Spędziwszy miesiąc w domu wuja, Jakub zgodził się służyć u niego siedem lat, żeby móc poślubić Rachelę, w której się zakochał. Mimo tak długiego okresu oczekiwania żywił do niej gorącą miłość, więc lata te wydały mu się „jakby kilkoma dniami”.

Rachela okazała się dobrą żoną i Jakub kochał ją bardziej niż Leę.

Pomimo tych niedociągnięć Jakub szczerze ją kochał i nawet w starości uważał za swą ukochaną żonę, a jej dzieci darzył większymi względami niż inne (Rdz 44:20, 27-29). Głębokie przywiązanie do Racheli oddają proste słowa, które przed śmiercią wyrzekł do Józefa (Rdz 48:1-7). O Racheli i Lei powiedziano, że „zbudowały dom Izraela [Jakuba]” (Rut 4:11).

Jakub nadal okazywał Racheli szczególne względy; przed spotkaniem z Ezawem ustawił ją i jej jedynego syna na samym końcu grupy, czyli w najbezpieczniejszym miejscu w razie ataku (Rdz 33:1-3, 7).