To właśnie ten ‛brat Jezusa’, a nie jeden z apostołów o tym samym imieniu (ani syn Zebedeusza, ani syn Alfeusza), napisał List Jakuba. Świadczy o tym nagłówek, w którym pisarz nie nazywa siebie apostołem, lecz „niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa”. Podobnie jego brat Judas (Juda) przedstawił się jako „niewolnik Jezusa Chrystusa, a brat Jakuba” (Jak 1:1; Judy 1).

Pisarz. Pisarz nazywa siebie po prostu „Jakubem, niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa” (Jak 1:1). Imię Jakub nosiło dwóch apostołów Jezusa (Mt 10:2, 3), ale jest mało prawdopodobne, by ten list napisał któryś z nich. Jakub, syn Zebedeusza, poniósł śmierć męczeńską ok. 44 r. n.e. (Dz 12:1, 2). A treść listu raczej wyklucza napisanie go w tak krótkim czasie po utworzeniu zboru chrześcijańskiego (Jak 1:1). Drugi apostoł Jakub, syn Alfeusza, jest w Biblii rzadko wspominany i bardzo niewiele o nim wiadomo. Bezpośredni styl omawianego listu zdaje się przemawiać przeciwko temu, że napisał go Jakub, syn Alfeusza, gdyż przypuszczalnie przedstawiłby się on jako jeden z 12 apostołów, aby wesprzeć swe dobitne wypowiedzi apostolskim autorytetem.

Dowody wskazują raczej na przyrodniego brata Jezusa Chrystusa imieniem Jakub, któremu zmartwychwstały Chrystus najwyraźniej specjalnie się ukazał i który odgrywał ważną rolę wśród uczniów (Mt 13:55; Dz 21:15-25; 1Ko 15:7; Gal 2:9). Pisarz Listu Jakuba nazywa siebie „niewolnikiem Boga i Pana Jezusa Chrystusa”, czyli podobnie jak Juda, który we wstępie do swego listu napisał o sobie: „Niewolnik Jezusa Chrystusa, a brat Jakuba” (Jak 1:1; Judy 1). Co więcej, na początku Listu Jakuba pojawia się słowo „Pozdrowienia!”, tak samo jak w rozesłanym do zborów liście dotyczącym obrzezania. W tym drugim wypadku najwyraźniej właśnie Jakub, przyrodni brat Jezusa, wystąpił z kluczowym oświadczeniem na spotkaniu „apostołów i starszych” w Jerozolimie (Dz 15:13, 22, 23).