Piotr wykazał, dlaczego fałszywi nauczyciele w pełni zasługują na zagładę: „Wielu będzie naśladować ich rozpasanie, a z ich powodu będzie się mówić obelżywie o drodze prawdy” (2 Piotra 2:2).

5. Za co fałszywi nauczyciele ponosili odpowiedzialność?

⁵ Coś podobnego! Pod wpływem fałszywych nauczycieli wielu członków zboru mogło się uwikłać w rozpasanie. Greckie słowo przetłumaczone na „rozpasanie” oznacza też wyuzdanie, brak hamulców, nieprzyzwoitość, lubieżność, bezwstydne zachowanie. Wcześniej Piotr powiedział, iż chrześcijanie ‛uniknęli skażenia, które jest na świecie wskutek pożądliwości’ (2 Piotra 1:4). Niektórzy jednak mieli powrócić do tego zepsucia, za co odpowiedzialność w ogromnej mierze ciążyłaby na fałszywych nauczycielach. Ściągnęliby tym niesławę na drogę prawdy. Jakież to smutne! Wszyscy Świadkowie Jehowy z pewnością powinni dziś zwracać na tę sprawę baczną uwagę. Nigdy nie wolno nam zapomnieć, że naszym postępowaniem możemy przynosić Jehowie Bogu i Jego ludowi chwałę albo hańbę (Przysłów 27:11; Rzymian 2:24).

8, 9. (a) Jakiemu spaczonemu rozumowaniu ulegli niektórzy pierwsi chrześcijanie? (b) Czego w myśl słów Judy dopuszczały się pewne osoby w zborach?

⁸ Pewien biblista zauważył, iż „w Kościele byli tacy, co wypaczali pojęcie łaski”, czyli „niezasłużonej życzliwości” (Efezjan 1:5-7). Według niego niektórzy rozumowali w następujący sposób: ‛Mówisz, że niezasłużona życzliwość Boża jest tak wielka, iż zakryje każdy grzech? (...) Skoro Boża niezasłużona życzliwość wymazuje wszelkie grzechy, dalej więc grzeszmy. Im więcej przecież grzeszymy, tym częściej może oddziaływać niezasłużona życzliwość Boża’. Czy można sobie wyobrazić bardziej spaczony sposób myślenia?

⁹ Apostoł Paweł przeciwstawił się niewłaściwemu rozumieniu miłosierdzia Bożego, pytając: „Czy mamy trwać w grzechu, aby obfitowała niezasłużona życzliwość?” Ponadto dodał: „Czy mamy popełnić grzech, ponieważ nie jesteśmy pod prawem, lecz pod niezasłużoną życzliwością?” Na obydwa pytania odpowiedział stanowczo: „Przenigdy!” (Rzymian 6:1, 2, 15). Jak zauważył Juda, pewne osoby najwyraźniej ‛obracały niezasłużoną życzliwość naszego Boga w usprawiedliwienie rozpasania’. Jednakże Piotr zaznaczył, iż „ich zagłada nie drzemie” (Judy 4; 2 Piotra 2:3).