Przeanalizujmy zatem rozdziały od 13 do 17 tej Ewangelii.

Naśladuj miłość Jezusa

4. (a) Jak Jan uwypuklił główny temat spotkania Jezusa z jego uczniami, podczas którego ustanowił on Pamiątkę? (b) Z jakiego ważnego powodu Jehowa miłuje Jezusa?

⁴ Głównym tematem tych rozdziałów, zawierających pożegnalne rady, których Jezus udzielił swym naśladowcom, jest miłość. Różne formy słów „miłość”, „miłować” i „umiłować” występują w tym fragmencie 31 razy. Nigdzie indziej nie uwydatniono tak dobitnie głębokiej miłości Jezusa do jego Ojca, Jehowy, oraz do uczniów. Miłość Jezusa do Jehowy widać we wszystkich sprawozdaniach ewangelicznych, ale tylko Jan zanotował jego wyraźne oświadczenie: „Miłuję Ojca” (Jana 14:31). Ponadto Jezus oznajmił, że Jehowa darzy go miłością, i wyjaśnił dlaczego. Powiedział: „Tak jak Ojciec umiłował mnie, a ja umiłowałem was, pozostańcie w mojej miłości. Jeżeli będziecie przestrzegać moich przykazań, to pozostaniecie w mojej miłości, tak jak ja przestrzegałem przykazań Ojca i pozostaję w jego miłości” (Jana 15:9, 10). A zatem Jehowa miłuje swego Syna za jego bezgraniczne posłuszeństwo. Jakaż to wspaniała lekcja dla wszystkich naśladowców Jezusa Chrystusa!

5. W jaki sposób Jezus okazał miłość swym uczniom?

⁵ Jan już na samym początku swej relacji o ostatnim spotkaniu Jezusa z apostołami zwraca uwagę na jego głęboką miłość do uczniów. Napisał: „Ponieważ wiedział przed świętem Paschy, że nadeszła jego godzina, aby przeszedł z tego świata do Ojca, Jezus, umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich do końca” (Jana 13:1). Tego pamiętnego wieczora Jezus dał apostołom dobitną lekcję wypływającego z miłości usługiwania innym — umył im nogi. Każdy z nich powinien był ochoczo wyświadczyć tę przysługę zarówno Jezusowi, jak i swym braciom, ale nikt się na to nie zdobył. Jezus pokornie podjął się tego zadania, a potem oznajmił uczniom: „Jeżeli więc ja, chociaż jestem Panem i Nauczycielem, umyłem wam nogi, to wy też powinniście umywać nogi jeden drugiemu. Bo dałem wam wzór, żebyście i wy czynili tak, jak ja wam uczyniłem” (Jana 13:14, 15). Prawdziwi chrześcijanie powinni chętnie i z radością usługiwać swym braciom (Mateusza 20:26, 27, przypis w NW; Jana 13:17).

Przestrzegaj nowego przykazania

6, 7. (a) Jaki istotny szczegół dotyczący ustanowienia Pamiątki podał Jan? (b) Jakie nowe przykazanie Jezus dał swym uczniom i co nowego ono zawierało?

⁶ Tylko Jan w swym opisie tego, co wydarzyło się w górnym pokoju wieczorem 14 Nisan, wyraźnie wspomina o odprawieniu Judasza Iskariota (Jana 13:21-30). Jak wynika z porównania sprawozdań ewangelicznych, Jezus ustanowił Pamiątkę swej śmierci dopiero po odejściu tego zdrajcy. Następnie długo rozmawiał z wiernymi apostołami, udzielając im pożegnalnych rad i wskazówek. Ponieważ przygotowujemy się do obecności na Pamiątce, powinniśmy się żywo interesować wszystkim, co Jezus wówczas powiedział, i to tym bardziej, że z pewnością pragniemy należeć do tych, których Bóg miłuje.

⁷ Pierwsza wskazówka, jakiej Jezus udzielił uczniom po ustanowieniu Pamiątki swej śmierci, była dla nich czymś nowym. Oświadczył im: „Daję wam nowe przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali; tak jak ja was umiłowałem, żebyście wy też miłowali się wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:34, 35). Co nowego było w tym przykazaniu? Jezus wkrótce potem to wyjaśnił: „To jest moje przykazanie, żebyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma miłości większej niż ta, gdy ktoś daje swą duszę za swoich przyjaciół” (Jana 15:12, 13). Prawo Mojżeszowe nakazywało Izraelitom „miłować swego bliźniego jak samego siebie” (Kapłańska 19:18). Ale przykazanie Jezusa wymagało czegoś więcej. Chrześcijanie mieli się wzajemnie miłować, tak jak Chrystus ich umiłował, i być gotowi nawet oddać życie za swych braci.

8. (a) Co wchodzi w zakres ofiarnej miłości? (b) Jak dzisiaj okazują taką miłość Świadkowie Jehowy?

⁸ Okres Pamiątki to odpowiednia pora, byśmy sprawdzili — każdy z osobna i jako zbór — czy rzeczywiście mamy ten znak rozpoznawczy prawdziwego chrystianizmu — miłość wzorowaną na Chrystusie. Taka ofiarna miłość może oznaczać — i czasami faktycznie oznacza — że chrześcijanin raczej narazi własne życie, niż zdradzi swych braci. Częściej jednak obejmuje ona chętne rezygnowanie z osobistych korzyści na rzecz pomagania i usługiwania braciom oraz innym ludziom. Wspaniały przykład pod tym względem dał apostoł Paweł (2 Koryntian 12:15; Filipian 2:17). Świadkowie Jehowy są znani na całym świecie z ofiarności: udzielają pomocy zarówno współwyznawcom, jak i pozostałym bliźnim i nie szczędzą trudu, by zapoznać drugich z prawdą biblijną (Galatów 6:10).b

Więź, którą należy wysoko cenić

9. Co z radością czynimy, aby podtrzymywać naszą drogocenną więź z Bogiem i Jego Synem?

⁹ Nie ma nic cenniejszego od miłości, którą darzą nas Jehowa i Jego Syn, Chrystus Jezus. Aby jednak stale ją odczuwać, musimy coś robić. Podczas ostatniej nocy spędzonej z uczniami Jezus powiedział: „Kto ma moje przykazania i przestrzega ich, ten mnie miłuje. A tego, kto mnie miłuje, umiłuje mój Ojciec i ja go umiłuję, i wyraźnie mu się pokażę” (Jana 14:21). Ponieważ cenimy swą więź z Bogiem i Jego Synem, z radością stosujemy się do Ich przykazań. Należy do nich nowe przykazanie, by okazywać niesamolubną miłość, a także nakaz zmartwychwstałego Chrystusa, aby „głosić ludowi i dawać dokładne świadectwo”, starając się ‛czynić uczniów’ z tych, którzy przyjmują dobrą nowinę (Dzieje 10:42; Mateusza 28:19, 20).

10. Jaką cenną więzią mogą się cieszyć zarówno pomazańcy, jak i „drugie owce”?

¹⁰ Jeszcze tej samej nocy w odpowiedzi na pytanie wiernego apostoła Judasa (Tadeusza) Jezus rzekł: „Jeżeli ktoś mnie miłuje, to będzie zachowywał moje słowo, a mój Ojciec będzie go miłował i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (Jana 14:22, 23). Namaszczonych duchem chrześcijan, powołanych do panowania z Chrystusem w niebie, już podczas pobytu na ziemi łączą wyjątkowo zażyłe stosunki z Jehową i Jego Synem (Jana 15:15; 16:27; 17:22; Hebrajczyków 3:1; 1 Jana 3:2, 24). Ale towarzyszące im „drugie owce”, które spodziewają się żyć wiecznie na ziemi, również cieszą się cenną więzią ze swym „jednym pasterzem”, Jezusem Chrystusem, oraz ze swoim Bogiem, Jehową — pod warunkiem, że okazują im posłuszeństwo (Jana 10:16; Psalm 15:1-5; 25:14).

„Nie jesteście częścią świata”

11. Jakiej dobitnej przestrogi Jezus udzielił swym uczniom?

¹¹ Podczas ostatniego przed śmiercią spotkania z wiernymi uczniami Jezus udzielił im dobitnego ostrzeżenia: Ten, kogo miłuje Bóg, będzie nienawidzony przez świat. Oznajmił: „Jeżeli świat was nienawidzi, wy wiecie, że mnie znienawidził wcześniej niż was. Gdybyście byli częścią świata, świat kochałby to, co jest jego własnością. A ponieważ nie jesteście częścią świata, ale ja was ze świata wybrałem, dlatego świat was nienawidzi. Pamiętajcie o słowie, które wam powiedziałem: Niewolnik nie jest większy od swego pana. Jeżeli mnie prześladowali, was też będą prześladować; jeżeli moje słowo zachowywali, wasze też będą zachowywać” (Jana 15:18-20).

12. (a) Dlaczego Jezus ostrzegł uczniów przed nienawiścią ze strony świata? (b) Nad czym warto się zastanowić w okresie Pamiątki?

¹² Jezus udzielił tej przestrogi, aby 11 apostołów, a także wszyscy kolejni prawdziwi chrześcijanie nie ulegli zniechęceniu i rezygnacji wskutek nienawiści ze strony świata. Dodał: „Powiedziałem wam to, żebyście się nie zgorszyli. Wykluczą was z synagogi. Doprawdy, nadchodzi godzina, gdy każdy, kto was zabije, będzie mniemał, że spełnia świętą służbę dla Boga. Ale postąpią tak, gdyż nie poznali ani Ojca, ani mnie” (Jana 16:1-3). Jak podaje pewien leksykon biblijny, czasownik przetłumaczony tutaj na „zgorszyć” oznacza „wzbudzić w jakiejś osobie nieufność i skłonić ją do opuszczenia kogoś, komu powinna ufać i być posłuszna; skłonić do odejścia”. Ponieważ zbliża się Pamiątka, każdy powinien się zastanowić nad życiem wiernych osób — żyjących w przeszłości oraz współcześnie — i naśladować ich niezłomność w obliczu prób. Nie pozwól, żeby sprzeciw lub prześladowania skłoniły cię do opuszczenia Jehowy i Jezusa, bądź natomiast zdecydowany ufać Im i okazywać posłuszeństwo.

13. O co Jezus prosił dla swych naśladowców w modlitwie do Ojca?

¹³ Zanim Jezus opuścił ów górny pokój w Jerozolimie, zwrócił się na koniec do swego Ojca w modlitwie: „Ja dałem im twoje słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ nie są częścią świata, tak jak ja nie jestem częścią świata. Nie proszę, żebyś ich zabrał ze świata, ale żebyś czuwał nad nimi z powodu niegodziwca. Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (Jana 17:14-16). Możemy być pewni, że Jehowa czuwa nad tymi, których miłuje, i dodaje im sił do trzymania się z dala od świata (Izajasza 40:29-31).

Pozostawaj w miłości Ojca i w miłości Syna

14, 15. (a) Do czego Jezus przyrównał samego siebie i kto był „zwyrodniałą winoroślą”? (b) Kim są „gałęzie” „prawdziwej winorośli”?

¹⁴ Kiedy wieczorem 14 Nisan Jezus serdecznie rozmawiał ze swymi wiernymi uczniami, przyrównał siebie do „prawdziwej winorośli”, będącej przeciwieństwem „zwyrodniałej winorośli”, czyli niewiernego Izraela. Oznajmił: „Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest hodowcą” (Jana 15:1). Setki lat wcześniej prorok Jeremiasz zanotował następujące słowa Jehowy skierowane do Jego odstępczego ludu: „Ja zasadziłem cię jako wyborną czerwoną winorośl (...) Jakże więc mi się zmieniłaś w zwyrodniałe pędy cudzoziemskiej winorośli?” (Jeremiasza 2:21). A prorok Ozeasz napisał: „Izrael to zwyrodniała winorośl. Wydaje owoc dla siebie. (...) Ich serce stało się obłudne” (Ozeasza 10:1, 2).

¹⁵ Zamiast wydawać owoce prawdziwego wielbienia, Izrael popadł w odstępstwo i wydawał owoce dla samego siebie. Trzy dni przed ostatnim spotkaniem z wiernymi uczniami Jezus powiedział do obłudnych przywódców żydowskich: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mateusza 21:43). Tym nowym narodem jest „Izrael Boży”, złożony ze 144 000 namaszczonych chrześcijan, przyrównanych do „gałęzi” „prawdziwej winorośli”, czyli Chrystusa Jezusa (Galatów 6:16; Jana 15:5; Objawienie 14:1, 3).

16. Do czego Jezus zachęcił 11 wiernych apostołów i co w obecnym czasie końca można powiedzieć o wiernym ostatku?

¹⁶ Do 11 apostołów przebywających w tamtym górnym pokoju Jezus powiedział: „Każdą gałąź we mnie, która nie rodzi owocu, usuwa, a każdą rodzącą owoc oczyszcza, żeby rodziła więcej owocu. Pozostańcie w jedności ze mną, a ja w jedności z wami. Jak gałąź nie może przynosić owocu sama z siebie, jeżeli nie pozostaje w winorośli, tak i wy nie możecie, jeżeli nie pozostajecie w jedności ze mną” (Jana 15:2, 4). Nowożytne dzieje ludu Jehowy dowodzą, że członkowie wiernego ostatka namaszczonych chrześcijan pozostają w jedności z Głową, Chrystusem Jezusem (Efezjan 5:23). Poddali się oczyszczaniu i „przycinaniu” (Malachiasza 3:2, 3). Od roku 1919 obficie wydają owoce Królestwa — najpierw zebrali pozostałych pomazańców, a od roku 1935 zgromadzają wciąż rozrastającą się „wielką rzeszę” swych towarzyszy (Objawienie 7:9; Izajasza 60:4, 8-11).

17, 18. (a) Jakie słowa Jezusa pomagają pomazańcom i drugim owcom pozostawać w miłości Jehowy? (b) W czym pomoże nam obecność na Pamiątce?

¹⁷ Do wszystkich pomazańców oraz ich towarzyszy odnoszą się też dalsze słowa Jezusa: „Mój Ojciec przez to zostaje otoczony chwałą, że wydajecie wiele owocu i okazujecie się moimi uczniami. Tak jak Ojciec umiłował mnie, a ja umiłowałem was, pozostańcie w mojej miłości. Jeżeli będziecie przestrzegać moich przykazań, to pozostaniecie w mojej miłości, tak jak ja przestrzegałem przykazań Ojca i pozostaję w jego miłości” (Jana 15:8-10).

¹⁸ Wszyscy pragniemy pozostawać w miłości Bożej, a to pobudza nas, byśmy byli owocnymi chrześcijanami. Okazujemy się takimi, gdy wykorzystujemy każdą sposobność do głoszenia „dobrej nowiny o królestwie” (Mateusza 24:14). Usilnie staramy się też przejawiać w życiu osobistym „owoce ducha” (Galatów 5:22, 23). Nasze postanowienie czynienia tego umocni się jeszcze, gdy będziemy obecni na Pamiątce śmierci Chrystusa, na której zostanie nam przypomniane, jak wielką miłością darzą nas Bóg i Chrystus (2 Koryntian 5:14, 15).

19. Co zostanie omówione w następnym artykule?

¹⁹ Po ustanowieniu Pamiątki Jezus obiecał swym wiernym naśladowcom, że jego Ojciec pośle im „wspomożyciela, ducha świętego” (Jana 14:26). Z następnego artykułu dowiemy się, jak ten duch pomaga pomazańcom oraz drugim owcom pozostawać w miłości Jehowy.

Czy otrzymałeś „ducha prawdy”?

„[Ojciec] da wam innego wspomożyciela, aby był z wami na wieki — ducha prawdy” (JANA 14:16, 17).

1. Jaką istotną informację Jezus przekazał swym uczniom w ostatnich godzinach przebywania z nimi w górnej izbie?

„PANIE, dokąd idziesz?” Między innymi takie pytanie apostołowie zadali Jezusowi w ostatnich godzinach, które spędził z nimi w górnej izbie w Jerozolimie (Jana 13:36). Na tym spotkaniu Jezus oświadczył, że opuści ich i wróci do swego Ojca (Jana 14:28; 16:28). Odtąd nie miał już osobiście udzielać im wskazówek i odpowiadać na ich pytania. Zapewnił ich jednak: „Poproszę Ojca i da wam innego wspomożyciela [pocieszyciela], aby był z wami na wieki” (Jana 14:16, przypis w NW).

2. Kogo Jezus obiecał posłać do uczniów po swym odejściu?

² Jezus wyjaśnił uczniom, co to za wspomożyciel i w jaki sposób będzie im pomagał. Oznajmił: „Początkowo jednak wam o tym nie mówiłem, ponieważ byłem z wami. Teraz wszakże idę do tego, który mnie posłał (...) Odchodzę dla waszego pożytku. Bo jeśli nie odejdę, wspomożyciel na pewno do was nie przyjdzie, ale jeśli pójdę, to poślę go do was. Kiedy (...) ten przybędzie — duch prawdy — wprowadzi was w całą prawdę” (Jana 16:4, 5, 7, 13).

3. (a) Kiedy „duch prawdy” został posłany do pierwszych chrześcijan? (b) Pod jakim ważnym względem okazał się dla nich „wspomożycielem”?

³ Obietnica ta spełniła się w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., co potwierdził apostoł Piotr: „Tego Jezusa wskrzesił Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami. Skoro zatem został wywyższony na prawicę Bożą i od Ojca otrzymał obiecanego ducha świętego, wylał to, co wy widzicie i słyszycie” (Dzieje 2:32, 33). Jak się jeszcze przekonamy, duch święty wylany w dniu Pięćdziesiątnicy pomógł pierwszym chrześcijanom w wielu dziedzinach. Ale Jezus obiecał, że „duch prawdy” ‛przywiedzie im na pamięć wszystko, co on im powiedział’ (Jana 14:26). Dzięki niemu potrafili przypomnieć sobie służbę i nauki Jezusa, a nawet słowa, które wypowiadał, i wszystko to spisać. Szczególnie pomocne okazało się to dla sędziwego apostoła Jana, gdy pod koniec I wieku n.e. zaczął sporządzać sprawozdanie ewangeliczne. Zawarł w nim cenne rady, które Jezus przekazał w związku z ustanowieniem Pamiątki swej śmierci (Jana, rozdziały od 13 do 17).

4. Jak „duch prawdy” pomagał pierwszym chrześcijańskim pomazańcom?

⁴ Ponadto Jezus obiecał tym pierwszym uczniom, że duch ‛nauczy ich wszystkiego’ i ‛wprowadzi ich w całą prawdę’. Duch miał im pomóc zrozumieć głębsze zagadnienia z Pisma Świętego oraz zachować jedność myśli, poglądów i działania (1 Koryntian 2:10; Efezjan 4:3). Tym samym uzdolnił ich do występowania w charakterze zbiorowego „niewolnika wiernego i roztropnego”, którego zadaniem ma być dostarczanie poszczególnym chrześcijańskim pomazańcom duchowego „pokarmu we właściwym czasie” (Mateusza 24:45).

Duch świadczy

5. (a) Jaką nową perspektywę Jezus otworzył przed swymi uczniami w nocy 14 Nisan 33 roku? (b) Jaką rolę w urzeczywistnieniu zapowiedzi Jezusa miał odegrać duch święty?

⁵ W nocy 14 Nisan 33 roku Jezus wspomniał swym uczniom, że w przyszłości ich przyjmie i zamieszkają z nim i jego Ojcem w niebie. Oznajmił im: „W domu mego Ojca jest wiele pomieszczeń. W przeciwnym razie byłbym wam powiedział, bo idę, żeby wam przygotować miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, to przyjdę znowu i przyjmę was do siebie, abyście gdzie ja jestem, wy też byli” (Jana 13:36; 14:2, 3). Uczniowie mieli panować z Jezusem w jego Królestwie (Łukasza 22:28-30). Aby zyskać tę nadzieję niebiańską, musieli ‛się narodzić z ducha’ jako duchowi synowie Boży i zostać namaszczeni do usługiwania w charakterze królów i kapłanów u boku Chrystusa w niebie (Jana 3:5-8; 2 Koryntian 1:21, 22; Tytusa 3:5-7; 1 Piotra 1:3, 4; Objawienie 20:6).