Wczesne przejawy czołowej roli tego plemienia. Prorocze błogosławieństwo Jakuba zapowiadało Judzie czołową rolę (Rdz 49:8; por. 1Kn 5:2), co uwidoczniło się już we wczesnych dziejach tego plemienia. Pod wodzą naczelnika Nachszona plemię Judy przewodziło podczas wędrówki po pustkowiu (Lb 2:3-9; 10:12-14). Z tego plemienia pochodził też Kaleb, jeden z dwóch wiernych zwiadowców, którzy otrzymali przywilej ponownego wejścia do Ziemi Obiecanej. Chociaż Kaleb nie był już młody, brał czynny udział w podboju ziem przydzielonych Judzie. Na polecenie Boga plemię to jako pierwsze wyruszyło przeciwko Kananejczykom, a zostało wsparte przez Symeonitów (Lb 13:6, 30; 14:6-10, 38; Joz 14:6-14; 15:13-20; Sdz 1:1-20; por. Pwt 33:7). Po wielu latach, także z upoważnienia Bożego, plemię Judy przewodziło w ekspedycji karnej podjętej przeciwko plemieniu Beniamina (Sdz 20:18).

Błogosławieństwo Jakuba spełnia się na Dawidzie. W końcu nadszedł wyznaczony przez Boga czas na przeniesienie władzy królewskiej z plemienia Beniamina na plemię Judy. Po śmierci Saula członkowie plemienia Judy namaścili w Hebronie Dawida na króla. Pozostałe plemiona poparły jednak dom Saula i ustanowiły królem nad sobą jego syna Isz-Boszeta. Pomiędzy obiema stronami dochodziło do wielu walk, dopóki najsilniejszy stronnik Isz-Boszeta, Abner, nie stanął po stronie Dawida. Wkrótce potem Isz-Boszet został zamordowany (2Sm 2:1-4, 8, 9; 3:1 do 4:12).

Gdy Dawid z czasem otrzymał władzę nad całym Izraelem, ‛synowie Jakuba’, czyli członkowie wszystkich plemion izraelskich, sławili Judę i padali na twarz przed władcą pochodzącym z tego plemienia. Dawid mógł więc wyruszyć przeciw Jerozolimie, leżącej w zasadzie na terytorium Beniamina, i po zdobyciu twierdzy Syjon uczynić to miasto swą stolicą. Dawid na ogół postępował w sposób przykładny. Dlatego plemię Judy mogło być dzięki niemu sławione za sprawiedliwość i prawość, jak również za służbę na rzecz narodu, m.in. za zapewnienie mu bezpieczeństwa, co na łożu śmierci zapowiedział Jakub w swym błogosławieństwie. Ręka Judy istotnie była na karku nieprzyjaciół, gdyż Dawid pokonał Filistynów (którzy dwukrotnie próbowali pozbawić go władzy królewskiej, gdy panował w Hebronie), jak również Moabitów, Syryjczyków, Edomitów, Amalekitów i Ammonitów. Pod rządami Dawida terytorium Izraela zostało rozszerzone do granic ustalonych przez Boga (Rdz 49:8-12; 2Sm 5:1-10, 17-25; 8:1-15; 12:29-31).

Na mocy zawartego z Dawidem wiecznotrwałego przymierza co do Królestwa plemię Judy przez 470 lat dzierżyło berło i laskę rozkazodawcy (Rdz 49:10; 2Sm 7:16). Jednakże tylko za panowania Dawida i Salomona królestwo było zjednoczone i wszystkie plemiona niejako padały na twarz przed Judą.

Władza nie utracona na zawsze. Ten tragiczny koniec królestwa judzkiego nie oznaczał jednak, że berło i laska rozkazodawcy zostały odebrane plemieniu Judy na zawsze. Zgodnie z proroctwem wypowiedzianym na łożu śmierci przez Jakuba w plemieniu tym miał się kiedyś pojawić Szilo (co znaczy: „ten, którego to jest; ten, do którego to należy”), by na zawsze odziedziczyć władzę królewską (Rdz 49:10). Słusznie więc przed upadkiem królestwa Judy Jehowa za pośrednictwem Ezechiela skierował do Sedekiasza następujące słowa: „Usuń zawój i zdejmij koronę. To nie będzie takie samo. Wynieś wysoko to, co niskie, a poniż wyniosłego. Ruinę, ruinę, ruinę z tego uczynię. A co się jej tyczy, niechybnie stanie się niczyja, aż przyjdzie ten, do którego należy tytuł prawny, i jemu to dam” (Eze 21:26, 27). Tym, do którego należał tytuł prawny, okazał się sam Jezus, Syn Boży, na co wskazują słowa wypowiedziane jakieś 600 lat później przez anioła Gabriela do żydowskiej dziewicy Marii (Łk 1:31-33). Dlatego Jezus Chrystus słusznie nosi tytuł: „Lew, który jest z plemienia Judy” (Obj 5:5).