Według źródeł rabinicznych święto to obejmowało jeszcze jedną ceremonię, praktykowaną — podobnie jak przynoszenie wody z Siloam — w czasach Jezusa. Przystępowano do niej pod koniec 15 Tiszri, pierwszego dnia święta, a właściwie na początku 16 Tiszri, drugiego dnia święta, i powtarzano przez pięć kolejnych wieczorów. Na Dziedzińcu Kobiet stały cztery wielkie złote kandelabry, każdy z czterema złotymi czaszami. Czterech młodzieńców z rodzin kapłańskich wspinało się po drabinach z dużymi dzbanami oliwy i napełniało 16 czasz. Za knoty służyły znoszone szaty kapłańskie. Pisarze żydowscy wspominają, że jasne światło tych kandelabrów było widoczne z daleka i oświetlało podwórza jerozolimskich domów. Pewni mężczyźni, m.in. niektórzy starsi, tańczyli z zapalonymi pochodniami i śpiewali pieśni wysławiania przy wtórze instrumentów muzycznych.

Kiedy nieco później oświadczył Żydom: „Ja jestem światłem świata. Kto idzie za mną, ten na pewno nie będzie chodził w ciemności, lecz posiądzie światło życia”, mógł nawiązywać do oświetlenia Jerozolimy przez kandelabry i pochodnie płonące na terenie świątyni (Jn 8:12). A gdy jakiś czas po rozmowie z Żydami spotkał człowieka ślepego od urodzenia, najwyraźniej połączył Siloam ze świętem i jego iluminacją. Powiedziawszy uczniom: „Jestem światłem świata”, splunął na ziemię, śliną rozrobił glinę i nałożył ją na oczy niewidomego, po czym polecił mu: „Idź, umyj się w sadzawce Siloam” (Jn 9:1-7).