Pojednanie

Sytuacja ta niewątpliwie zasmuciła Marka. Mimo to dalej wiernie pełnił służbę kaznodziejską. Jakieś 11 lub 12 lat po tym zajściu z Pawłem w dziejach chrystianizmu pojawia się kolejna wzmianka o Marku. W jakich okolicznościach? Wspomina o nim ktoś, po kim chyba najmniej byśmy się tego spodziewali — sam Paweł!

W latach 60—61 Paweł, przebywając w rzymskim więzieniu, wysłał szereg listów wchodzących obecnie w skład Biblii. W Liście do Kolosan napisał: „Przesyła wam pozdrowienia Arystarch, mój współjeniec, a także Marek, kuzyn Barnabasa (co do którego otrzymaliście nakazy, żeby go serdecznie przyjąć, gdyby do was przyszedł) (...). Tylko oni są moimi współpracownikami dla królestwa Bożego i właśnie oni stali się dla mnie krzepiącą pomocą” (Kol. 4:10, 11).

Cóż za zmiana! Marek, który przedtem swym zachowaniem tak bardzo oburzył Pawła, znowu stał się jego cennym współpracownikiem. Paweł najwidoczniej już wcześniej poinformował braci w Kolosach, że może ich odwiedzić Marek. Jeśli do tego doszło, to występował on jako przedstawiciel apostoła.

Czy przed laty Paweł okazał się wobec Marka nazbyt krytyczny? Czy Marek wyciągnął wnioski z potrzebnego skarcenia? A może oba twierdzenia są po części prawdziwe? Tak czy inaczej Paweł i Marek się pogodzili, czym dowiedli dojrzałości. Było, minęło, postanowili znowu ze sobą współdziałać. Jakiż to piękny przykład dla każdego, kto się poróżni ze współwyznawcą!

Około roku 65 Paweł podczas kolejnego uwięzienia wezwał listownie Tymoteusza do przybycia z Efezu, po czym dodał: „Weź Marka i przyprowadź go ze sobą” (2 Tym. 4:11). Tak więc Marek przebywał wtedy w Efezie. Czy można wątpić, że zareagował pozytywnie na prośbę Pawła, by udał się z Tymoteuszem do Rzymu? W tamtych czasach podróże nie były łatwe, ale Marek chętnie je odbywał.

„Jest mi przydatny w usługiwaniu”

Podczas pobytu w Rzymie Marek nie tylko pisał swą Ewangelię. Przypomnijmy sobie, co Paweł oznajmił Tymoteuszowi: „Weź Marka i przyprowadź go ze sobą”. Dlaczego? „Bo jest mi przydatny w usługiwaniu” (2 Tym. 4:11).

Ta wzmianka o Marku — chronologicznie ostatnia w Biblii — sporo o nim mówi. Nigdzie w opisie jego działalności teokratycznej nie ukazano go jako apostoła, przywódcę czy proroka. Był sługą, czyli kimś, kto usługiwał innym. I właśnie z jego pomocy mógł na krótko przed swą śmiercią skorzystać Paweł.