Co mogło stanowić zadośćuczynienie za grzech Adama, tak by Jehowa miał podstawy przebaczyć ludziom i ‛ich grzechu więcej nie wspomnieć’?

W myśl Prawa należało dać ‛duszę za duszę’, czyli życie za życie (Powtórzonego Prawa 19:21). Aby więc uczynić zadość wymogom sprawiedliwości Bożej, potrzebna była ofiara stanowiąca równowartość doskonałego życia, jakim cieszył się Adam, zanim zgrzeszył. Ofiarę przebłagalną mógł dostarczyć tylko człowiek doskonały, nieskalany grzechem odziedziczonym po Adamie (Psalm 49:7-9 [49:8-10, Cyl]). Nikt z ludzi nie był w stanie dać życia komuś takiemu — mógł to uczynić jedynie Bóg, który stworzył Adama (Rodzaju 2:7).

Kto mógł złożyć siebie na ofiarę przebłagalną?

Ofiarą przebłagalną mógł być tylko Mesjasz. Miał on przyjść jako Wyzwoliciel (Rodzaju 3:15; Psalm 2:2, 8). Wcześniej jednak musiał złożyć doskonały „dar ofiarny za przewinienie”, stanowiący całkowite zadośćuczynienie za nasze grzechy — zarówno ten, który odziedziczyliśmy, jak i te, które popełniamy (Kapłańska 7:1; Izajasza 53:6, 10).

Dlaczego Mesjasz musiał umrzeć?

Izajasz przepowiedział, że Mesjasz zostanie odrzucony i ‛wyrwany z krainy żyjących’, że da swoje życie „jako dar ofiarny za przewinienie” oraz „udostępni wielu ludziom stan prawości; ich przewinienia sam poniesie” (Izajasza 52:13 do 53:12; Kapłańska 7:1). Jego ofiara miała „zgładzić grzech i dokonać przebłagania za przewinienie” (Daniela 9:24).