W roku 66 zdeprawowany namiestnik Florus zagrabia ze świętego skarbca świątyni 17 talentów jako zaległości podatkowe. Żydzi są rozwścieczeni i wzniecają rewoltę. W Jerozolimie roi się od żydowskich powstańców, zelotów, którzy mordują rzymskich żołnierzy. Następnie zuchwale ogłaszają niepodległość Judei. Judea i Rzym są teraz w stanie wojny!

Niespełna trzy miesiące później namiestnik Syrii Cestiusz Gallus wyrusza na południe z 30 000 zbrojnych, by zdławić powstanie. Docierają do Jerozolimy podczas Święta Szałasów i szybko opanowują przedmieścia. Zeloci, którzy nie są tak liczni, chronią się w obwarowanej świątyni. Rzymscy żołnierze niezwłocznie zaczynają podkopywać mur świątynny. Żydzi są przerażeni. Pogańskie wojsko bezcześci najświętsze miejsce judaizmu! Natomiast tamtejsi chrześcijanie przypominają sobie słowa Jezusa: „Kiedy więc ujrzycie obrzydliwość (...) stojącą w miejscu świętym (...), niech potem ci w Judei zaczną uciekać w góry” (Mateusza 24:15, 16). Czy zaufają tej proroczej zapowiedzi i czy rzeczywiście uciekną? Jak się potem okazało, od tego zależało ich życie. Ale w jaki sposób mieli się stamtąd wydostać?

Nagle i bez żadnej widocznej przyczyny Cestiusz Gallus wycofuje swe oddziały w kierunku wybrzeża, zaciekle ścigany przez zelotów. To zdumiewające, ale ucisk sprowadzony na miasto zostaje przerwany! Chrześcijanie wierzą proroczej przestrodze i uciekają z Jerozolimy do Pelli, neutralnego miasta położonego w górzystym regionie za Jordanem. Robią to w samą porę. Zeloci bowiem powracają do Jerozolimy i zmuszają pozostałych mieszkańców do popierania ich rebelii.a

Chaos i anarchia

W ciągu paru miesięcy Rzymianie formują nową potężną armię. W roku 67 wódz Wespazjan razem z synem Tytusem mają pod swymi rozkazami 60 000 żołnierzy. Przez następne dwa lata te miażdżące siły posuwają się ku Jerozolimie, łamiąc po drodze wszelki opór. W tym samym czasie w Jerozolimie zajadle zwalczają się różne frakcje żydowskie. Zniszczeniu ulegają zapasy zboża. Teren okalający świątynię zostaje zrównany z ziemią. Ginie przeszło 20 000 Żydów. Wespazjan opóźnia szturm na miasto. Mówi: ‛Bóg jest lepszym ode mnie wodzem; nasi wrogowie giną z własnej ręki’.

Jakiś czas po śmierci Nerona, rzymskiego imperatora, Wespazjan postanawia wyruszyć do Rzymu i objąć tron cesarski. Zostawia jednak Tytusa, by dokończył kampanię w Judei. Tytus przybywa pod Jerozolimę w okresie Paschy 70 roku i chwyta w pułapkę znajdujących się tam mieszkańców oraz pielgrzymów. Jego oddziały ogołacają pobliskie tereny z drzew, z których wokół oblężonego miasta budują 7-kilometrową palisadę. Dzieje się dokładnie tak, jak zapowiedział Jezus: „Twoi nieprzyjaciele zbudują wokół ciebie fortyfikację z zaostrzonych pali i okrążą cię, i udręczą cię z każdej strony” (Łukasza 19:43).

W mieście szybko wybucha klęska głodu. Uzbrojone bandy plądrują domy zmarłych i konających. Co najmniej jedna zdesperowana kobieta zabija i zjada własne niemowlę, co też jest spełnieniem proroctwa: „Będziesz jadł owoc swego łona, ciało swoich synów i swoich córek (...) z powodu oblężenia i ucisku, którym twój nieprzyjaciel cię osaczy” (Powtórzonego Prawa 28:53-57).

W końcu, po pięciu miesiącach oblężenia, Jerozolima pada. Miasto i wspaniała świątynia zostają złupione i spalone, a następnie kamień po kamieniu zburzone (Daniela 9:26). W sumie ginie 1 100 000 osób, a 97 000 zostaje sprzedanych do niewoli (Powtórzonego Prawa 28:68).b W Judei prawie wcale nie ma już Żydów. Ta bezprzykładna klęska staje się punktem zwrotnym w życiu politycznym, religijnym i kulturalnym tego narodu.