Zasada ta odnosi się zarówno do publikacji, jak i do zebrań. Ani w zborach, ani też na zgromadzeniach nie słychać żarliwych wezwań do płacenia składek. Nie chodzi się z tacą na datki, nie wręcza kopert na pieniądze, nie rozsyła się listów nagabujących współwyznawców o wsparcie finansowe. Zbory nigdy nie gromadzą funduszów przez organizowanie loterii fantowej czy pieniężnej. Już w roku 1894, kiedy Towarzystwo Strażnica zaczęło wysyłać mówców podróżujących, podano do ogólnej wiadomości następujący komunikat: „Od samego początku niech dla każdego będzie rzeczą jasną, że nasze Towarzystwo nie upoważnia nikogo do urządzania zbiórek pieniędzy bądź nagabywania o nie ani niczego takiego nie pochwala”.

W związku z tym niemal od zarania współczesnych dziejów Świadków Jehowy ulotki i inne drukowane zaproszenia na ich publiczne zebrania opatrzone są uwagą: „Wstęp wolny. Żadnych zbiórek pieniędzy”.

Na początku roku 1914 Badacze Pisma Świętego zaczęli wynajmować teatry i inne sale i zapraszać publiczność na prezentację „Fotodramy stworzenia”. Była to czteroczęściowa projekcja, trwająca w sumie osiem godzin, na którą składały się przezrocza i filmy, zsynchronizowane z dźwiękiem. Zaraz w pierwszym roku obejrzały ją miliony widzów w Ameryce Północnej, Europie, Australii i Nowej Zelandii. Co prawda niektórzy właściciele teatrów pobierali opłatę za rezerwację miejsc, ale Badacze Pisma Świętego nigdy nie domagali się płacenia za wstęp. Nie urządzano też żadnych zbiórek pieniężnych.

W świetle powyższego interesująca okazuje się wypowiedź Tertuliana (ok. 155 do ok. 220), który tak pisał o zebraniach urządzanych w jego czasach przez ludzi starających się żyć po chrześcijańsku: „A jeśli jest rodzaj jakiejś kasy, to nie powstaje ona z wpisowego, jak gdyby za sprzedaną religię, ale każdy przynosi umiarkowany datek w oznaczonym dniu miesiąca, albo kiedy chce i o ile chce i może. Nikogo tu nie niewolą, ale każdy swój datek daje dobrowolnie” (Apologetyk, XXXIX, 5).

Finansowanie lokalnych miejsc zebrań

Każdy zbór Świadków Jehowy ma odpowiednie skrzynki, do których ofiarodawcy składają datki w określonej przez siebie wysokości — jeśli tylko chcą i mogą to uczynić. Nie robi się tego publicznie, toteż inni zazwyczaj nawet o tym nie wiedzą. Rzecz pozostaje między daną osobą a Bogiem.