Kiedy się wydawało, że Hiob umrze, Elihu ocenił jego niepewną sytuację i wypowiedział słowa pełne nadziei: „Ciało jego w oczach marnieje (...), dusza jego do grobu się zbliża, a życie do miejsca umarłych. Jeśli jest wtedy przy nim anioł, pośrednik jeden z tysiąca, który poucza człowieka o jego powinności, i jeśli on zlituje się nad nim i powie: ‛Zachowaj go od zejścia do grobu, znalazłem okup za niego’, wówczas ciało jego odzyska młodzieńczą świeżość” (Joba [Hioba] 33:21-25, Bp).

Później jednak Hiob cierpiał z powodu choroby, która zdawała się zagrażać jego życiu. Prócz tego błędnie oceniał swoją sprawiedliwość, potrzebował więc skorygowania. Uczynił to Elihu (Hioba 32:6; 33:8-12; 35:2-4). Powiedział, że Hiob nie musi pozostawać w tak przykrym stanie, aż umrze i dostanie się do czeluści (do Szeolu, powszechnego grobu). Jeżeli okaże skruchę, znajdzie się „okup” za niego (Hioba 33:24-28).

Nie należy mniemać, że mówiąc o „okupie” Elihu miał na myśli kogoś, kto by w tamtym czasie oddał życie za Hioba. Sądząc po ofiarach składanych przez prawdziwych czcicieli Boga, okupem wspomnianym przez Elihu mogła być w wypadku Hioba ofiara zwierzęca. Ciekawe, że Bóg później nakazał trzem nastawionym krytycznie towarzyszom Hioba: „Złóżcie ofiarę całopalną za siebie; zaś sługa mój Job niech się za was modli” (Joba [Hioba] 42:8, Bp). Niezależnie od tego, jaki okup złożono, Elihu dał do zrozumienia, iż Hiob może liczyć na zakrycie swego błędu i związane z tym dobrodziejstwa.