Mąż miał ją kochać, i to nawet wtedy, gdy była drugorzędną żoną lub branką. Nie mógł jej źle traktować, lecz miał jej zapewnić pożywienie, odzież, dach nad głową i spełniać powinności małżeńskie. Nie mógł też uznać syna ulubionej żony za pierworodnego zamiast syna „znienawidzonej”, czyli mniej lubianej (Wj 21:7-11; Pwt 21:11, 14-17).

W czasach patriarchów i po nadaniu Prawa Mojżeszowego mężczyzna mógł też mieć nałożnicę. Jej status został uregulowany prawnie, a współżycie z nią nie było ani cudzołóstwem, ani rozpustą. Jeśli syn nałożnicy urodził się pierwszy, miał zgodnie z Prawem otrzymać dziedzictwo należne pierworodnemu (Pwt 21:15-17).