Wiosną 1473 r. p.n.e. dwaj izraelscy zwiadowcy przybyli do Jerycha i zatrzymali się na nocleg w domu Rachab (Joz 2:1). Nie wiadomo, jak długo tam przebywali, ale miasto nie było aż tak duże, by wykonanie zadania zajęło im wiele czasu.

Ktoś rozpoznał Izraelitów w dwóch gościach Rachab i doniósł o tym królowi. Ale ona szybko ukryła ich między łodygami lnu schnącymi na dachu i gdy przybyli wysłannicy króla, mogła bez wzbudzania podejrzeń skierować ich gdzie indziej. Pokazała w ten sposób, że jest bardziej oddana Bogu Izraelitów niż swym skazanym na zagładę rodakom (Joz 2:2-7).

Nie wiadomo, kiedy Rachab poznała cel przybycia zwiadowców oraz zamiary Izraelitów wobec Jerycha. Teraz jednak wyznała, że na mieszkańców miasta padł wielki strach i trwoga, ponieważ usłyszeli o tym, jak Jehowa wybawiał Izraela w ciągu minionych 40 lat. Poprosiła zwiadowców, by jej przyrzekli, że ocalą ją wraz z rodziną: ojcem, matką i wszystkimi pozostałymi. Zwiadowcy zgodzili się na to, pod warunkiem że zbierze wszystkich krewnych w swoim domu, wywiesi z okna szkarłatny sznur i nie powie nikomu o ich wizycie. Rachab obiecała tak uczynić. Następnie w trosce o ich bezpieczeństwo pomogła im uciec przez okno (jej dom znajdował się w murze miejskim) i wytłumaczyła, co mają zrobić, by nie natknąć się na oddział pościgowy, który wyruszył ku brodom Jordanu (Joz 2:8-22).