Szukając odpowiedzi na te pytania, przyjrzymy się, jak funkcjonowały miasta schronienia w starożytnym Izraelu. To prawda, że zostały powołane do istnienia na mocy Prawa Mojżeszowego, które przestało obowiązywać w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Pamiętajmy jednak, że Prawo to dał Jehowa. Dlatego ze sposobu funkcjonowania miast schronienia dowiadujemy się, co Bóg sądzi o grzechu, grzesznikach i skrusze. Najpierw zobaczmy, w jakim celu wyznaczono te miasta.

„WYZNACZCIE SOBIE MIASTA SCHRONIENIA”

3. Jak w Izraelu postępowano z rozmyślnymi zabójcami?

³ Jehowa traktował bardzo poważnie każdy przypadek przelania krwi w starożytnym Izraelu. Wyrok śmierci na rozmyślnym zabójcy wykonywał tak zwany „mściciel krwi” — mężczyzna najbliżej spokrewniony z ofiarą (Liczb 35:19). W ten sposób dokonywano przebłagania za przelanie krwi niewinnego człowieka. Gdyby wyroku nie wykonano szybko, Ziemia Obiecana zostałaby splugawiona, bo Jehowa powiedział: „Nie wolno wam plugawić ziemi, w której jesteście; (...) [przelewanie krwi człowieka] bowiem plugawi ziemię” (Liczb 35:33, 34).

4. Jak w Izraelu traktowano nieumyślnych zabójców?

⁴ A co z nieumyślnym zabójcą? On też przelał krew niewinnego człowieka (Rodz. 9:5). Jednak dzięki miłosierdziu Jehowy miał możliwość uciec przed mścicielem krwi do jednego z sześciu miast schronienia. Tam czuł się bezpiecznie. Ale nie mógł opuszczać miasta aż do śmierci arcykapłana (Liczb 35:15, 28).

5. W jaki sposób postanowienie o miastach schronienia pomaga nam lepiej poznać Jehowę?

⁵ Miasta schronienia nie zostały wymyślone przez ludzi. To sam Jehowa polecił Jozuemu: „Powiedz do synów Izraela (...): ‚Wyznaczcie sobie miasta schronienia’”. Miasta te otrzymały „status miejsca uświęconego” (Joz. 20:1, 2, 7, 8). Ponieważ zostały wyznaczone na polecenie Jehowy, warto zadać sobie pytania: Jak postanowienie o miastach schronienia pomaga nam lepiej zrozumieć miłosierdzie Jehowy? I czego uczy nas o tym, jak obecnie możemy się u Niego chronić?

„PRZEDŁOŻY SWOJĄ SPRAWĘ STARSZYM TEGO MIASTA”

6, 7. (a) Opisz rolę starszych w sądzeniu nieumyślnego zabójcy. (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Dlaczego nieumyślny zabójca robił mądrze, zwracając się do starszych?

⁶ Po przybyciu do miasta schronienia nieumyślny zabójca musiał ‛przedłożyć swoją sprawę starszym tego miasta’ zasiadającym w bramie. Starsi byli zobowiązani życzliwie go przyjąć (Joz. 20:4, Biblia warszawska). Po jakimś czasie odsyłali go do miasta, w którym doszło do zabójstwa, żeby sprawę rozpatrzyli tamtejsi starsi (odczytaj Liczb 35:24, 25). Dopiero kiedy uznali, że zabójstwo było nieumyślne, uciekinier mógł wrócić do miasta schronienia.

⁷ Dlaczego sprawę rozpatrywali starsi? To oni dbali, żeby naród izraelski był czysty, i pomagali nieumyślnemu zabójcy skorzystać z miłosierdzia Jehowy. Pewien biblista zauważył, że gdyby zabójca nie udał się do starszych, naraziłby się na śmierć. Napisał: „Jego krew spadłaby na jego głowę, ponieważ nie skorzystał ze środków bezpieczeństwa udostępnionych przez Boga”. Pomoc była na wyciągnięcie ręki, ale nieumyślny zabójca musiał o nią poprosić i z niej skorzystać. Jeśli tego nie zrobił i nie znalazł się w jednym z miast wyznaczonych przez Jehowę, najbliższy krewny zabitego mógł go uśmiercić.

„MA UCIEC DO JEDNEGO Z TYCH MIAST”

10. Jakie zdecydowane działania musiał podjąć nieumyślny zabójca, żeby skorzystać z miłosierdzia?

¹⁰ Żeby skorzystać z miłosierdzia, nieumyślny zabójca musiał działać. Musiał uciec do najbliższego miasta schronienia (odczytaj Jozuego 20:4). Trudno sobie wyobrazić, żeby zwlekał. Jego życie zależało od tego, czy szybko dotarł do tego miasta i czy w nim pozostał. Wymagało to od niego poświęcenia. Musiał porzucić dotychczasową pracę oraz dom. Poza tym aż do śmierci arcykapłana nie mógł podróżować (Liczb 35:25)a. Ale warto było się zdobyć na takie poświęcenie. Gdyby opuścił miasto schronienia, okazałby brak szacunku dla przelanej krwi i sam mógłby stracić życie.

„BĘDĄ WAM SŁUŻYĆ ZA SCHRONIENIE”

13. Wyjaśnij, dlaczego uciekinier mógł się czuć bezpieczny i szczęśliwy w mieście schronienia.

¹³ Kiedy uciekinier znalazł się w mieście schronienia, był bezpieczny. Jehowa powiedział o tych miastach: „Będą wam służyć za schronienie” (Joz. 20:2, 3). Jehowa nie nakazał ponownie osądzać zabójcy za ten sam czyn; poza tym mściciel krwi nie mógł wejść do miasta i wykonać wyroku śmierci. Kto się tam ukrył, nie musiał bać się odwetu, bo był bezpieczny pod ochroną Jehowy. To nie było więzienie. Uciekinier mógł pracować, pomagać innym i w spokoju służyć Jehowie. Mógł być szczęśliwy i prowadzić satysfakcjonujące życie.