Niektórzy krytycy sądzą, że to nieprawdopodobne, by Niniwczycy, łącznie z królem, dali posłuch orędziu Jonasza (Jon 3:5-9). Warto w związku z tym zwrócić uwagę na wypowiedź biblisty C. F. Keila: „Żywa reakcja mieszkańców Niniwy, którzy pod wpływem Jonaszowego kazania całym miastem pokutowali w worze i popiele, stanie się zupełnie zrozumiała, gdy się weźmie pod uwagę niezwykle emocjonalną naturę mieszkańców Bliskiego Wschodu, nabożny lęk przed Istotą wyższą, cechujący wszystkie pogańskie religie Azji, a także ogromny szacunek, z jakim od najdawniejszych czasów darzono w Asyrii przepowiednie i wyrocznie (...), i gdy doda się do tego okoliczność, że pojawienie się cudzoziemca, który bez żadnych widomych korzyści osobistych, z nieustraszoną odwagą obnażał bezbożne postępki wielkiego miasta królewskiego i ogłaszał jego bliską zagładę z przekonaniem typowym dla proroka posłanego przez Boga, musiało zrobić na ludziach imponujące wrażenie — tym większe, jeśli do Niniwy dotarła fama o cudownych dokonaniach proroków izraelskich” (Biblischer Commentar über das Alte Testament: Die zwölf kleinen Propheten, Lipsk 1888, s. 296).

Czy istotnie można wierzyć w to, że Niniwczycy usłuchali przestrogi Jonasza i okazali skruchę, oblekłszy się worami?