Ale Laban, widząc, jak Jehowa błogosławi mu ze względu na Jakuba, nalegał, by ten dalej doglądał jego trzód; pozwolił nawet, by Jakub sam ustalił zapłatę za swą pracę. W tamtej części świata owce i kozy na ogół mają jednolite umaszczenie: owce są białe, a kozy czarne. Jakub poprosił więc, by jego wynagrodzenie stanowiły zwierzęta o niepospolitym umaszczeniu — wszystkie owce ciemnobrunatne oraz wszystkie kozy z białymi plamami. Laban odrzekł: „To wspaniale!” Żeby jak najbardziej pomniejszyć zapłatę, zgodnie z sugestią Jakuba oddzielił od swoich trzód wszystkie pręgowane, nakrapiane i łaciate kozy oraz ciemnobrunatne baranki i dał je pod opiekę swoim synom. Mieli je paść w odległości trzech dni drogi, by zapobiec krzyżowaniu się zwierząt. Wszystkie urodzone od tej pory sztuki o niezwykłym umaszczeniu miały należeć do Jakuba (Rdz 30:25-36).

Chociaż przez sześć lat obowiązywania tej umowy Laban wielokrotnie zmieniał ustaloną zapłatę, Jehowa obficie błogosławił Jakubowi, dzięki czemu powiększyła się nie tylko jego trzoda, ale też liczba jego służących, jak również wielbłądów i osłów.