Apostoł Jan w drugim i trzecim natchnionym liście mówi o „chodzeniu w prawdzie” (2 Jana 4; 3 Jana 3, 4). W trzecim zachęca również, abyśmy współdziałali jako „współpracownicy w prawdzie” (3 Jana 5-8). Jan napisał oba listy prawdopodobnie w Efezie lub gdzieś w pobliżu około 98 roku n.e., ale z ich treści lud Jehowy może korzystać do dziś.

List 3 Jana uwypukla znaczenie współpracy

Trzeci List Jana został skierowany do Gajusa i we wstępie wspomina o działalności tego brata na rzecz współwyznawców (wersety 1 do 8). Gajus „chodził w prawdzie”, przestrzegając całokształtu nauk chrześcijańskich. Ponadto „wiernie pracował”, wspierając braci, którzy przybywali z innych stron. Jan napisał: „My zatem mamy obowiązek podejmować takich gościnnie, abyśmy się stali ich współpracownikami w prawdzie”. Dzisiejsi Świadkowie Jehowy okazują podobną gościnność nadzorcom podróżującym.

Jan przeciwstawił zachowaniu Demetriusza niewłaściwe postępowanie Diotrefesa, po czym zakończył list (wersety od 9 do 14). Żądny chwały Diotrefes nie okazywał szacunku Janowi, a nawet próbował wyrzucić ze zboru tych, którzy gościnnie przyjmowali braci. Natomiast Demetriusz dał wzór właściwej postawy. Jan spodziewał się wkrótce zobaczyć Gajusa, a na zakończenie listu pozdrowił go i życzył mu pokoju.

[Ramka i ilustracja na stronie 30]

Atramentem i piórem na papierze: Jan pragnął odwiedzić „wybraną panią” i jej „dzieci”, zamiast pisać do nich wiele „na papierze i atramentem”. Miał też nadzieję, że wkrótce ujrzy Gajusa i nie będzie musiał do niego pisać „atramentem i piórem” (2 Jana 1, 12; 3 Jana 1, 13, 14). Greckie słowo tłumaczone na „pióro” (kaʹla·mos) oznacza łodygę lub trzcinę i może być oddane jako „trzcina do pisania”. Grecy i Rzymianie używali trzcin podobnie zaostrzonych i naciętych, jak to później robiono z gęsimi piórami. A słowo meʹlan, tłumaczone na „atrament”, występuje tu w rodzaju nijakim i stanowi odpowiednik przymiotnika meʹlas, który jest rodzaju męskiego i oznacza „czarny”. W najstarszych atramentach barwnikiem była substancja zawierająca węgiel — bądź to sadza uzyskana podczas spalania oliwy lub drewna, bądź też krystaliczny węgiel pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego. Zazwyczaj przechowywano wysuszony atrament w postaci sztabek lub bryłek, które pisarz zwilżał i tak otrzymany roztwór rozprowadzał pędzelkiem lub trzciną. W tamtych czasach pisano na cienkich arkuszach sporządzanych z włókien papirusu. Na takim papierze pierwsi chrześcijanie pisali listy oraz wykonywali z niego zwoje i kodeksy.