NAWRACANIE SIŁĄ

Maurowie mieszkający na terenach Hiszpanii, które podlegały wpływom katolickim — czyli muzułmańska mniejszość tak zwanych mudejarów — przez setki lat cieszyli się względnym pokojem. W pewnym okresie w niektórych częściach kraju mieli status prawny pozwalający im przestrzegać własnych praw i zwyczajów oraz praktykować własną religię.

W roku 1492 Ferdynand II i Izabela I, katolicka para królewska, zdobyli Grenadę, ostatnią muzułmańską enklawę na Półwyspie Iberyjskim. Warunki kapitulacji zapewniały tamtejszym Maurom podobne prawa jak mudejarom. Mimo to katoliccy przywódcy wkrótce potem wzmogli przeciw nim prześladowania i zmuszali ich do zmiany religii. Maurowie sprzeciwiali się takiemu pogwałceniu wcześniejszych ustaleń i w roku 1499 wszczęli bunt. Wojska rządowe stłumiły powstanie i odtąd w jednym miejscu po drugim muzułmanie mieli tylko dwie możliwości — albo nawrócenie, albo wygnanie. Tych, którzy przyjęli chrześcijaństwo i pozostali w kraju, Hiszpanie nazwali moryskami.

„ANI DOBRZY CHRZEŚCIJANIE, ANI LOJALNI PODDANI”

Chociaż od roku 1526 w całej Hiszpanii wyznawanie islamu było zakazane, wielu morysków nadal potajemnie praktykowało swoją religię. Jako grupa zasadniczo zachowali tożsamość kulturową.