2. Skąd wiadomo, iż Hiob naprawdę istniał?

² Hiob uchodzi za uosobienie cierpliwości i wytrwałości. Ale czy ktoś taki w ogóle istniał? Chociaż Diabeł usilnie starał się usunąć z kart historii ten przykład nieskazitelności i prawości, odpowiedź jest jasna: Hiob to postać autentyczna! Jehowa wymienia go obok innych swoich świadków — Noego i Daniela, których istnienie uznawał Jezus Chrystus (Ezech. 14:14, 20; por. Mat. 24:15, 37). Dla starożytnych Hebrajczyków Hiob był realną osobą. Chrześcijański pisarz biblijny Jakub wskazuje na dany przez niego wzór wytrwałości (Jak. 5:11). Tylko przykład wzięty z życia, a nie zmyślony, ma odpowiednią wagę i przekonuje czcicieli Boga, że w każdych okolicznościach możliwe jest zachowanie nieskazitelnej postawy. A pełne napięcia i uczuć wystąpienia zapisane w Księdze Hioba dodatkowo potwierdzają autentyczność zdarzeń.

4. Gdzie i w jakim okresie rozegrał się dramat opisany w Księdze Hioba i kiedy ją ukończono?

⁴ Hiob żył w ziemi Uc, położonej — zdaniem niektórych geografów — w północnej Arabii, niedaleko terenów zamieszkanych przez Edomitów i na wschód od krainy obiecanej potomkom Abrahama. Na południu mieszkali Sabejczycy, a na wschodzie Chaldejczycy (1:1, 3, 15, 17). Wypróbowanie Hioba nastąpiło długo po czasach Abrahama. Działo się to wtedy, gdy ‛nie było na ziemi nikogo takiego jak Hiob — mąż nienaganny i prostolinijny’ (1:8). Prawdopodobnie doszło do tego między śmiercią Józefa (rok 1657 p.n.e.), człowieka o niezwykłej wierze, a czasem, w którym na drogę nieskazitelności wkroczył Mojżesz. Izrael był wtedy skalany demonicznym kultem praktykowanym przez Egipcjan, ale Hiob wyróżniał się jako rzecznik czystego wielbienia. Ponadto zwyczaje wspomniane w rozdziale 1 tej księgi oraz fakt, że Bóg uznawał Hioba za swego prawdziwego czciciela, wskazują raczej na czasy patriarchów niż na późniejszy okres po roku 1513 p.n.e., kiedy to Jehowa zajmował się wyłącznie narodem izraelskim, podlegającym Prawu (Am. 3:2; Efez. 2:12). A zatem, uwzględniając długie życie Hioba, księga ta obejmuje zapewne okres między rokiem 1657 a 1473 p.n.e., w którym umarł Mojżesz; zakończył on jej spisywanie w jakiś czas po śmierci Hioba, gdy Izraelici przebywali na pustkowiu (Hioba 1:8; 42:16, 17).