WIELKIE TRZĘSIENIE ZIEMI W JAPONII

Media na całym świecie raz po raz podawały przygnębiające wiadomości o trzęsieniach ziemi, tsunami, tornadach, huraganach, powodziach, pożarach i wybuchach wulkanów. Nie sposób omówić tu wszystkich niedawnych klęsk żywiołowych, ale dobitnym przykładem tego, jak Świadkowie Jehowy radzą sobie w takich dramatycznych sytuacjach, są nasi współwyznawcy w Japonii.

W piątek 11 marca 2011 roku, o godzinie 14.46, Japonię nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 9 stopni w skali Richtera. Fale tsunami spustoszyły wiele miejscowości położonych wzdłuż wybrzeża Pacyfiku. Jakieś 20 000 ludzi zginęło lub zostało uznanych za zaginionych. Na obszarze dotkniętym katastrofą cztery Sale Królestwa uległy całkowitemu zniszczeniu, a cztery inne przestały nadawać się do użytku. W sumie 235 domów naszych braci i sióstr zostało zmiecionych z powierzchni ziemi lub poważnie uszkodzonych, a ponad tysiąc wymagało remontu.

Trzęsienie ziemi i tsunami spowodowały poważną awarię elektrowni atomowej, wskutek czego doszło do uwolnienia substancji radioaktywnych. Władze zarządziły ewakuację okolicznych mieszkańców i z dnia na dzień wiele miejscowości zupełnie opustoszało. Tamtejsi bracia i siostry również musieli opuścić swoje domy, w związku z czym formalnie przestały istnieć dwa zbory.

Spośród przeszło 14 000 Świadków zamieszkujących najbardziej zniszczone rejony 12 osób straciło życie, pięć odniosło poważne obrażenia, a dwie uznano za zaginione. Wielu z tych, którzy przeżyli to traumatyczne zdarzenie, straciło nie tylko domy i dobytek, lecz także swoich bliskich.

„Z moją niepełnosprawną mamą udało mi się wsiąść do samochodu i ruszyłam w stronę najbliższego miejsca schronienia” — wyjaśnia Kiyoko z Ofunato. „Wtedy poczułam dym. Gdy wysiadłam z samochodu, zobaczyłam ścianę wody, która pochłania nasz dom i płynie wprost na nas! Pomogłam mamie wspiąć się na nasyp kolejowy. Bezradnie patrzyłyśmy, jak woda zabiera nasz samochód”.

Po trzęsieniu ziemi młody brat imieniem Koichi próbował dotrzeć do domu rodziców w Ishinomaki, oddalonego o jakieś pięć kilometrów od morza. Niestety, gdy dotarł bliżej, okazało się, że cały ten teren jest pod wodą. „Bez łodzi nie miałem szans się tam dostać”. Trzy tygodnie po trzęsieniu Koichi odnalazł w kostnicy ciało ojca, a po kolejnych trzech tygodniach — matki.

Masaaki z Shichigahamy zaraz po ustaniu wstrząsów pojechał samochodem do Sali Królestwa, oddalonej o kilometr od morza. Opowiada: „Spotkałem tam siostrę, która również szukała w tym miejscu schronienia. Sądziłem, że fale tsunami nie dotrą tak daleko. Ale wkrótce ziemię przykryła czarna woda! Nasze auta zaczęły pływać. Otworzyłem okno, wyczołgałem się z samochodu i stanąłem na dachu, ale samochód siostry został zabrany przez wodę i zniknął mi z oczu! Modliłem się, żeby Jehowa jej pomógł.

„Padał śnieg, a ja byłem przemoczony i dygotałem z zimna. Chociaż w końcu przestało padać, powietrze było mroźne. Wkrótce zaszło słońce i zapanowała ciemność. Na niebie świeciły gwiazdy. Stałem na dachu samochodu dryfującego na lodowatej wodzie. Inni stali na zwałach gruzu albo na dachach domów. Zastanawiałem się, czy doczekam rana. Żeby dodać sobie otuchy, zacząłem mówić z pamięci wykład, który przedstawiałem przed dwoma tygodniami, o bardzo trafnym tytule: ‚Gdzie szukać pomocy w czasach udręki?’. Potem zacząłem śpiewać jedyną pieśń, którą znałem na pamięć: ‚Bóg Jehowa — mój Przyjaciel i mój Ojciec’. Śpiewałem wciąż od nowa. Przed oczami stanęła mi cała moja służba dla Jehowy i nie mogłem się powstrzymać od łez.

„Potem ktoś z domu po drugiej stronie ulicy krzyknął do mnie: ‚Wszystko w porządku? Zaraz panu pomogę!’”. Mężczyzna zrobił tratwę z unoszącego się na wodzie drewna i ratował znajdujących się w pobliżu ludzi. Z jego pomocą Masaaki przedostał się do czyjegoś domu przez okno na piętrze. Siostra, której samochód porwała fala, również ocalała.

Na sobotę 12 marca w Sali Królestwa w mieście Rikuzentakata zaplanowano uroczystość ślubną Yuko i Kohei. Jednak po tym, jak w piątek w urzędzie miasta odbył się ich ślub cywilny, nastąpiło trzęsienie ziemi. Kohei słyszał ostrzeżenia przed tsunami i poszukał schronienia w wyżej położonym miejscu. „Nad całym miastem unosił się pył” — wspomina. „Nie zostało nic oprócz kilku większych budynków. Do tej pory moją głowę zaprzątały tylko przygotowania do ślubu, ale szybko uświadomiłem sobie, że stało się coś strasznego”.

Yuko i Kohei spędzili sobotę na pomaganiu współwyznawcom. „Od sąsiednich zborów otrzymaliśmy najpotrzebniejsze rzeczy. Słysząc, jak moja żona cieszy się, że poświęciliśmy czas i siły dla naszych braci, dziękowałem Jehowie za tak wspaniałą partnerkę. Tsunami zabrało nam nowy dom, samochód i cały dobytek. Bracia jednak okazali nam miłość, za którą jestem bardzo wdzięczny”.

Wsparcie materialne, duchowe i emocjonalne. Japońskie Biuro Oddziału szybko utworzyło trzy Komitety Pomocy Doraźnej i wielokrotnie wysyłało swych przedstawicieli na obszary dotknięte kataklizmem. Gdy w maju do Japonii przybyli z Biura Głównego nadzorcy strefy Geoffrey Jackson i Izak Marais, spotkali się ze współwyznawcami w jednym z najbardziej spustoszonych rejonów. Dla poszkodowanych zborów zorganizowano specjalne spotkanie, z którego dzięki łączom telefonicznym skorzystać mogło 2800 osób zgromadzonych w 21 Salach Królestwa. Wszystkich zapewniono o miłości i trosce ze strony ogólnoświatowej społeczności braterskiej.

Komitety Pomocy Doraźnej i inni ochotnicy pilnie dostarczali potrzebującym niezbędnych artykułów. Najważniejsze było zaopatrzenie w żywność, wodę i paliwo. Komitety zorganizowały też zbiórkę ubrań w różnych rozmiarach. Liczne miejsca zebrań, w których ustawiono wieszaki i lustra, przypominały sklepy z odzieżą.

Udręczeni bracia i siostry byli bardzo wdzięczni, widząc, jak Jehowa zaspokaja ich potrzeby fizyczne i emocjonalne. Szczególnych sił dodawały im chrześcijańskie zebrania. Pewna siostra napisała: „Zebrania dają mi spokój umysłu. Są dla mnie niczym koło ratunkowe”.

Orędzie nadziei. Japońscy bracia niezwłocznie zaczęli nieść przytłoczonym bliźnim pociechę ze Słowa Bożego. Grupa Świadków w mieście, które nie ucierpiało z powodu klęski żywiołowej, postanowiła głosić na ulicy, trzymając wielki transparent z napisem: „Skąd taka tragedia? Odpowiedź jest w Biblii”. Dużo ludzi okazało zainteresowanie i w ciągu zaledwie półtora dnia bracia rozpowszechnili 177 książek Czego uczy Biblia?

Na terenach dotkniętych kataklizmem Świadkowie Jehowy odwiedzili najpierw osoby studiujące Biblię i innych zainteresowanych, a następnie sąsiadów. Akiko opowiada: „Gdy przeczytałam domowniczce werset z Mateusza 6:34, rozpłakała się. Wyglądało na to, że ma sporo zmartwień. Kiedy rozmawiałyśmy o tym, jak Biblia pomaga zachować spokój umysłu, ze wszystkim się zgadzała i podziękowała mi za te wyjaśnienia. Po raz kolejny przekonałam się, że Pismo Święte naprawdę potrafi poruszać serca”.

„Jest tyle religii”, zauważył pewien mężczyzna, „a tylko wy do nas przychodzicie, i to nawet w takich okolicznościach”. A inny z szacunkiem powiedział: „To zdumiewające, że nawet w tak ciężkim okresie kontynuujecie swoją działalność”. Pewien starszy opowiada: „Wielu cieszyło się z naszych wizyt. Mówili: ‚Jesteście pierwszymi osobami, które przyszły do nas po katastrofie. Odwiedźcie nas jeszcze’”.

[Ilustracja na stronie 18]

Sala Królestwa w mieście Rikuzentakata

[Ilustracja na stronie 22]

Powyżej: ochotnicy uprzątają dom pewnego brata ze zniszczonych rzeczy, Shibata w prefekturze Miyagi

[Ilustracja na stronie 22]

Po lewej: członek Komitetu Oddziału wygłasza przemówienie w domu jednego z braci w mieście Rikuzentakata

[Ilustracja na stronie 22]

Poniżej: ochotnicy przygotowują posiłek dla uczestników zgromadzenia specjalnego w rejonie dotkniętym kataklizmem