DIODOR SYCYLIJCZYK — historyk grecki żyjący 2000 lat temu — twierdził, że Niniwa była czworokątem. Wspomniał, iż jej boki miały w sumie 480 stadionów długości, a więc obwód wynosił około 100 kilometrów. Podobny obraz kreśli Biblia, opisując Niniwę jako wielkie miasto, „na trzy dni drogi pieszej” (Jonasza 3:3).

Dziewiętnastowieczni krytycy biblijni nie wierzyli, by jakieś nieznane starożytne miasto mogło być aż tak duże. Stali też na stanowisku, że jeśli Niniwa w ogóle kiedykolwiek istniała, musiała należeć do cywilizacji starszej niż babilońska.

Tymczasem inny archeolog, Austen Henry Layard, natrafił na ruiny w miejscu zwanym Nimrud, jakieś 42 kilometry na południowy zachód od Chorsabadu. Okazało się, że są to pozostałości Kalach, jednego z czterech miast asyryjskich wspomnianych w 1 Mojżeszowej 10:11. Później, w roku 1849, Layard odsłonił szczątki imponującego pałacu na obszarze nazywanym Kujundżykiem — między Kalach a Chorsabadem. Stwierdzono, iż budowla ta stanowiła część Niniwy. Między Chorsabadem i Kalach znajdują się też ruiny jeszcze innych osiedli, na przykład na pagórku o nazwie Karamles. „Gdyby uznać, że te cztery duże wzniesienia: Nimrud [Kalach], Kujundżyk [Niniwa], Chorsabad i Karamles tworzą rogi kwadratu”, oświadczył Layard, „wówczas okaże się, iż łączna długość jego boków wynosi niemal dokładnie 480 stadionów (100 kilometrów) podanych przez geografa, co odpowiada trzydniowej wędrówce proroka [Jonasza]”.

Kiedy więc Jonasz wspomniał o „wielkim mieście”, najwidoczniej miał na myśli wszystkie owe miejscowości, które określił mianem Niniwy, pierwszego miasta wymienionego w 1 Mojżeszowej 10:11. Podobnie jest dzisiaj. Istnieje na przykład różnica między Londynem a tak zwanym Wielkim Londynem, połączonym z peryferiami.