Co wiedziano w I wieku n.e. Dzięki dostępnym informacjom historycznym można się zorientować w ogólnych zarysach, co w I w. wiedzieli Żydzi o Mesjaszu. Najwięcej na ten temat mówią sprawozdania ewangeliczne.

Król i syn Dawida. Żydzi byli zgodni co do tego, iż Mesjasz będzie królem z linii rodowej Dawida. Kiedy astrolodzy spytali: „Gdzie jest ten narodzony król Żydów?”, Herod Wielki zdał sobie sprawę, że chodzi im o Chrystusa (Mt 2:2-4). Później sam Jezus zapytał faryzeuszy, czyim potomkiem miał być Chrystus, czyli Mesjasz. Co prawda owi przywódcy religijni nie wierzyli w Jezusa, lecz wiedzieli, że Mesjasz miał być synem Dawida (Mt 22:41-45).

Urodzony w Betlejem. W Micheasza 5:2, 4 zaznaczono, że „władca w Izraelu”, który „będzie wielki aż po krańce ziemi”, ma się wywodzić z Betlejem. Rozumiano, iż odnosi się to do Mesjasza. Kiedy Herod Wielki zapytał naczelnych kapłanów oraz uczonych w piśmie, gdzie miał się narodzić Mesjasz, odrzekli: „W Betlejem Judejskim”, po czym powołali się właśnie na Micheasza 5:2 (Mt 2:3-6). Wiedzieli o tym nawet niektórzy prości ludzie (Jn 7:41, 42).

Prorok, który dokona wielu znaków. Bóg przepowiedział za pośrednictwem Mojżesza pojawienie się wielkiego proroka (Pwt 18:18). Żydzi oczekiwali go właśnie za czasów Jezusa (Jn 6:14). Sposób, w jaki w Dziejach 3:22, 23 Piotr przytoczył słowa Mojżesza, wskazuje na to, że powszechnie uznawano mesjański charakter wersetu z Powtórzonego Prawa 18:18 i że apostoł wiedział, iż zgadzają się z tym nawet jego przeciwnicy religijni. Również Samarytanka przy studni uważała, że Mesjasz będzie prorokiem (Jn 4:19, 25, 29). Poza tym ludzie spodziewali się po nim dokonywania znaków (Jn 7:31).

Różnice w poglądach. Chociaż ogół Żydów oczekiwał nadejścia Mesjasza, to najwyraźniej poszczególne osoby miały na jego temat rozmaite poglądy. Na przykład nie każdy wiedział, iż narodzi się on w Betlejem (Mt 2:3-6; Jn 7:27). Niektórzy sądzili też, że Prorok i Chrystus to dwie różne postacie (Jn 1:20, 21; 7:40, 41). Pewnych proroctw o Mesjaszu nie rozumieli nawet uczniowie Jezusa — zwłaszcza tego, co zapowiedziano o jego odrzuceniu, cierpieniach, śmierci i zmartwychwstaniu (Ps 16:10; Iz 53:3, 5, 12; Mt 16:21-23; 17:22, 23; Łk 24:21; Jn 12:34; 20:9). Zarówno dla nich, jak i dla osób, które jeszcze do nich nie dołączyły, proroczy charakter tych fragmentów Pism Hebrajskich stał się oczywisty dopiero wtedy, gdy dane wydarzenia się rozegrały i gdy owe proroctwa zostały objaśnione (Łk 24:45, 46; Dz 2:5, 27, 28, 31, 36, 37; 8:30-35). Ponieważ większość Żydów nie rozumiała, że Mesjasz musiał cierpieć i umrzeć, pierwsi chrześcijanie mocno to podkreślali, kiedy dawali im świadectwo (Dz 3:18; 17:1-3; 26:21-23).

Mylne oczekiwania. Jak wynika z relacji Łukasza, kiedy Jezus pojawił się na ziemi, wielu Żydów tęsknie wyglądało Mesjasza. Należał do nich Symeon, który „oczekiwał pocieszenia Izraela” i „wyzwolenia Jerozolimy”, gdy małego Jezusa przyniesiono do świątyni (Łk 2:25, 38). W czasie służby publicznej Jana Chrzciciela lud również „trwał w oczekiwaniu” na Chrystusa, czyli Mesjasza (Łk 3:15). Sporo osób sądziło jednak, że będzie on odpowiadać ich utartym wyobrażeniom. Proroctwa z Pism Hebrajskich ukazywały go w dwóch różnych rolach: Według jednych miał on być ‛pokorny i przyjechać na ośle’, według drugich zaś miał nadejść „z obłokami niebios”, by unicestwić przeciwników i podporządkować sobie wszystkich władców (Za 9:9; Dn 7:13). Żydzi nie rozumieli, że proroctwa te odnoszą się do dwóch różnych momentów w dziejach i że jedno przyjście Mesjasza będzie bardzo odległe w czasie od drugiego.

Źródła żydowskie potwierdzają relację z Łukasza 2:38, gdzie powiedziano o oczekiwaniu na wyzwolenie Jerozolimy. The Jewish Encyclopedia (1976, t. VIII, s. 508) podaje, że Żydzi „tęsknili za obiecanym wybawcą z domu Dawida, który by ich uwolnił spod jarzma znienawidzonego, obcego uzurpatora, położył kres bezbożnej władzy Rzymu i ustanowił własne pokojowe rządy”. Próbowali uczynić go ziemskim królem (Jn 6:15). A gdy nie spełnił ich nadziei, odrzucili go.

Jan Chrzciciel i jego uczniowie widocznie także oczekiwali, iż Mesjasz będzie ziemskim królem. Jan wiedział, że Jezus jest Mesjaszem i Synem Bożym, był bowiem świadkiem, jak został on namaszczony duchem świętym i jak Bóg osobiście wyraził mu swe uznanie. Trudno więc zarzucić Janowi brak wiary (Mt 11:11). Dlatego jego pytanie: „Czy mamy oczekiwać innego?” mogło oznaczać: „Czy mamy się spodziewać, że ktoś inny spełni wszystkie nadzieje Żydów?” Chrystus w odpowiedzi wskazał na swe dzieła (przepowiedziane w Pismach Hebrajskich) i dodał: „Szczęśliwy jest ten, kto się mną nie zgorszył”. Co prawda jego odpowiedź podkreśliła potrzebę wiary i rozeznania, ale na pewno zadowoliła i pokrzepiła Jana, utwierdzając go w przekonaniu, że to Jezus urzeczywistni obietnice Boże (Mt 11:3; Łk 7:18-23). Również sami uczniowie Jezusa aż do jego wniebowstąpienia przypuszczali, że w tym czasie uwolni on Izraela od dominacji pogan i ustanowi ziemskie królestwo (odradzając panowanie dynastii Dawidowej) (Łk 24:21; Dz 1:6).