Apostoł był naocznym świadkiem niemal wszystkich zdarzeń opisanych przez Marka, toteż mógł mu opowiedzieć wiele barwnych szczegółów, których nie zawarto w innych Ewangeliach. Marek donosi na przykład o „najemnikach” zatrudnionych u Zebedeusza, o tym, że trędowaty błagał Jezusa „na klęczkach”, że opętany przez demony „sam siebie tłukł kamieniami” i że Jezus wypowiedział proroctwo dotyczące ‛przyjścia Syna Człowieczego z wielką mocą i chwałą’, gdy siedział na Górze Oliwnej „naprzeciw świątyni” (Marka 1:20, 40; 5:5; 13:3, 26).

Marek najwyraźniej myślał przede wszystkim o Rzymianach. Skąd o tym wiemy? O Prawie Mojżeszowym wspomina tylko w relacjach z rozmów, w których się do niego odwoływano, i zupełnie pomija rodowód Jezusa. Ewangelii Chrystusowej nadaje znaczenie uniwersalne. Szerzej objaśnia żydowskie zwyczaje i nauki, raczej nie znane czytelnikowi nie będącemu Żydem (2:18; 7:3, 4; 14:12; 15:42). Tłumaczy też wyrażenia aramejskie (3:17; 5:41; 7:11, 34; 14:36; 15:22, 34). Wspominając o miejscach geograficznych lub roślinach w Palestynie, zamieszcza dodatkowe szczegóły (1:5, 13; 11:13; 13:3). Wartość monet żydowskich podaje w walucie rzymskiej (12:42, przypis w NW). Częściej niż inni ewangeliści używa słów łacińskich, takich jak speculator (członek straży przybocznej), praetorium (pałac namiestnika) czy centurio (setnik) (6:27; 15:16, 39).