Niemniej w późniejszych czasach kult tego bożka dalej przysparzał kłopotów zarówno Izraelowi, jak i Judzie (2Kl 17:16; 2Kn 28:2; Jer 32:29).

Niestety, król Jehu nie usunął z Izraela kultu cielca, mającego swe ośrodki w Dan i Betel — prawdopodobnie po to, żeby mieszkańcy dziesięcioplemiennego królestwa trzymali się z dala od królestwa Judy i jerozolimskiej świątyni. „A Jehu nie dbał o to, by z całego serca chodzić według prawa Jehowy, Boga Izraela. Nie odwrócił się od grzechów Jeroboama, którymi przywiódł on Izraela do grzechu” (2Kl 10:29, 31).

Po śmierci Jehu prorok Ozeasz oznajmił w imieniu Jehowy: „Jeszcze chwilka, a dokonam rozrachunku z domem Jehu za przelewanie krwi w Jizreel oraz unicestwię władzę królewską domu Izraela” (Oz 1:4). Ta wina krwi na pewno nie wynikała z wytracenia domu Achaba, gdyż Bóg pochwalił Jehu za wywiązanie się z tego zadania. Nie była też skutkiem zgładzenia Achazjasza z Judy i jego braci, jako że dynastia królów judzkich została skażona przez rodzinne związki z niegodziwym domem Omriego, gdy Jehoram, syn Jehoszafata, ożenił się z Atalią, córką Achaba i Jezebel.

Kluczem do tej sprawy jest chyba informacja, że Jehu nie usunął z Izraela kultu cielca i nie chodził z całego serca według prawa Jehowy. Przypuszczalnie uznał, iż niezależność od Judy można utrzymać tylko dzięki odrębnej religii. Podobnie jak inni królowie izraelscy chciał umocnić swą pozycję przez popieranie kultu cielca. Był to widomy przejaw braku wiary w Jehowę, któremu przecież zawdzięczał władzę królewską. A zatem chociaż Jehu w należyty sposób wykonał wyrok Jehowy na domu Achaba, niewykluczone że przelewał krew ze złych pobudek, które skłoniły go też do utrzymania kultu cielca.

Razem z domem Jehu w zasadzie upadła potęga królestwa izraelskiego, które zaledwie 50 lat później przestało istnieć. Król Szallum, morderca Zachariasza, został zabity przez Menachema, który jako jedyny miał potem dziedzica na tronie. Był nim Pekachiasz, zamordowany przez Pekacha, który także zginął z rąk zabójcy. Ostatni król izraelski, Hoszea, został uprowadzony do niewoli przez władcę Asyrii (2Kl 15:10, 13-30; 17:4).

W ciągu całego tego okresu główny grzech Izraela stanowiło uprawianie kultu cielca. Odciągało ono naród od Jehowy i prowadziło ku zagładzie. A zatem u podłoża „przelewania krwi w Jizreel” oraz innych występków, takich jak morderstwo, kradzież czy cudzołóstwo, leżała właśnie religia fałszywa, którą za przyzwoleniem władców praktykowali poddani. W końcu Bóg był zmuszony ‛unicestwić władzę królewską domu Izraela’ (Oz 1:4; 4:2).