„CO ZA RADOŚĆ, WRESZCIE WOLNOŚĆ!”

Ponieważ Rosja graniczy między innymi z Finlandią, Ciało Kierownicze poprosiło fińskie Biuro Oddziału o pomoc w organizacji zgromadzenia międzynarodowego w Petersburgu w dniach 26-28 czerwca 1992 roku. Co czuli bracia na myśl o zgromadzeniu po przeszło pięćdziesięciu latach zakazu? Pewien brat opowiada: „Na stadionie zebrały się tysiące ludzi. Łzy ciekły nam po policzkach. Co za radość, wreszcie wolność! Nigdy nawet nie marzyliśmy, że w tym systemie będziemy się cieszyć taką wolnością. Ale Jehowa tego dokonał. Wspominaliśmy, jak w pięciu leżeliśmy w karcerze w obozie otoczonym wysokim ogrodzeniem, a czterech z nas na zmianę ogrzewało piątego. Stadion też otaczał wysoki mur. Ale tu chcieliśmy pozostać tak długo, jak to tylko możliwe. Tego uczucia nie da się opisać słowami.

„Przez całe zgromadzenie nasze oczy były mokre od łez. Płakaliśmy z radości, widząc taki cud. Chociaż byliśmy już po siedemdziesiątce, chodziliśmy po stadionie, jakby urosły nam skrzydła. Przez 50 lat czekaliśmy na wolność. Najpierw Jehowa pozwolił, by nas wywieźli na Syberię, a potem wtrącili do więzień i obozów. Ale teraz byliśmy na stadionie! Jehowa jest najpotężniejszy. Staliśmy, patrzyliśmy na siebie i płakaliśmy. Nikt nie mógł uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Otoczyli nas jacyś młodzi bracia i pytali: ‚Czy wszystko w porządku? Czy coś się stało?’ Ale nam głos uwiązł w gardle, aż w końcu jeden z nas wykrztusił przez łzy: ‚Płaczemy z radości!’ Opowiedzieliśmy im, jak służyliśmy Jehowie w trakcie długich lat zakazu. Teraz nie mogliśmy uwierzyć, że Jehowa tak szybko wszystko zmienił”.

[Ilustracje na stronie 205]

Milton Henschel przemawia na zgromadzeniu pod hasłem „Nosiciele światła” na Stadionie imienia Kirowa w Petersburgu, rok 1992