„Nie dajcie się nazywać ‚wodzami’, bo jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (MAT. 23:10).

1. Kogo Świadkowie Jehowy uznają za Wodza i dlaczego?

KOŚCIOŁY chrześcijaństwa mają ludzkich przywódców. Na przykład w religii rzymskokatolickiej rolę taką pełni papież, a w kościołach prawosławnych — patriarchowie i metropolici. Świadkowie Jehowy nie mają takiego zwierzchnika. Nie są uczniami ani naśladowcami żadnego człowieka. Harmonizuje to z proroczą wypowiedzią Jehowy dotyczącą Jego Syna: „Oto dałem go grupom narodowościowym za świadka, grupom narodowościowym za wodza i rozkazodawcę” (Izaj. 55:4). Ogólnoświatowy zbór chrześcijan namaszczonych duchem oraz towarzyszące im „drugie owce” pragną podążać tylko za Wodzem, którego wyznaczył Jehowa (Jana 10:16). Zgadzają się ze słowami Jezusa: „Jeden jest wasz Wódz, Chrystus” (Mat. 23:10).

Anielski książę Izraela

2, 3. Jak Syn Boży angażował się w sprawy narodu izraelskiego?

² Wieleset lat przed założeniem zboru chrześcijańskiego Jehowa ustanowił nad Izraelitami anielskiego księcia. Po wyprowadzeniu tego narodu z Egiptu powiedział: „Oto ja posyłam przed tobą anioła, aby cię strzegł w drodze i zaprowadził cię na miejsce, które przygotowałem. Miej się z jego powodu na baczności i bądź posłuszny jego głosowi. Nie zachowuj się wobec niego buntowniczo, bo on nie przebaczy waszego występku; gdyż w nim jest moje imię” (Wyjścia 23:20, 21). Rozsądny wydaje się wniosek, że ten anioł, w którym ‛jest imię Jehowy’, to pierworodny Syn Boży.

³ Zanim ów Syn przyszedł na ziemię jako człowiek, najwyraźniej nosił imię Michał. W Księdze Daniela został nazwany księciem narodu izraelskiego (Dan. 10:21). Z kolei uczeń Juda wskazał, że Michał angażował się w sprawy Izraela na długo przed czasami Daniela. Gdy umarł Mojżesz, Szatan najprawdopodobniej chciał wykorzystać jego ciało dla jakichś własnych celów, być może aby wciągnąć Izraelitów w bałwochwalstwo. Zapobiegł temu właśnie Michał. W 9 wersecie Listu Judy czytamy: „Kiedy zaś archanioł Michał miał zatarg z Diabłem i toczył spór co do ciała Mojżesza, nie śmiał go osądzić obelżywymi wyrazami, lecz rzekł: ‚Niech cię zgromi Jehowa’”. Wkrótce potem, przed oblężeniem Jerycha, „książę wojska Jehowy” — niewątpliwie Michał — ukazał się Jozuemu i zapewnił go o Bożym wsparciu (odczytaj Jozuego 5:13-15). Gdy jeden z demonicznych książąt starał się przeszkodzić pewnemu aniołowi w dostarczeniu ważnego orędzia prorokowi Danielowi, archanioł Michał przyszedł z pomocą Bożemu posłańcowi (Dan. 10:5-7, 12-14).

Nadchodzi zapowiedziany Wódz

4. Jakie proroctwo zapowiadało nadejście Mesjasza?

⁴ Zanim rozegrało się ostatnie ze wspomnianych zdarzeń, Jehowa posłał anioła Gabriela, by przekazał Danielowi proroctwo o przyjściu „Mesjasza Wodza” (Dan. 9:21-25)a. Dokładnie w zapowiedzianym terminie, jesienią 29 roku n.e., Jezus został ochrzczony przez Jana. Otrzymał wtedy ducha świętego i stał się Pomazańcem — czyli Chrystusem, Mesjaszem (Mat. 3:13-17; Jana 1:29-34; Gal. 4:4). Występując w tej roli, miał się okazać niezrównanym Wodzem.

5. Jak w trakcie swej ziemskiej służby Jezus pokazywał, że jest Wodzem?

⁵ Odkąd tylko Jezus podjął swą ziemską służbę, dawał dowody, że jest „Mesjaszem Wodzem”. Już w początkowych dniach zaczął gromadzić uczniów i dokonał pierwszego cudu (Jana 1:35 do 2:11). Gdy oznajmiając dobrą nowinę, przemierzał kraj wzdłuż i wszerz, jego naśladowcy podążali za nim (Łuk. 8:1). Szkolił ich w tej działalności i przewodził w głoszeniu i nauczaniu, czym dał wspaniały wzór (Łuk. 9:1-6). Obecnie chrześcijańscy nadzorcy starają się iść za jego przykładem.

6. W jaki sposób Jezus dowiódł, że jest Pasterzem i Wodzem?

⁶ Jezus wskazał na jeszcze jeden aspekt swej przywódczej roli, gdy przyrównał siebie do troskliwego pasterza. Pasterze na Bliskim Wschodzie dosłownie przewodzą swoim owcom. W pewnej książce napisano: „Pasterz idzie przodem nie tylko po to, by wskazywać drogę, ale też by się upewnić, że jest przetarta i bezpieczna. (...) Za pomocą laski kieruje i prowadzi trzodę do zielonych pastwisk oraz chroni ją przed drapieżnikami” (William M. Thomson, The Land and the Book). Jezus wyjaśnił, że jest prawdziwym Pasterzem i Wodzem, gdy powiedział: „Ja jestem wspaniałym pasterzem; wspaniały pasterz daje swą duszę za owce. Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one podążają za mną” (Jana 10:11, 27). Zgodnie z tymi słowami Chrystus poniósł ofiarną śmierć za swoje owce, ale Jehowa wywyższył go „jako Wodza i Zbawiciela” (Dzieje 5:31, Biblia warszawska; Hebr. 13:20).

Jezus sprawuje nadzór nad zborem chrześcijańskim

7. Jak Jezus sprawuje nadzór nad zborem chrześcijańskim?

⁷ Jakiś czas przed wniebowstąpieniem wskrzeszony Jezus oznajmił swym naśladowcom: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18). Jehowa polecił mu posłać ducha świętego uczniom, by umocnić ich w wierze (Jana 15:26). Jezus wylał tego ducha na pierwszych chrześcijan w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. (Dzieje 2:33). Wydarzenie to stanowi początek istnienia zboru chrześcijańskiego. Bóg uczynił swego Syna niebiańskim Wodzem tego ziemskiego zboru (odczytaj Efezjan 1:22; Kolosan 1:13, 18). Jezus kieruje nim za pomocą świętego ducha Bożego i za pośrednictwem aniołów, którzy zostali mu podporządkowani (1 Piotra 3:22).

8. Jaką grupą posługiwał się Chrystus, by przewodzić swym naśladowcom w I wieku, i kim posługuje się obecnie?

⁸ Korzystając z ducha świętego, Chrystus dał również „dary w ludziach” — ustanowił w zborze między innymi „pasterzy i nauczycieli” (Efez. 4:8, 11). Apostoł Paweł zachęcał chrześcijańskich starszych: „Zważajcie na samych siebie i na całą trzodę, pośród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boga” (Dzieje 20:28). Gdy powstał zbór chrześcijański, wszyscy ci nadzorcy byli pomazańcami. Apostołowie i starsi zboru w Jerozolimie tworzyli ciało kierownicze. Posługując się tą grupą, Chrystus przewodził ogółowi swych namaszczonych „braci” na ziemi (Hebr. 2:11; Dzieje 16:4, 5). W obecnym czasie końca Jezus powierzył „całe swoje mienie” — wszystkie ziemskie sprawy Królestwa — „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu” oraz reprezentującemu go Ciału Kierowniczemu, czyli grupie mężczyzn namaszczonych duchem świętym (Mat. 24:45-47). Zarówno pomazańcy, jak i towarzyszące im drugie owce wiedzą, że gdy podporządkowują się przewodnictwu Ciała Kierowniczego, w rzeczywistości podążają za swym Wodzem, Chrystusem.

Chrystus daje początek działalności kaznodziejskiej

9, 10. Jakie działania podejmował Jezus Chrystus, by poszerzyć zasięg dzieła ewangelizacji?

⁹ Już od samego początku Jezus osobiście kierował dziełem głoszenia i nauczania, mającym objąć cały świat. Nakreślił też sposób, w jaki należało zanosić ludziom dobrą nowinę. Poinstruował apostołów: „Nie oddalajcie się na drogę narodów i nie wchodźcie do miasta samarytańskiego, ale raczej zachodźcie do zaginionych owiec z domu Izraela. A idąc, głoście, mówiąc: ‚Przybliżyło się królestwo niebios’” (Mat. 10:5-7). Dlatego apostołowie, zwłaszcza po dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., gorliwie głosili Żydom i żydowskim prozelitom (Dzieje 2:4, 5, 10, 11; 5:42; 6:7).

¹⁰ Później za sprawą ducha świętego Jezus rozszerzył zasięg tej działalności na Samarytan, a następnie na pozostałych nie-Żydów (Dzieje 8:5, 6, 14-17; 10:19-22, 44, 45). Mając na względzie rozwój ewangelizacji wśród narodów, osobiście pobudził Saula z Tarsu, by został chrześcijaninem. A uczniowi Ananiaszowi polecił: „Wstań, idź na ulicę zwaną Prostą i w domu Judasa poszukaj mężczyzny imieniem Saul, z Tarsu. (...) Idź, bo człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby nieść moje imię do narodów, a także do królów oraz do synów Izraela” (Dzieje 9:3-6, 10, 11, 15). „Człowiek ten” stał się znany jako apostoł Paweł (1 Tym. 2:7).

11. Jak za pomocą ducha świętego Jezus kierował rozwojem działalności kaznodziejskiej?

¹¹ Gdy nadszedł czas, by działalnością kaznodziejską objąć narody nieżydowskie, Paweł dzięki kierownictwu ducha Bożego wyruszał w kolejne podróże misjonarskie do Azji Mniejszej i do Europy. W Dziejach Apostolskich Łukasz napisał: „Gdy oni [chrześcijańscy prorocy i nauczyciele ze zboru w Antiochii Syryjskiej] publicznie usługiwali Jehowie i pościli, duch święty rzekł: ‚Oddzielcie dla mnie spośród wszystkich Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem’. Wtedy pościli i modlili się, a włożywszy na nich ręce, pozwolili im odejść” (Dzieje 13:2, 3). Jezus, chcąc, by narody poznały jego imię, osobiście powołał Saula z Tarsu jako swoje „naczynie wybrane”. A zatem to Chrystus, Wódz zboru chrześcijańskiego, sprawił, że dzieło głoszenia nabrało jeszcze większego impetu. W trakcie drugiej podróży misjonarskiej Pawła stało się zupełnie jasne, że Jezus kieruje tym dziełem za pomocą ducha świętego. W natchnionym sprawozdaniu czytamy, że „duch Jezusa”, to znaczy Jezus poprzez ducha świętego, udzielił Pawłowi i jego towarzyszom wskazówek co do planu podróży, a dzięki wizji danej apostołowi grupa ta skierowała się na tereny Europy (odczytaj Dzieje 16:6-10).

Jezus przewodzi swemu zborowi

12, 13. Jak Księga Objawienia ukazuje, że Jezus bacznie przygląda się każdemu zborowi?

¹² W I wieku Jezus bacznie przyglądał się zborom. Dokładnie wiedział, jaki jest stan duchowy każdego z nich. Wynika to z 2 i 3 rozdziału Księgi Objawienia. Zwrócił się tam do siedmiu zborów z Azji Mniejszej (Obj. 1:11). Mamy wszelkie powody, by wierzyć, że tak samo dobrze znał sytuację pozostałych zborów pierwszych chrześcijan (odczytaj Objawienie 2:23).

¹³ Jezus pochwalił pewne zbory za wytrwałość, wierność w obliczu prób, trzymanie się jego słowa i odrzucenie odstępców (Obj. 2:2, 9, 13, 19; 3:8). Ale niektórym udzielił też stanowczych rad, gdyż osłabiły swą miłość do niego, tolerowały bałwochwalstwo, niemoralność i sekciarstwo (Obj. 2:4, 14, 15, 20; 3:15, 16). Jezus, jako serdeczny duchowy nadzorca, nawet do tych, których zganił, powiedział: „Ja wszystkich, których kocham, tych upominam i karcę. Bądź więc gorliwy i okaż skruchę” (Obj. 3:19). Chociaż przebywał w niebie, przewodził swym ziemskim uczniom za pomocą ducha świętego. Kończąc omawiane orędzia, polecił: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów” (Obj. 3:22).

14-16. (a) Jak Jezus pokazał, że jest odważnym Wodzem ziemskich sług Jehowy? (b) Co się stało możliwe dzięki temu, że „przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” Jezus ‛był ze swymi uczniami’? (c) Co omówimy w następnym artykule?

¹⁴ Jak już wspomnieliśmy, Michał, czyli Jezus, był dzielnym anielskim Wodzem Izraela. Później odważnie przewodził swym pierwszym uczniom i okazał się kochającym Pasterzem. Gdy przebywał na ziemi, zapoczątkował działalność kaznodziejską, a po zmartwychwstaniu pilnie nadzorował jej rozwój.

¹⁵ Posługując się duchem świętym, Jezus miał w końcu rozszerzyć zasięg tego dzieła na cały świat. Przed wniebowstąpieniem powiedział swym naśladowcom: „Otrzymacie moc, gdy zstąpi na was duch święty, i będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8; odczytaj 1 Piotra 1:12). I rzeczywiście, pod kierownictwem Chrystusa w I wieku zostało dane ogromne świadectwo (Kol. 1:23).

¹⁶ Ale sam Jezus wspomniał, że działalność kaznodziejska miała być prowadzona aż do czasu końca. Gdy polecił swym naśladowcom głosić i czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, zapewnił też: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:19, 20). Od chwili, gdy w roku 1914 Chrystus otrzymał władzę królewską, w szczególny sposób pokazuje, że ‛jest ze swymi uczniami’, i jako Wódz podejmuje wzmożone działania na ich rzecz. Temat ten rozwiniemy w następnym artykule.

[Przypis]

„Wyruszył — zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa” (OBJ. 6:2).

1, 2. (a) Jak Biblia ukazuje Chrystusa, który w roku 1914 objął władzę królewską? (b) Jakie działania podjął Chrystus, odkąd zaczął królować?

W ROKU 1914 Chrystus został koronowany na władcę mesjańskiego Królestwa Jehowy. Jak go sobie wyobrażamy? Czy jako zamyślonego monarchę, który siedzi na tronie i od czasu do czasu zerka na ziemię, by zobaczyć, jak się wiedzie jego zborowi? Jeśli tak, to musimy zrewidować nasze wyobrażenie. Psalmy i Księga Objawienia ukazują go jako energicznego króla, który dosiadł wierzchowca i wyruszył, „zwyciężając i żeby dopełnić swego zwycięstwa”, czyli aby osiągnąć całkowity sukces (Obj. 6:2; Ps. 2:6-9; 45:1-4).

² Pierwszą rzeczą, jakiej po objęciu władzy dokonał Chrystus, było zwycięstwo nad „smokiem i jego aniołami”. Jako archanioł Michał, dowodząc swymi anielskimi zastępami, wyrzucił Szatana i demony z nieba i ograniczył jego wpływy do ziemi (Obj. 12:7-9). Następnie w charakterze „posłańca przymierza” towarzyszył swemu Ojcu w inspekcji duchowej świątyni (Malach. 3:1). Dokonał wówczas sądu nad chrześcijaństwem — najbardziej godną potępienia częścią „Babilonu Wielkiego”. Uznał je za winne rozlewu krwi oraz duchowego cudzołóstwa z władcami politycznymi tego świata (Obj. 18:2, 3, 24).

Ziemski niewolnik poddany oczyszczeniu

3, 4. (a) Czego dokonał Chrystus, działając w charakterze „posłańca” Jehowy? (b) Co wykazała inspekcja świątyni i jakie kroki poczynił Jezus jako Głowa zboru?

³ Inspekcja dokonana przez Jehowę i Jego „posłańca” wykazała, że na ziemskim dziedzińcu duchowej świątyni jest grupa prawdziwych chrześcijan, którzy nie należą do żadnego z kościołów nominalnego chrześcijaństwa. Ale nawet ci pomazańcy, nazwani też „synami Lewiego”, wymagali oczyszczenia. Prorok Malachiasz zapowiedział: „[Jehowa] usiądzie jak rafiner i czyściciel srebra i będzie oczyszczał synów Lewiego, i będzie ich oczyszczał jak złoto i srebro, oni zaś staną się dla Jehowy ludem składającym dar ofiarny w prawości” (Malach. 3:3). Posługując się swym „posłańcem przymierza”, Chrystusem Jezusem, Jehowa poddał tych duchowych Izraelitów oczyszczeniu.

⁴ Chrystus stwierdził jednak, że ci namaszczeni chrześcijanie są pilnie zajęci dostarczaniem domownikom wiary aktualnego pokarmu duchowego. Mimo różnych trudności, już od roku 1879 na łamach niniejszego czasopisma publikują oni prawdy biblijne dotyczące Królestwa Bożego. Jezus zapowiedział, że gdy podczas „zakończenia systemu rzeczy” przybędzie dokonać przeglądu swojej czeladzi, zastanie niewolnika zajętego dostarczaniem „pokarmu we właściwym czasie”. Nazwie go szczęśliwym i „ustanowi (...) nad całym swoim mieniem” na ziemi (Mat. 24:3, 45-47). Jako Głowa zboru Chrystus powierzył „niewolnikowi wiernemu i roztropnemu” zarządzanie ziemskimi sprawami Królestwa. Postanowił, że poprzez Ciało Kierownicze, reprezentujące tego niewolnika, będzie udzielał wskazówek namaszczonym „członkom czeladzi” i towarzyszącym im „drugim owcom” (Jana 10:16).

Zbieranie „żniwa ziemi”

5. Jakie działanie mesjańskiego Króla ujrzał w wizji apostoł Jan?

⁵ Apostoł Jan zobaczył w wizji jeszcze inne rzeczy, których w „dniu Pańskim”, po intronizacji w roku 1914, miał dokonać mesjański Król. Jan pisze: „Ujrzałem, a oto biały obłok, a na obłoku zasiadał ktoś podobny do syna człowieczego, mający na swej głowie złotą koronę, a w swej ręce ostry sierp” (Obj. 1:10; 14:14). Apostoł usłyszał, jak anioł Jehowy mówi temu Żniwiarzowi, by zapuścił swój sierp, ponieważ „żniwo ziemi całkowicie dojrzało” (Obj. 14:15, 16).

6. Jaki rozwój wydarzeń zapowiedział Jezus?

⁶ Wspomniane tu „żniwo ziemi” przywodzi nam na myśl przykład Jezusa o pszenicy i chwastach. Syn Boży przyrównał siebie do człowieka, który zasiał na polu wyborne nasienie pszenicy z myślą o uzyskaniu dobrego plonu. Owo nasienie oznacza „synów królestwa”, czyli prawdziwych chrześcijan namaszczonych na współkrólów Jezusa. Jednakże pod osłoną nocy nieprzyjaciel, „Diabeł”, obsiał pole chwastami, które wyobrażają „synów niegodziwca”. Siewca polecił robotnikom pozostawić razem pszenicę i chwasty aż do żniwa, a więc do okresu „zakończenia systemu rzeczy”. W tym to czasie Syn Boży miał posłać swych aniołów, aby oddzielili symboliczną pszenicę od chwastów (Mat. 13:24-30, 36-41).

7. Jak Chrystus zbiera „żniwo ziemi”?

⁷ Zgodnie z wizją daną Janowi Jezus kieruje ogólnoświatowym dziełem żniwnym. Zbieranie „żniwa ziemi” rozpoczęło się od zbierania ostatka 144 000 „synów królestwa”, czyli pszenicy z omawianego przykładu. Po I wojnie światowej różnica między prawdziwymi a fałszywymi chrześcijanami uwidoczniła się jeszcze wyraźniej. Stała się tak jaskrawa, że potrafiło ją dostrzec coraz więcej ludzi, a to zapoczątkowało gromadzenie drugiej części „żniwa ziemi” — drugich owiec. Nie są one „synami królestwa”, lecz stanowią „wielką rzeszę” osób, które chętnie to Królestwo uznają. Pochodzą spośród „wszystkich ludów, grup narodowościowych i języków”. Podporządkowują się temu mesjańskiemu rządowi, złożonemu z Chrystusa Jezusa i 144 000 świętych, którzy wraz z nim będą panować w niebie (Obj. 7:9, 10; Dan. 7:13, 14, 18).

Sprawowanie przewodnictwa nad zborami

8, 9. (a) Skąd wiemy, że Chrystus nie tylko obserwuje zbór jako całość, ale interesuje się też życiem poszczególnych chrześcijan? (b) Przyjrzyj się ilustracji na stronie 26 i powiedz, jakich „głębokich rzeczy Szatana” powinniśmy się wystrzegać.

⁸ Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy się, że w I wieku n.e. Chrystus bacznie przyglądał się sytuacji w poszczególnych zborach. Obecnie — jako panujący Król, któremu powierzono „wszelką władzę w niebie i na ziemi” — nasz Wódz również aktywnie nimi kieruje i przewodzi ich nadzorcom (Mat. 28:18; Kol. 1:18). Jehowa „nad wszystkim uczynił go głową dla zboru” namaszczonych chrześcijan (Efez. 1:22). Podobnie nic, co obecnie dzieje się w przeszło 100 000 zborów Świadków Jehowy na całym świecie, nie uchodzi uwagi Jezusa.

⁹ W orędziu do chrześcijan w starożytnej Tiatyrze Jezus powiedział: „To mówi Syn Boży, ten, który ma oczy jak ognisty płomień (...): ‚Znam twe uczynki’” (Obj. 2:18, 19). Chrystus zganił członków tamtejszego zboru za niemoralne postępowanie i dogadzanie sobie, mówiąc: „Ja jestem tym, który bada nerki i serca, i oddam każdemu z was według waszych uczynków” (Obj. 2:23). A zatem Jezus nie tylko obserwuje zbór jako całość, ale interesuje się też życiem jego poszczególnych członków. W kolejnych słowach pochwalił tych z Tiatyry, „którzy nie poznali (...) ‚głębokich rzeczy Szatana’” (Obj. 2:24). Również dzisiaj darzy on uznaniem zarówno osoby młode, jak i starsze, które wystrzegają się „głębokich rzeczy Szatana”, tak powszechnych między innymi w Internecie i brutalnych grach wideo lub przejawiających się w pobłażliwym stosunku do zła. Jakże się cieszy, gdy widzi ofiarność wielu chrześcijan, którzy ze wszystkich sił poddają się jego przewodnictwu w każdej dziedzinie życia!

10. Jak zobrazowano fakt, że Chrystus kieruje starszymi, i co muszą oni uznawać?

¹⁰ Chrystus z miłością zapewnia zborom przewodnictwo poprzez zamianowanych starszych (Efez. 4:8, 11, 12). W I wieku wszyscy oni byli zrodzeni z ducha. Zostali przedstawieni w Księdze Objawienia jako gwiazdy w prawej ręce Jezusa (Obj. 1:16, 20). W naszych czasach większość nadzorców należy do drugich owiec. Mianuje się ich pod kierownictwem ducha świętego, po żarliwych modlitwach. Słusznie zatem można powiedzieć, że również oni podlegają prawicy Chrystusa (Dzieje 20:28). Bracia ci uznają jednak, że do przewodzenia uczniom na ziemi posługuje się on niewielkim gronem namaszczonych chrześcijan — Ciałem Kierowniczym (odczytaj Dzieje 15:6, 28-30).

„Przyjdź, Panie Jezusie”

11. Dlaczego tak bardzo wyczekujemy rychłego przyjścia naszego Wodza?

¹¹ W objawieniu danym apostołowi Janowi Jezus kilkakrotnie oświadcza: „Przychodzę szybko” (Obj. 2:16; 3:11; 22:7, 20). Jego słowa niewątpliwie dotyczą wykonania wyroku na Babilonie Wielkim i pozostałej części niegodziwego świata Szatana (2 Tes. 1:7, 8). Sędziwy już apostoł pragnął ujrzeć wszystkie te wspaniałe wydarzenia i dlatego wykrzyknął: „Amen! Przyjdź, Panie Jezusie”. My, którzy żyjemy w okresie zakończenia obecnego systemu rzeczy, również wyczekujemy dnia, kiedy nasz Wódz i Król przybędzie z całą swą władzą, by uświęcić imię Ojca i wykazać słuszność Jego zwierzchnictwa.

12. Jakie zadanie ukończy Jezus, zanim zostaną uwolnione wichry zagłady?

¹² Zanim Jezus wystąpi przeciw widzialnej części organizacji Szatana, każdy ze 144 000 członków Izraela duchowego zostanie ostatecznie opieczętowany. Biblia wyraźnie zapowiada, że wichry zagłady nie uderzą na system Szatana, dopóki owo pieczętowanie nie dobiegnie końca (Obj. 7:1-4).

13. Jak Chrystus ‛ujawni swą obecność’ w pierwszej fazie „wielkiego ucisku”?

¹³ Większość mieszkańców ziemi nie dostrzega, że od roku 1914 trwa „obecność” Chrystusa (2 Piotra 3:3, 4). Wkrótce jednak Syn Boży ją zamanifestuje, wykonując wyroki Jehowy na poszczególnych elementach szatańskiego systemu rzeczy. Wyraźnie ‛ujawni swą obecność’, unicestwiając „człowieka bezprawia”, czyli kler chrześcijaństwa (odczytaj 2 Tesaloniczan 2:3, 8). Będzie to niepodważalny dowód, że przystąpił do działania jako Sędzia z ramienia Jehowy (odczytaj 2 Tymoteusza 4:1). Zagłada tej najbardziej godnej potępienia części Babilonu Wielkiego okaże się wstępem do zniszczenia reszty na wskroś zepsutego światowego imperium religii fałszywej. Jehowa włoży do serc przywódców politycznych myśl, by spustoszyli tę duchową nierządnicę (Obj. 17:15-18). Wydarzenia te będą stanowić pierwszy etap „wielkiego ucisku” (Mat. 24:21).

14. (a) Dlaczego pierwsza faza wielkiego ucisku zostanie skrócona? (b) Co „znak Syna Człowieczego” będzie oznaczał dla ludu Jehowy?

¹⁴ Chrystus oznajmił, że ta faza wielkiego ucisku zostanie skrócona „ze względu na wybranych”, czyli przebywających jeszcze na ziemi namaszczonych chrześcijan (Mat. 24:22). Jehowa nie dopuści, aby niszczycielski atak na religię fałszywą unicestwił pomazańców oraz towarzyszące im drugie owce. Jezus dodał, że „po ucisku owych dni” pojawią się znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a „potem ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego”. Z tego powodu narody „będą się uderzać, lamentując”. Natomiast pomazańcy, mający nadzieję niebiańską, oraz ich współpracownicy, żywiący nadzieję ziemską, ‛wyprostują się i podniosą głowy, ponieważ zbliża się ich wyzwolenie’ (Mat. 24:29, 30; Łuk. 21:25-28).

15. Czego dokona Chrystus, gdy „przybędzie”?

¹⁵ Zanim Chrystus dopełni swego zwycięstwa, „przybędzie” w jeszcze innym charakterze. On sam zapowiedział: „Kiedy Syn Człowieczy przybędzie w swojej chwale, a wraz z nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swym chwalebnym tronie. I będą przed nim zebrane wszystkie narody, i będzie oddzielał jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kóz. I postawi owce po swej prawicy, ale kozy po swej lewicy” (Mat. 25:31-33). Słowa te odnoszą się do działania Chrystusa w charakterze Sędziego, który rozdzieli ludzi ze „wszystkich narodów” na dwie grupy: na „owce” — tych, którzy aktywnie wspierali jego duchowych braci (pomazańców przebywających na ziemi), oraz na „kozy” — tych, „którzy nie są posłuszni dobrej nowinie o naszym Panu, Jezusie” (2 Tes. 1:7, 8). Owce, określone mianem „prawych”, otrzymają nagrodę „życia wiecznego” na ziemi, a kozy „odejdą w wieczne odcięcie”, czyli na zagładę (Mat. 25:34, 40, 41, 45, 46).

Jezus dopełnia swego zwycięstwa

16. Jak nasz Wódz, Chrystus, ‛dopełni swego zwycięstwa’?

¹⁶ Gdy wszyscy współkrólowie i współkapłani Jezusa zostaną już opieczętowani, a owce znajdą się po jego prawicy, by dostąpić wybawienia, Syn Boży zacznie ‛dopełniać swego zwycięstwa’ (Obj. 5:9, 10; 6:2). Stojąc na czele armii złożonej z potężnych aniołów i niewątpliwie także swych zmartwychwstałych braci, zniszczy cały szatański system polityczny, wojskowy i handlowy (Obj. 2:26, 27; 19:11-21). W ten sposób osiągnie całkowite zwycięstwo. Następnie wtrąci Szatana i demony do otchłani na tysiąc lat (Obj. 20:1-3).

17. Do czego Chrystus poprowadzi drugie owce podczas Tysiącletniego Panowania i co powinno być naszym mocnym postanowieniem?

¹⁷ O „wielkiej rzeszy” drugich owiec, czyli sługach Bożych, którzy przeżyją wielki ucisk, apostoł Jan prorokował: „Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia” (Obj. 7:9, 17). Podczas Tysiącletniego Panowania Chrystus nadal będzie przewodził drugim owcom, posłusznym jego głosowi, i prowadził je ku życiu wiecznemu (odczytaj Jana 10:16, 26-28). Zatem wiernie podążajmy za naszym królewskim Wodzem — teraz i w obiecanym przez Jehowę nowym świecie!