Tak jak „żelazo ostrzy się żelazem”

POD koniec III wieku n.e. pewien gorliwy młodzieniec imieniem Antoni, określany jako „chrześcijanin obrządku koptyjskiego”, odizolował się od świata i spędził 20 lat w odosobnieniu na pustyni. Dlaczego? Uważał, że jest to dla niego najlepszy sposób służenia Bogu. Był pierwszym wpływowym pustelnikiem, inaczej eremitą, jakiego wydało chrześcijaństwo.

Dziś niewiele osób podających się za chrześcijan wiedzie pustelnicze życie. Ale coraz więcej ludzi odosabnia się w inny sposób. Nie chcą rozmawiać z drugimi o religii, uważając, że takie dyskusje są źródłem niezgody i kłótni. Ich wielbienie Boga sprowadza się głównie do niewyrządzania krzywdy bliźnim.

Oczywiście wystrzeganie się szkodzenia innym jest częścią składową prawdziwej religii, ale samo to nie wystarczy. Starożytne przysłowie głosi: „Żelazo ostrzy się żelazem, a zachowanie swojego bliźniego wygładza człowiek” (Przypowieści 27:17). W gruncie rzeczy Biblia zachęca chrześcijan do zgromadzania się, a nie do całkowitej izolacji od świata bądź od współwyznawców (Jana 17:14, 15). Mówi: „Zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań” (Hebrajczyków 10:24, 25). Świadkowie Jehowy dają posłuch tej radzie. Kilka razy w tygodniu spotykają się, by przez budowanie wiary współbraci ‛wygładzać zachowanie swojego bliźniego’. Zrozumieli, że szczere omawianie treści Biblii nie prowadzi do kłótni. Owocuje raczej harmonią i spokojem. Jest istotną częścią składową prawdziwego wielbienia Boga.