Apostoł Mateusz rozpoczyna swą Ewangelię od słów: „Księga dziejów [genéseos, forma słowa génesis] Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama” (Mt 1:1). Greckie słowo génesis oznacza m.in. „zrodzenie; rodzaj; początek; pochodzenie”. W Septuagincie użyto go jako odpowiednika hebrajskiego toledòt, które w zasadzie ma takie samo znaczenie, a w Księdze Rodzaju (gdzie występuje bardzo często) najwyraźniej oznacza „dzieje” (por. Rdz 2:4, przyp. w NW; zob. też Bg, BT, BWP).

Mateusz rzecz jasna nie poprzestał na przedstawieniu rodowodu Jezusa Chrystusa. Opisał też jego narodziny jako człowieka, jego służbę, śmierć i zmartwychwstanie. W tamtych czasach nie było w tym nic niezwykłego, bo np. najstarsze greckie podania także były osnute na wątkach genealogicznych. Gdy opisywano czyjeś dzieje, na ogół wspominano o jego przodkach. Dlatego rodowody były ważnym elementem relacji historycznej, a często stanowiły do niej wstęp (zob. 1Kn 1-9).

Od Abrahama do Chrystusa. Dzięki ingerencji samego Boga Abrahamowi i Sarze urodził się syn, Izaak, który miał zostać przodkiem obiecanego „potomka” (Heb 11:11, 12; Rdz 21:1-7). Syn Izaaka Jakub (Izrael) stał się praojcem 12 plemion (Rdz 35:22-26; Lb 1:20-50). Z królewskiego plemienia Judy wyłonił się potem ród Dawida. Potomkowie Lewiego stali się plemieniem kapłańskim, a funkcję kapłanów pełnili członkowie rodu Aarona. Chcąc wystąpić w roli Króla mającego prawo do tronu, Jezus Chrystus musiał pochodzić z plemienia Judy i z rodu Dawida. Nie musiał natomiast wywodzić się z plemienia Lewiego, ponieważ Jehowa przysiągł uczynić go kapłanem na sposób Melchizedeka (Ps 110:1, 4; Heb 7:11-14).

Z błogosławieństwa wypowiedzianego po potopie przez Noego wynikało, że Bóg będzie szczególnie błogosławił potomstwu Sema (Rdz 9:26, 27). Później wyjawiono Abrahamowi, że to, co będzie zwane jego „potomstwem”, pojawi się poprzez Izaaka (Rdz 17:19; Rz 9:7). Było więc oczywiste, że rozpoznanie owego potomstwa będzie wymagać bardzo starannego prowadzenia rodowodów. Wyjątkową wagę zaczęto z czasem przywiązywać do rejestrowania członków plemienia Judy, któremu obiecano rolę przewodnią (Rdz 49:10), a zwłaszcza królewskiego rodu Dawida (2Sm 7:12-16). W ten sposób skrupulatnie utrwalano najważniejszą linię rodową, prowadzącą do Mesjasza, czyli obiecanego Potomka (Jn 7:42).