Rabini utrwalili na piśmie prawo ustne, dodali do niego komentarze, a potem komentarze do komentarzy i wszystko to razem stało się znane jako Talmud (patrz strony 220, 221).

I chociaż spora część Talmudu obejmowała szczegółowe rozporządzenia prawne, to podane ilustracje i wyjaśnienia niedwuznacznie świadczyły o wpływie filozofii greckiej. Za przykład może posłużyć wprowadzenie greckich wyobrażeń religijnych, takich jak pojęcie duszy nieśmiertelnej, ujętych w terminologię żydowską. W tej nowej, rabinicznej erze Talmud — będący wówczas mieszaniną drobiazgowych przepisów i filozofii greckiej — zyskiwał wśród Żydów coraz większe uznanie, a w średniowieczu zaczął się cieszyć głębszym szacunkiem niż sama Biblia.