15. Jakie narodziny zostają zapowiedziane i jak słowa te sprawdzają się w roku 537 p.n.e.?

¹⁵ Odrodzenie to trafnie zobrazowano w następnych wersetach Księgi Izajasza: „Zanim poczuła boleści, urodziła. Zanim przyszły na nią bóle porodowe, powiła dziecko płci męskiej. Kto słyszał coś takiego? Kto widział podobne rzeczy? Czy kraj powstanie w bólach porodowych w ciągu jednego dnia? Albo czy naród narodzi się w jednej chwili? Bo Syjon poczuł boleści i urodził swych synów” (Izajasza 66:7, 8). Pierwsze, emocjonujące spełnienie tych słów oglądają wygnańcy żydowscy z Babilonu. Syjon, czyli Jerozolimę, znów przedstawiono jako rodzącą kobietę. Ale ukazano tu naprawdę niezwykły poród! Jest nagły i szybki, gdyż ma miejsce przed wystąpieniem bólów porodowych. To bardzo stosowny przykład. Do ponownych narodzin ludu Bożego jako odrębnego narodu dochodzi w roku 537 p.n.e. tak nagle i szybko, iż wydają się cudem. Przecież od chwili wyzwolenia Żydów przez Cyrusa do znalezienia się wiernego ostatka w ojczyźnie mija zaledwie kilka miesięcy. Jakże się to różni od wydarzeń, które kiedyś zainicjowały powstanie narodu izraelskiego! W roku 537 nie trzeba błagać nieustępliwego monarchy o uwolnienie, nie trzeba też uciekać przed wrogą armią ani mieszkać 40 lat na pustkowiu.

17. Jak Jehowa zapewnia swój lud, że nic nie zdoła udaremnić Jego zamiarów co do duchowego Izraela?

¹⁷ Żadna siła we wszechświecie nie mogła udaremnić owego duchowego odrodzenia. Obrazowo wykazano to w następnym wersecie: „‚Ja zaś czyżbym miał spowodować przebicie, a nie doprowadzić do porodu?’ — mówi Jehowa. ‚Albo czy doprowadzam do porodu, a jednocześnie powoduję zamknięcie?’ — powiedział twój Bóg” (Izajasza 66:9). Kiedy odrodzenie Izraela duchowego już się rozpoczęło, nie dało się go zahamować — podobnie jak porodu będącego w toku. To prawda, że nie obyło się bez sprzeciwów i że w przyszłości też można się ich spodziewać. Ale wyłącznie Jehowa jest w stanie przerwać to, co sam rozpoczął — a On nigdy tego nie czyni! Jak jednak odnosi się do swego odrodzonego ludu?

Czuła opieka Jehowy

18, 19. (a) Jakiego wzruszającego unaocznienia używa Jehowa i jaki związek ma ono z Jego ludem przebywającym na wygnaniu? (b) Jak w dobie dzisiejszej ostatek pomazańców korzysta z czułej opieki i pokarmu?

¹⁸ W kolejnych czterech wersetach wzruszająco przedstawiono czułą opiekę Jehowy. Najpierw czytamy: „Weselcie się z Jerozolimą i radujcie się z nią wszyscy, którzy ją miłujecie. Wielce się z nią radujcie, wy wszyscy, którzy z jej powodu jesteście pogrążeni w żałości; dlatego że będziecie ssać i się nasycicie z piersi zupełnego pocieszenia przez nią; bo będziecie popijać i zaznacie niezwykłej rozkoszy z sutka jej chwały” (Izajasza 66:10, 11). Jehowa podaje tu przykład kobiety karmiącej niemowlę. Kiedy zaczyna ono odczuwać głód, natarczywie płacze. Ale gdy matka przytula je do piersi i karmi, uspokojone i zadowolone przestaje się smucić. Podobnie żałość ostatka wiernych Żydów przebywających w Babilonie szybko ustąpi miejsca zadowoleniu i szczęściu, gdy nadejdzie czas uwolnienia i odnowy. Będą się wtedy radować. Odbudowana i ponownie zaludniona Jerozolima jeszcze raz okryje się chwałą. Chwała ta z kolei spłynie na wiernych mieszkańców. Znowu będą karmieni duchowo poprzez usługujące kapłaństwo (Ezechiela 44:15, 23).

20. Jak na Jerozolimę, zarówno w starożytności, jak i w dobie dzisiejszej, spływają błogosławieństwa niczym „wezbrany potok”?

²⁰ Następnie w proroctwie powiedziano: „Tak bowiem rzekł Jehowa: ‚Oto udzielam jej pokoju takiego jak rzeka oraz chwały narodów jak wezbrany potok, i będziecie ssać. Będziecie noszeni przy boku i pieszczeni na kolanach’” (Izajasza 66:12). Tutaj scenę karmienia piersią połączono z obrazem ogromnego napływu błogosławieństw — „rzeki” i „wezbranego potoku”. Jerozolimę czekają dobrodziejstwa nie tylko w postaci obfitego pokoju od Jehowy, ale też w postaci „chwały narodów”, która przyniesie błogosławieństwa ludowi Bożemu. Oznacza to, że do ludu Jehowy mieli tłumnie przybywać przedstawiciele różnych narodów (Aggeusza 2:7). W starożytności rzeczywiście spora liczba takich osób przyłączyła się do Izraela, stając się prozelitami.