W roku służbowym 1976 postanowiono rozszerzyć zasięg głoszenia dobrej nowiny i wysłano pionierów specjalnych na dalsze wyspy pozostające pod opieką oddziału na Okinawie. Na niektórych zostali oni przyjęci bardzo przychylnie. Gdzie indziej musiało upłynąć wiele lat, zanim udało się przełamać barierę zwyczajów, przesądów i silnych więzów rodzinnych. Skierowani tam pionierzy specjalni potrzebowali mnóstwa wytrwałości. Z powodu nieufności mieszkańców do obcych często nie mogli znaleźć kwatery, mimo iż wiele domów stało pustką. Czasem jedynym dostępnym mieszkaniem było takie, w którym ktoś popełnił samobójstwo. Ale ze względu na miejscowe przesądy nie można tam było urządzać zebrań.

Jednakże wytrwali pionierzy zaczęli zbierać plony. Na wyspie Tokuno na wykład publiczny podczas wizyty nadzorcy obwodu przyszła pewna rodzina. Ojciec był entuzjastą bardzo popularnych tutaj walk byków. (Zwierzęta ustawia się naprzeciw siebie, a one wzajemnie się przepychają). Miał nawet nagrodzonego byka, wyszkolonego do tych zawodów. Ale dzięki córce, która na innej wyspie Japonii zetknęła się ze Świadkami Jehowy, zainteresował się Biblią. Wraz z rodziną zgodził się na studium, po czym on sam, jego żona, córka oraz trzej synowie zostali oddanymi Bogu Świadkami. Prawdę poznały również dwie rodziny z sąsiedztwa. Powstała w ten sposób gorliwie działająca grupa. Obecnie na tej wysepce istnieje zbór złożony z 49 głosicieli oraz 16 pionierów.

Nadzorcy podróżujący, których obecnie jest 209, mają za sobą przeciętnie 20 lat służby pełnoczasowej. Większość z nich była przedtem pionierami specjalnymi. Dzięki temu znakomicie szkolą innych w dawaniu świadectwa od drzwi do drzwi. To właśnie ich entuzjastyczne podejście do służby polowej w dużej mierze przyczyniło się do tego, że w Japonii panuje wspaniały duch pionierski.