Jednemu ze swoich wiernych sług, Abrahamowi, Bóg obiecał, że zapowiedziane „potomstwo” będzie się wywodzić z jego linii rodowej i że zapewni ono błogosławieństwa ludziom ze wszystkich narodów (Rodzaju 22:18). Wnuk Abrahama Jakub osiedlił się w Egipcie, gdzie jego rodzina rozrosła się w naród — naród izraelski.

Później okrutny faraon zaprzągł Izraelitów do niewolniczej pracy. Po pewnym czasie prorokiem został Mojżesz, który na polecenie Boże wyprowadził swoich rodaków z Egiptu. Przeszli oni wtedy przez cudownie rozdzielone wody Morza Czerwonego. Aby ukierunkowywać i chronić Izraelitów, Bóg dał im Dziesięć Przykazań oraz inne prawa. Określały one na przykład, jakie należało składać ofiary, żeby dostąpić przebaczenia grzechów. Pod wpływem natchnienia od Boga Mojżesz przepowiedział pojawienie się innego proroka. Właśnie ten prorok miał się okazać obiecanym „potomstwem”.

Ponad cztery stulecia później Bóg przyrzekł królowi Dawidowi, że oczekiwane od czasów Edenu „potomstwo” obejmie władzę w królestwie, które nie przeminie. Mówił tu o Mesjaszu, którego wyznaczył do wybawienia ludzkości i przywrócenia na ziemi rajskich warunków.

Za pośrednictwem Dawida i innych proroków Bóg stopniowo wyjawiał coraz więcej szczegółów dotyczących Mesjasza — na przykład że będzie on pokorny i życzliwy i że jego panowanie położy kres brakom żywności, bezprawiu i wojnom. Wszyscy ludzie będą żyć w pokoju ze sobą, a nawet ze zwierzętami. Znikną choroby, cierpienia i śmierć — które nigdy nie były częścią zamierzenia Bożego — a umarli zostaną wskrzeszeni do życia na ziemi.

Przez proroka Micheasza Bóg zapowiedział, że Mesjasz urodzi się w Betlejem, a przez proroka Daniela — że zostanie później uśmiercony. Bóg zamierzał wskrzesić Mesjasza i ustanowić go Królem w niebie. Daniel prorokował, że nadejdzie chwila, gdy mesjańskie Królestwo na zawsze zastąpi wszystkie inne rządy.

Około siedmiu stuleci po spisaniu Księgi Micheasza spełniło się zawarte w niej proroctwo mesjańskie: w Betlejem urodził się Jezus. Jakieś 30 lat później, w roku 29 n.e., urzeczywistniła się pierwsza część proroctwa Daniela, dotycząca pojawienia się Mesjasza: Jezus został ochrzczony, a Bóg namaścił go swoim świętym duchem. Długo wyczekiwany Mesjasz, Potomek, przyszedł dokładnie w wyznaczonym czasie!

Jezus od razu przystąpił do działania — zaczął rozgłaszać „dobrą nowinę o królestwie Bożym” (Łukasza 8:1). Zgodnie z proroctwami był życzliwy, łagodny i okazywał innym szczere zainteresowanie. Nauczał w sposób praktyczny i pełen miłości, a na dowód, że cieszy się poparciem Bożym, leczył z „wszelkiej niemocy” (Mateusza 4:23). Garnęli się do niego ludzie w każdym wieku, którzy doszli do tego samego wniosku, co jeden z jego uczniów: „Znaleźliśmy Mesjasza”! (Jana 1:41).