Sara wyobraża symboliczną małżonkę Boga, Jego organizację złożoną z istot duchowych. Tę niebiańską organizację trafnie przedstawiono jako małżonkę blisko związaną z Jehową, podporządkowaną Mu i gotową ściśle z Nim współpracować w realizowaniu Jego zamierzeń. Nazwano ją też „Jerozolimą górną” (Galatów 4:26). Tę samą „niewiastę” wymieniono w Księdze Rodzaju 3:15 i ukazano w wizji z Księgi Objawienia 12:1-6, 13-17.

Sara, żona Abrahama będąca „niewiastą wolną”, wyobraża związaną z Jehową organizację stworzeń duchowych.

6. W jakim sensie niebiańska organizacja Boża długo była niepłodna?

⁶ Na tym tle zaczynamy dostrzegać głębokie znaczenie wersetu z Księgi Izajasza 54:1. Sara, bezdzietna od dziesięcioleci, w wieku 90 lat urodziła Izaaka. Podobnie niebiańska organizacja Jehowy przez długi czas była jak gdyby niepłodna. Już w Edenie Jehowa przyrzekł, że Jego „niewiasta” będzie mieć „potomstwo” (Rodzaju 3:15). Ponad dwa tysiące lat później zawarł z Abrahamem przymierze dotyczące głównego przedstawiciela obiecanego potomstwa. Ale niebiańska „niewiasta” Boża musiała czekać jeszcze wiele, wiele stuleci, zanim wydała na świat owego Potomka. Nadszedł jednak czas, gdy dzieci tej niegdyś „niepłodnej” stały się liczniejsze od dzieci Izraela cielesnego. Przykład bezpłodnej kobiety pomaga nam zrozumieć, dlaczego aniołowie tak bardzo pragnęli być świadkami pojawienia się zapowiedzianego Potomka (1 Piotra 1:12). Kiedy w końcu do tego doszło?

7. Kiedy „Jerozolima górna” miała powód do radości zgodnie z Księgą Izajasza 54:1 i dlaczego tak odpowiadasz?

⁷ Aniołowie oczywiście cieszyli się, gdy Jezus przyszedł na świat w postaci człowieczego dziecka (Łukasza 2:9-14). Ale nie to wydarzenie przepowiedziano w Księdze Izajasza 54:1. Dopiero gdy w roku 29 n.e. Jezus został zrodzony z ducha świętego, stał się jednym z duchowych synów „Jerozolimy górnej”, co publicznie potwierdził sam Bóg, nazywając go swym „Synem, umiłowanym” (Marka 1:10, 11; Hebrajczyków 1:5; 5:4, 5). Właśnie wtedy — zgodnie z Księgą Izajasza 54:1 — niebiańska „niewiasta” Boża miała powód, by się weselić. Nareszcie wydała obiecanego Potomka, Mesjasza! Dobiegły kresu stulecia jej niepłodności.