1. Co mogłoby nasuwać wątpliwości, czy Jakub rzeczywiście napisał księgę nazwaną od tego imienia?

„POSTRADAŁ zmysły”. Tak myśleli o Jezusie jego krewni. Gdy pełnił służbę na ziemi, „jego bracia (...) nie wierzyli w niego”, toteż Jakuba oraz Józefa, Szymona i Judasa nie wymieniono wśród jego pierwszych uczniów (Marka 3:21; Jana 7:5; Mat. 13:55). Na jakiej podstawie można więc twierdzić, że to właśnie przyrodni brat Jezusa napisał księgę biblijną nazwaną od imienia Jakub?

2. Co przemawia za tym, że pisarzem Listu Jakuba był przyrodni brat Jezusa?

² Sprawozdanie biblijne donosi, że zmartwychwstały Jezus ukazał się Jakubowi, co z pewnością całkowicie go przekonało, iż Jezus był Mesjaszem (1 Kor. 15:7). Z Dziejów Apostolskich 1:12-14 dowiadujemy się, że jeszcze przed Pięćdziesiątnicą Maria i bracia Jezusa zebrali się z apostołami na modlitwę w pewnej górnej izbie w Jerozolimie. Ale czy tego listu nie napisał apostoł imieniem Jakub? Bynajmniej, gdyż na początku pisarz przedstawia się nie jako apostoł, lecz jako ‛niewolnik Pana Jezusa Chrystusa’. Również Juda (inaczej Judas) we wprowadzeniu do swego listu, podobnym do słów wstępnych Jakuba, nazywa siebie „niewolnikiem Jezusa Chrystusa, a bratem Jakuba” (Jak. 1:1; Judy 1). Pozwala to wyciągnąć wniosek, że właśnie dwaj przyrodni bracia Jezusa, Jakub i Juda, napisali księgi biblijne nazwane od ich imion.

3. Dlaczego Jakub nadawał się do napisania tego listu?

³ Jakub znakomicie nadawał się do napisania listu z radami dla zboru chrześcijańskiego. Cieszył się ogromnym szacunkiem jako nadzorca zboru jerozolimskiego. Paweł uznawał „Jakuba, brata Pana”, za jeden z „filarów” zboru — tak jak Kefasa i Jana (Gal. 1:19; 2:9). O znaczeniu Jakuba świadczy też okoliczność, że Piotr po uwolnieniu z więzienia natychmiast przesłał o tym wiadomość „Jakubowi i braciom”. A czy to nie Jakub wystąpił w imieniu „apostołów i starszych”, gdy Paweł z Barnabasem przybyli do Jerozolimy z prośbą o rozstrzygnięcie kwestii obrzezania? Nawiasem mówiąc, zarówno owo rozstrzygnięcie, jak i List Jakuba zaczynają się słowem „Pozdrowienia!” — co stanowi kolejną wskazówkę, iż pochodziły od tej samej osoby (Dzieje 12:17; 15:13, 22, 23; Jak. 1:1).

4. Co wskazuje, że List Jakuba powstał krótko przed rokiem 62?

⁴ Historyk Józef Flawiusz donosi, że za ukamienowanie Jakuba odpowiedzialny był arcykapłan Ananos (Annasz), saduceusz. Doszło do tego około roku 62 — po śmierci rzymskiego namiestnika Festusa, a przed objęciem urzędu przez jego następcę, Albinusa.a A kiedy Jakub napisał swój list? Uczynił to w Jerozolimie z myślą o „dwunastu plemionach, które są rozproszone” (Jak. 1:1). Trzeba było czasu, by po wylaniu ducha świętego w roku 33 chrystianizm się rozprzestrzenił, a także by zaistniały niepokojące okoliczności, o których mowa w liście. Poza tym z jego treści wynika, iż chrześcijanie nie tworzyli już małych grup, lecz byli zorganizowani w zbory mające dojrzałych „starszych”, którzy mogli się modlić za słabych i nieść im pomoc. Musiało też minąć wystarczająco dużo czasu, by w pewnym stopniu wkradło się samozadowolenie i formalizm (2:1-4; 4:1-3; 5:14; 1:26, 27). A zatem Jakub napisał list najprawdopodobniej dość późno, zapewne krótko przed rokiem 62 — jeśli relacja Józefa Flawiusza o wydarzeniach związanych ze śmiercią Festusa jest dokładna i jeśli rację mają źródła, które umieszczają śmierć Festusa około roku 62.

7. Jak Jakub naśladuje Jezusa pod względem metod nauczania i z jakim skutkiem?

⁷ Argumentację Jakuba co do wiary, cierpliwości i wytrwałości ożywiają i wspierają przykłady z życia codziennego, nawiązujące do zwierząt, statków, rolników i roślinności. Ponieważ naśladował skuteczne metody nauczania stosowane przez Jezusa, jego rady mają niezwykłą siłę przekonywania. Duże wrażenie robi też na czytelniku dobre rozeznanie pisarza w ludzkich pobudkach.