dniu, w którym z niego zjecie, wasze oczy na pewno się otworzą i na pewno staniecie się podobni do Boga, będziecie znali dobro i zło” (Rodzaju 3:5). Ewa niemądrze uwierzyła w kłamstwa Szatana. Złamała prawo Boże i do tego samego nakłoniła Adama. Od tamtej pory Szatan jest wrogiem wszystkich osób przejawiających prawdziwą wiarę. Zwodzi ludzi aż po dziś dzień. Jak to robi?

Rozprzestrzenia się skażona wiara

Szatan posłużył się bałwochwalstwem i ludzką tradycją, by skazić dzieci Izraela. Jezus, Mesjasz, powiedział żydowskim przywódcom religijnym, że ponieważ „jako nauk uczą nakazów ludzkich”, to oddają Bogu cześć na próżno (Mateusza 15:9). Kiedy członkowie tego narodu odrzucili Mesjasza, Bóg też ich odrzucił. Jezus im oświadczył: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Swym uznaniem Bóg obdarzył naśladowców Jezusa.

To właśnie ich Szatan próbował skazić w następnej kolejności. Czy mu się powiodło? Jezus podał proroczą przypowieść ilustrującą, co się miało wydarzyć. Według tej przypowieści pewien mężczyzna zasiał na polu wyborną pszenicę. Później jego nieprzyjaciel zasiał między pszenicę chwasty. Obie rośliny miały rosnąć aż do żniwa. Wtedy chwasty miały zostać oddzielone od pszenicy i zniszczone, a pszenica — zebrana do spichrza.

Jezus objaśnił swoim uczniom znaczenie tej przypowieści. Z Siewcą utożsamił samego siebie, po czym dodał: „Wybornym nasieniem są synowie królestwa, chwastami zaś są synowie niegodziwca, a nieprzyjacielem, który je zasiał, jest Diabeł. Żniwem jest zakończenie systemu rzeczy, a żniwiarzami są aniołowie” (Mateusza 13:38, 39). Do pszenicy Jezus przyrównał swoich prawdziwych naśladowców. Ale Szatan zasiał pomiędzy nich chwasty, czyli fałszywych uczniów. I rzeczywiście, w ciągu stuleci po śmierci Jezusa pojawiło się ich wielu. Fałszywi uczniowie propagowali odstępcze nauki, takie jak dogmat o Trójcy, według którego istnieje jeden Bóg w trzech osobach. Zaczęli też uprawiać bałwochwalstwo oraz mieszać się do polityki. Tylko nieliczne osoby pozostały wierne naukom Jezusa.

Triumf prawdziwej wiary

W końcu jednak miało dojść do radykalnej zmiany. Jezus zapowiedział, że ludzie nieokazujący prawdziwej wiary zostaną oddzieleni przez aniołów na zagładę, dzięki czemu łatwiej będzie rozpoznać tych przejawiających prawdziwą wiarę. Ostatecznie Szatan Diabeł, pierwszy wróg wiary, także zostanie zgładzony. A zatem prawdziwa wiara zatriumfuje!

Ale jak rozpoznać osoby odznaczające się prawdziwą wiarą? Dowiemy się tego w następnej części.

OBECNIE mnóstwo ludzi twierdzi, że ma wiarę. Jezus uczył jednak, że prawdziwą wiarę będą okazywać tylko nieliczni. Powiedział: „Szeroka i przestronna jest droga prowadząca do zagłady i wielu jest tych, którzy nią wchodzą, natomiast ciasna jest brama i wąska droga prowadząca do życia i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mateusza 7:13, 14).

Jak się zorientować, kto przejawia prawdziwą wiarę? „Rozpoznacie ich po ich owocach” — wyjaśnił Jezus. „Każde drzewo dobre wydaje owoc wyborny, ale każde drzewo spróchniałe wydaje owoc bezwartościowy” (Mateusza 7:16, 17). A zatem prawdziwa wiara rodzi „owoc wyborny”. Pobudza ludzi do okazywania zbożnych przymiotów. Jak to wygląda w praktyce?

Właściwe posługiwanie się mocą

Ludzie przejawiający prawdziwą wiarę korzystają ze swojej mocy i pozycji dla chwały Bożej i dla dobra innych. Jezus uczył: „Kto by chciał się stać wielkim wśród was, ma być waszym sługą” (Marka 10:43). Zgodnie z tymi słowami mężczyzna nie może być tyranem — ani w domu, ani poza nim. Powinien kochać swą żonę, darzyć ją szacunkiem i troskliwie zaspokajać jej potrzeby. W Piśmie Świętym czytamy: „Mężowie, zawsze miłujcie swe żony i nie bądźcie na nie gorzko zagniewani” (Kolosan 3:19). „Mężowie, podobnie mieszkajcie z nimi stosownie do wiedzy, darząc je szacunkiem jako naczynie słabsze, żeńskie, gdyż i wy jesteście wraz z nimi dziedzicami niezasłużonej łaski życia, aby wasze modlitwy nie napotykały przeszkód” (1 Piotra 3:7).

Z kolei żona odznaczająca się prawdziwą wiarą „winna mieć głęboki respekt dla swego męża” (Efezjan 5:33). Powinna ‛kochać męża i dzieci’ (Tytusa 2:4). Ojcowie i matki mają poświęcać dzieciom czas i uczyć je Bożych praw i zasad. W domu, w pracy i wszędzie indziej każdy powinien traktować innych z godnością i respektem, uwzględniając zachętę z Pisma Świętego: „Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku” (Rzymian 12:10).

Słudzy Boży przestrzegają ponadto następującego zakazu: „Nie masz przyjmować łapówki” (Wyjścia 23:8). Nigdy nie wykorzystują swojej pozycji do samolubnych celów. Wprost przeciwnie, szukają sposobności, by nieść innym pomoc, zwłaszcza osobom w trudnym położeniu. Zważają na radę: „Nie zapominajcie o wyświadczaniu dobra i o dzieleniu się z drugimi, bo takie ofiary bardzo się podobają Bogu” (Hebrajczyków 13:16). Dzięki temu przekonują się o prawdziwości słów Jezusa: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35).

Trzymanie się Bożych zasad sprawiedliwości

Ludzie przejawiający wiarę uważają, że przykazania Boże „nie są uciążliwe”, i chętnie ich przestrzegają (1 Jana 5:3). Zgadzają się ze słowami: „Prawo Jehowy jest doskonałe (...). Rozkazy Jehowy są prostolinijne, radują serce; przykazanie Jehowy jest czyste, rozświetla oczy” (Psalm 19:7, 8).

Prawdziwa wiara motywuje również do odrzucania wszelkich uprzedzeń — rasowych, narodowościowych i klasowych. Skłania do naśladowania Boga, a On „nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35).

Osoba przejawiająca prawdziwą wiarę ‛we wszystkim pragnie postępować uczciwie’ (Hebrajczyków 13:18). Wystrzega się też szkodliwego plotkowania i oszczerstw. O człowieku zasługującym na uznanie Boże psalmista Dawid napisał: „Nie rzucił oszczerstwa swym językiem. Towarzyszowi swemu nie uczynił nic złego” (Psalm 15:3).

Odzwierciedlanie Bożej mądrości

Ludzie odznaczający się prawdziwą wiarą opierają swe przekonania wyłącznie na Piśmie Świętym. Nie mają wątpliwości, że „całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości” (2 Tymoteusza 3:16). W relacjach z innymi odzwierciedlają „mądrość z góry”, która jest „nieskalanie czysta, następnie usposobiona pokojowo, rozsądna, gotowa okazać posłuszeństwo, pełna miłosierdzia i dobrych owoców” (Jakuba 3:17). Poza tym odrzucają uwłaczające Bogu tradycje i okultyzm oraz ‛strzegą się bożków’ (1 Jana 5:21).

Przejawianie szczerej miłości

Prorok Mojżesz oświadczył: „Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą życiową” (Powtórzonego Prawa 6:5). Właśnie taką miłość okazują Bogu ludzie wiary. Darzą szacunkiem Jego imię. ‛Składają dzięki Jehowie i wzywają Jego imienia’ (Psalm 105:1). Oprócz tego trzymają się przykazania, by „miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Kapłańska 19:18). Nie uciekają się do przemocy i dążą do „pokoju ze wszystkimi” (Rzymian 12:18). Mówiąc przenośnie, ‛przekuli swe miecze na lemiesze, a swe włócznie na noże ogrodnicze’ (Izajasza 2:4). W rezultacie w ich ogólnoświatowej społeczności braterskiej panuje miłość (Jana 13:35). Czy potrafisz rozpoznać ludzi, którzy obecnie przejawiają prawdziwą wiarę?

BÓG ostrzega swoich sług, że ich wiara zostanie poddana próbie. W Jego Słowie czytamy: „Bądźcie czujni. Wasz wróg, Diabeł, krąży jak ryczący lew, starając się kogoś pożreć” (1 Piotra 5:8). W jaki sposób Szatan mógłby usiłować zniszczyć twoją wiarę?

Szatan może się posłużyć innymi, nawet członkami rodziny, by cię powstrzymać od studiowania Pisma Świętego. Jezus zapowiedział: „Nieprzyjaciółmi będą człowiekowi jego domownicy” (Mateusza 10:36). Krewni i przyjaciele mogą działać w dobrej intencji, nieświadomi tego, jak wspaniałe prawdy są zawarte w Słowie Bożym. Mogą się też obawiać, co pomyślą inni. Pismo Święte mówi jednak: „Drżenie przed człowiekiem zastawia sidło, lecz kto ufa Jehowie, znajdzie ochronę” (Przysłów 29:25). Jeśli przestaniesz poznawać Pismo Święte, żeby zadowolić ludzi, to czy będziesz podobać się Bogu? Na pewno nie! Z drugiej strony gdy okazujemy prawdziwą wiarę, Bóg nam pomaga. „Nie jesteśmy z tych, którzy się wycofują ku zagładzie, lecz z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Hebrajczyków 10:39).

Przypomnijmy sobie opisane wcześniej przeżycia Dumasa. Początkowo żona drwiła z jego wiary. Później jednak zaczęła razem z nim poznawać Słowo Boże. Podobnie jeśli ty będziesz obstawać przy tym, co słuszne, możesz zachęcić swych przyjaciół i bliskich, by się do ciebie przyłączyli. W gruncie rzeczy osoby przejawiające prawdziwą wiarę już nieraz pozyskały swych krewnych „bez słowa” — dzięki „nieskalanie czystemu postępowaniu, połączonemu z głębokim respektem” (1 Piotra 3:1, 2).

Poza tym Szatan próbuje wmówić ludziom, że są zbyt zajęci, by studiować Pismo Święte. Chciałby, żeby również w twoim wypadku troski dnia codziennego — problemy osobiste lub finansowe — ‛zadusiły słowo’ i żeby twoja wiara ‛stała się bezowocna’ (Marka 4:19). Nigdy do tego nie dopuść. Taka postawa świadczyłaby o krótkowzroczności. Pismo Święte oznajmia: „To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3). A zatem pogłębianie wiedzy o Bogu i Jezusie, Mesjaszu, jest konieczne do osiągnięcia życia wiecznego w raju!

Pomyśl o Mojżeszu. Był on członkiem egipskiej rodziny królewskiej i mógł zabiegać o bogactwo, rozgłos i władzę. Wybrał jednak „poniewieranie z ludem Bożym, a nie zaznawanie tymczasowej uciechy z grzechu”. Dlaczego? „Pozostał (...) niezłomny, jak gdyby widział Niewidzialnego” (Hebrajczyków 11:24, 25, 27). Mojżesz miał więc silną wiarę w Boga. Jego wolę przedkładał nad samolubne dążenia, a On szczodrze mu błogosławił. Podobnie może być z tobą.

Bez względu na to, jakie pułapki zastawiłby na ciebie Szatan, nie musisz paść jego ofiarą. Słowo Boże wzywa: „Przeciwstawcie się Diabłu, a ucieknie od was” (Jakuba 4:7). Jak możesz to robić?

Dalej studiuj Pismo Święte. Czytaj tę Księgę każdego dnia. Zgłębiaj jej nauki. Stosuj się do zawartych w niej rad. Czyniąc tak, włożysz „całą zbroję od Boga”, dzięki której zdołasz odeprzeć ataki Szatana (Efezjan 6:13).

Spotykaj się z osobami przejawiającymi prawdziwą wiarę. Utrzymuj kontakt z tymi, którzy analizują Pismo Święte i dostosowują do niego swe życie. Tacy ludzie ‛zważają jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, zachęcając się nawzajem’. Dzięki ich wsparciu będziesz się umacniać w wierze (Hebrajczyków 10:24, 25).

Przybliżaj się do Jehowy. Módl się do Niego o pomoc i pokładaj w Nim ufność. Nigdy nie zapominaj, że On pragnie cię wspierać. W Słowie Bożym czytamy: „Przerzućcie na niego wszelką waszą troskę, gdyż on się o was troszczy” (1 Piotra 5:6, 7). „Bóg jest wierny i nie pozwoli, żebyście byli kuszeni ponad to, co możecie znieść, lecz wraz z pokusą da też wyjście, abyście zdołali przetrwać” (1 Koryntian 10:13).

Szatan urąga Bogu, twierdząc, że w obliczu przeciwności nikt nie pozostanie Mu wierny. Ale ty masz sposobność udowadniać, że Szatan jest kłamcą! „Bądź mądry”, zachęca Jehowa, „i rozweselaj moje serce, abym mógł dać odpowiedź temu, który mi urąga” (Przysłów 27:11). Bądź zatem zdecydowany przejawiać prawdziwą wiarę!

„PRAWY będzie żył dzięki wierze” — czytamy w Piśmie Świętym (Rzymian 1:17). Ta zachwycająca obietnica dotyczy także ciebie. Dlaczego można tak powiedzieć?

Po zakończeniu działalności na ziemi Jezus, Mesjasz, wstąpił do nieba — w obecności swych uczniów „został uniesiony w górę i obłok zabrał go im z oczu” (Dzieje 1:9). Bóg ustanowił go potężnym niebiańskim Królem. Gdy Jezus, zwany też „Synem Człowieczym”, „przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody, i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz” (Mateusza 25:31, 32). Kiedy to nastąpi?

Jak zapowiedziano w Piśmie Świętym, znakiem zbliżania się wspomnianego sądu nad narodami miał być okres ogólnoświatowej udręki. Jezus wyjaśnił, że na ten znak będą się składać następujące wydarzenia: „Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu; będą też wielkie trzęsienia ziemi, a w jednym miejscu po drugim zarazy i niedobory żywności; i będą straszne widoki” (Łukasza 21:7, 10, 11).

Nie ulega wątpliwości, że te słowa Jezusa spełniają się na naszych oczach. Wkrótce Jezus przybędzie, by zgładzić niegodziwych. W końcu zostanie unicestwiony także Szatan. Cała ziemia stanie się rajem. Wszyscy ludzie będą żyli w zgodzie ze sobą nawzajem oraz ze zwierzętami. „Wilk pobędzie trochę z barankiem, a lampart będzie leżał z koźlęciem, jak również cielę i młody grzywiasty lew, i wypasione zwierzę — wszystkie razem; i będzie je prowadził mały chłopiec. Nie będą wyrządzać szkody ani przywodzić do zguby” (Izajasza 11:6, 9). „Żaden mieszkaniec nie powie: ‚Jestem chory’. (...) W owym czasie otworzą się oczy ślepych, zostaną też otworzone uszy głuchych” (Izajasza 33:24; 35:5). Nawet zmarli powrócą do życia. „Jehowa otrze łzy z każdego oblicza” i „śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie” (Izajasza 25:8; Objawienie 21:4). Właśnie wtedy urzeczywistni się pierwotne zamierzenie Boże co ziemi. Cóż za cudowna perspektywa!

Dalej wzrastaj w wierze

Kogo Bóg nagrodzi życiem w raju? Ludzi odznaczających się wiarą — prawdziwą wiarą!

Jak już mówiliśmy, taka wiara jest oparta na dokładnej wiedzy ze Słowa Bożego. Dokładaj więc starań, by coraz lepiej poznawać Boga i Jezusa!

Przejawem prawdziwej wiary są prawe uczynki. Pismo Święte oznajmia: „Wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 2:26). Spełniając szlachetne uczynki, będziesz odzwierciedlać wspaniałe przymioty Boże — moc, sprawiedliwość, mądrość i miłość. Stale pracuj nad rozwijaniem tych zbożnych przymiotów.

Pielęgnując prawdziwą wiarę, zaznasz obfitych dobrodziejstw. Znajdziesz klucz do szczęśliwego życia — życia, którym będziesz mógł się cieszyć po wieczne czasy!