Czego uczy Pismo Święte: Jonasza 1:1 do 4:11

ODWRÓĆCIE od siebie nieszczęście! Skorzystajcie z miłosierdzia! Jak? Przez wyciągnięcie nauki z Księgi Jonasza, przedstawiającej autentyczne wydarzenia sprzed ponad 2800 lat. Napisał ją około 844 roku p.n.e. prorok Jonasz z Galilei, poruszając w swym sprawozdaniu wiele głębokich spraw duchowych.

Ucieczka Jonasza

Powinniśmy ufać, że Jehowa wesprze nas w służbie. Zamiast polegać na Jehowie, iż doda mu sił, Jonasz uchyla się od zadania zleconego przez Boga. Trzeba przyznać, że nie było ono łatwe. Miał ostrzec zuchwałą i niegodziwą Niniwę przed nieszczęściem, jakie postanowił sprowadzić na nią Bóg. Rusza jednak w przeciwnym kierunku i wsiada na okręt do Tarszisz, czyli teraźniejszej Hiszpanii. Po drodze zrywa się gwałtowny sztorm i zanosi się na to, że statek wraz z załogą czeka nieuchronna zagłada. Kiedy Jonasz wyznaje, co uczynił, żeglarze wyrzucają go za burtę i morze się uspokaja. Prorok zostaje połknięty przez wielką rybę (1:1-17 [1:1 do 2:1, BT]).

Słudzy Boga mogą być przekonani, że On wysłucha ich modlitw. Z wnętrza ryby Jonasz woła do Jehowy o pomoc, dziękuje Mu w modlitwie za wybawienie z wodnej głębiny, która mogła się stać jego grobem, i przyrzeka spełnić, co ślubował. Po jakimś czasie zostaje wypluty na suchy ląd (2:1-10 [2:2-11, BT]).

Jonasz udaje się do Niniwy

Nigdy nie wzbraniajmy się przyjąć zadanie od Jehowy. Lekcja najwyraźniej nie poszła na marne, gdyż prorok przestaje się ociągać i głosi w „wielkim mieście”. Przekazuje proste, lecz niedwuznaczne ostrzeżenie: „Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona”. Następuje nadzwyczajna zmiana — mieszkańcy Niniwy przejawiają skruchę i odwracają od siebie nieszczęście (3:1-10).

Człowiek nie może wyznaczać granic miłosierdziu Bożemu. Oszczędzenie Niniwy wzbudza w Jonaszu gniew. Ale Jehowa poucza go na przykładzie pewnej rośliny, że On okazuje miłosierdzie według własnego upodobania (4:1-11).

Nauka na obecne czasy: Zważanie na proroctwa Boże pozwala uniknąć nieszczęścia! Bierzmy wzór z mieszkańców Niniwy. Pokornie słuchajmy Jezusa Chrystusa, proroka większego niż Jonasz (Łukasza 11:32).

[Ramka na stronie 31]

OMÓWIENIE NIEKTÓRYCH WERSETÓW

○ Jon 1:17 [2:1, BT] — Głowa i przełyk kaszalota są na tyle duże, że może on połknąć człowieka. Chociaż na Morzu Śródziemnym rzadko spotyka się wieloryby, w Joppie cumowały niegdyś okręty wielorybnicze. W wodach tego morza występuje ogromny rekin biały, znany z tego, że płynie za statkiem i zjada wszystko, co się wyrzuca za burtę. Z powodzeniem mógłby on połknąć człowieka w całości. Jednakże w wypadku Jonasza Bóg posłużył się „wielką rybą”, którą mogło być stworzenie nie znane współczesnej nauce.

○ 2:1, 2 [2:2, 3, BT] — Przebywając we „wnętrznościach ryby”, Jonasz z pewnością nie miał zbyt dogodnych warunków do ułożenia poematu. Później jednak opisał to, co przeżył. Z głębi serca wyraził swe uczucia słowami psalmów (por. 2:2 [2:3, BT] z Psalmem 120:1 i 130:1, a 2:5 [2:6, BT] z Psalmem 69:1 [69:2, BT]).

○ 3:3 — Rozmiary Niniwy nie są wyolbrzymione. Wprawdzie obwód jej murów wynosił jedynie 13 kilometrów, ale nazwa miasta bez wątpienia odnosiła się też do przedmieść, co w sumie dawałoby odległość około 42 kilometrów.

○ 3:10 — Hebrajskie słowo przetłumaczone w Biblii Tysiąclecia na „ulitował się”, znaczy „zmienić zdanie co do działania podjętego w przeszłości (lub zamierzonego)”. Zatem Jehowa może ‛ulitować się’ nad grzesznymi ludźmi, którzy okazali szczerą skruchę, czyli zmienić zdanie w kwestii ich ukarania.