Gdy Jakub przed śmiercią udzielał swym 12 synom ojcowskiego błogosławieństwa, do Issachara zwrócił się jako do szóstego z kolei. Powiedział: „Issachar to osioł o mocnych kościach, leżący między dwoma jukami. I zobaczy, że miejsce na odpoczynek jest dobre i że ziemia jest przyjemna; nachyli grzbiet do niesienia ciężarów i będzie podlegał przymusowej pracy niewolniczej” (Rdz 49:14, 15). Wypowiadając to błogosławieństwo, Jakub wskazał nie tylko na pewne cechy i wydarzenia z życia samego Issachara, ale też (podobnie jak w wypadku jego braci) na charakterystyczne cechy i zachowanie plemienia, które w przyszłości, „pod koniec dni”, mieli utworzyć jego potomkowie (Rdz 49:1).

Przyrównanie Issachara do „osła o mocnych kościach” najwyraźniej wskazywało także na charakter wywodzącego się od niego plemienia (Rdz 49:14, 15). Ziemia, którą mu przydzielono, była rzeczywiście „przyjemna” — urodzajna i dobra do uprawy. I jak się wydaje, plemię Issachara chętnie podjęło się związanej z tym ciężkiej pracy, co wynika ze słów „nachyli grzbiet do niesienia ciężarów”. Chociaż więc plemię to nie wyróżniało się szczególnie spośród innych, najwidoczniej zasługiwało na pochwałę za wzięcie na siebie powierzonych mu obowiązków.