„Oto mój sługa (...), którego moja dusza obdarzyła uznaniem!” (IZAJ. 42:1).

1. Do czego zwłaszcza w okresie Pamiątki zachęcani są słudzy Jehowy i dlaczego?

ZBLIŻAJĄCA się Pamiątka śmierci Chrystusa jest dobrą okazją, by zgodnie z radą apostoła Pawła uważnie przyjrzeć się „Naczelnemu Pełnomocnikowi i Udoskonalicielowi naszej wiary, Jezusowi”. Paweł napisał: „Istotnie, zważajcie bacznie na tego, który zniósł tak nieprzyjazną mowę grzeszników, przeciwną ich własnemu dobru, abyście się nie znużyli i nie ustali w waszych duszach” (Hebr. 12:2, 3). Przyjrzenie się wiernemu życiu Chrystusa zakończonemu ofiarną śmiercią pomoże zarówno chrześcijańskim pomazańcom, jak i towarzyszącym im drugim owcom dalej wytrwale służyć Jehowie i ‛nie ustawać w swoich duszach’ (por. Gal. 6:9).

2. Czego się możemy dowiedzieć z proroctw dotyczących Syna Bożego przekazanych przez Izajasza?

² Jehowa natchnął Izajasza, by przekazał liczne proroctwa odnoszące się bezpośrednio do Syna Bożego. Przeanalizowanie ich pomoże nam ‛uważnie wpatrywać się w Naczelnego Pełnomocnika i Udoskonaliciela naszej wiary’, Chrystusa Jezusaa. Rzucają one wiele światła na jego osobowość, cierpienia oraz wywyższenie jako naszego Króla i Wykupiciela. Dzięki nim lepiej zrozumiemy znaczenie Pamiątki, która w tym roku odbędzie się w czwartek 9 kwietnia po zachodzie słońca.

Tożsamość Sługi

3, 4. (a) Do kogo w Księdze Izajasza może się odnosić słowo „sługa”? (b) Jak sama Biblia ujawnia tożsamość Sługi, którego dotyczą proroctwa z rozdziałów 42, 49, 50, 52 i 53 Księgi Izajasza?

³ W Księdze Izajasza wielokrotnie występuje słowo „sługa”. Czasami dotyczy ono samego proroka (Izaj. 20:3; 44:26). Nieraz odnosi się do całego Izraela, zwanego też Jakubem (Izaj. 41:8, 9; 44:1, 2, 21). Ale co powiedzieć o wyjątkowych proroctwach dotyczących Sługi zawartych w rozdziałach 42, 49, 50, 52 i 53? Na tożsamość tego Sługi Jehowy jednoznacznie wskazują Chrześcijańskie Pisma Greckie. Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że jedno ze wspomnianych proroctw czytał etiopski dworzanin, do którego duch święty skierował ewangelizatora Filipa. Kiedy etiopski dostojnik zapoznał się z fragmentem, który obecnie możemy znaleźć w Księdze Izajasza 53:7, 8, zapytał Filipa: „Proszę cię: O kim to prorok mówi? O sobie czy o kimś innym?”. Filip bezzwłocznie wyjaśnił, że słowa te dotyczą Mesjasza, Jezusa (Dzieje 8:26-35).

⁴ Gdy Jezus był jeszcze niemowlęciem, pewien prawy człowiek imieniem Symeon w mocy ducha świętego oznajmił, że „dziecię, Jezus”, stanie się „światłem ku usunięciu zasłony z narodów”, jak to zostało przepowiedziane w Księdze Izajasza 42:6 i 49:6 (Łuk. 2:25-32). Natomiast w rozdziale 50, wersetach od 6 do 9, przepowiedziano poniżające traktowanie, jakiego Jezus doświadczył tej nocy, gdy go sądzono (Mat. 26:67; Łuk. 22:63). Po Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. apostoł Piotr wyraźnie utożsamił Sługę Jehowy z Jezusem (Izaj. 52:13; 53:11; odczytaj Dzieje 3:13, 26). Czego się możemy nauczyć z tych proroctw mesjańskich?

Jehowa szkoli swego Sługę

5. Jakie szkolenie otrzymał Sługa Jehowy?

⁵ Jedno z proroctw Izajasza o Słudze Bożym rzuca światło na stosunki, jakie panowały między Jehową a Jego pierworodnym Synem, zanim ten przyszedł na ziemię (odczytaj Izajasza 50:4-9). Sam Sługa wyjawia, że Jehowa stale go szkolił: „Budzi moje ucho, żebym słyszał jak ludzie, których się naucza” (Izaj. 50:4)b. Przez cały czas Sługa Jehowy słuchał swego Ojca i pokornie się od Niego uczył. Jakiż to wyjątkowy zaszczyt pobierać nauki u Stwórcy wszechświata!

6. Jak Sługa Jehowy dowiódł doskonałego podporządkowania wobec Ojca?

⁶ We wspomnianym proroctwie Sługa nazywa swego Ojca „Wszechwładnym Panem, Jehową”. Oznacza to, że przyswoił sobie fundamentalną prawdę dotyczącą powszechnego zwierzchnictwa Jehowy. Swoje doskonałe podporządkowanie Ojcu wyraził słowami: „Wszechwładny Pan, Jehowa, otworzył moje ucho, a ja się nie buntowałem. Nie odwróciłem się w drugą stronę” (Izaj. 50:5). Pierworodny Syn Boży ‛był obok Jehowy mistrzowskim wykonawcą’ dzieł stwórczych, takich jak materialny wszechświat czy człowiek. ‛Wciąż się weselił przed Jehową, weseląc się żyzną krainą Jego ziemi, a rzeczy, które miłował, były u synów ludzkich’ (Prz. 8:22-31).

7. Co świadczy o tym, że Sługa był pewien wsparcia swego Ojca?

⁷ Szkolenie otrzymane przez Sługę oraz jego miłość do ludzi bardzo mu pomogły, gdy przyszedł na ziemię i musiał stawić czoła poważnym przeciwnościom. Chociaż był srogo prześladowany, nadal znajdował radość w czynieniu woli Ojca (Ps. 40:8; Mat. 26:42; Jana 6:38). Przez cały okres swej ziemskiej służby miał pewność, że Ojciec go wspiera i darzy uznaniem. Zgodnie z proroctwem Izajasza Jezus mógł powiedzieć: „Blisko jest Ten, który uznaje mnie za prawego. Kto może toczyć ze mną spór? (...) Oto Wszechwładny Pan, Jehowa, mi pomoże” (Izaj. 50:8, 9). Jehowa rzeczywiście pomagał swemu wiernemu Słudze w trakcie całej jego służby na ziemi, co zostało uwypuklone w kolejnym proroctwie z Księgi Izajasza.

Ziemska działalność Sługi

8. Co dowodzi, że „wybranym” Sługą Jehowy przepowiedzianym w Izajasza 42:1 był właśnie Jezus?

⁸ Biblia podaje, co się wydarzyło w 29 roku n.e. przy chrzcie Jezusa: „Zstąpił na niego duch święty (...), a z nieba dobiegł głos: ‚Tyś jest mój Syn, umiłowany; ciebie darzę uznaniem’” (Łuk. 3:21, 22). Jehowa wyraźnie pokazał, kto jest „wybranym”, o którym mówił Izajasz (odczytaj Izajasza 42:1-7). W czasie swojej ziemskiej służby Jezus wypełnił tę proroczą zapowiedź w wyjątkowy sposób. Właśnie do niego ewangelista Mateusz odniósł słowa, które zacytował z Księgi Izajasza 42:1-4 (Mat. 12:15-21).

9, 10. (a) Jak Jezus, będąc na ziemi, wypełnił pierwszą zapowiedź z Izajasza 42:3? (b) Jak Chrystus w trakcie swej ziemskiej służby ‛przyniósł sprawiedliwość’ i kiedy ‛ustanowi sprawiedliwość na ziemi’?

⁹ Żydowscy przywódcy religijni mieli w pogardzie prostych ludzi (Jana 7:47-49). Traktowali ich szorstko, tak iż przypominali oni ‛zmiażdżone trzciny’ czy ‛gasnące lniane knoty’. Ale Jezus okazywał współczucie biednym i uciśnionym (Mat. 9:35, 36). Skierował do nich życzliwe zaproszenie: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię” (Mat. 11:28). Ponadto ‛przyniósł sprawiedliwość’, gdyż uczył Bożych mierników dobra i zła (Izaj. 42:3). Pokazał, że Prawo Boże należy stosować w sposób nacechowany rozsądkiem i miłosierdziem (Mat. 23:23). Poza tym przejawiał sprawiedliwość, głosząc bez uprzedzeń zarówno bogatym, jak i biednym (Mat. 11:5; Łuk. 18:18-23).

¹⁰ W myśl proroctwa Izajasza „wybrany” Jehowy miał też ‛ustanowić sprawiedliwość na ziemi’ (Izaj. 42:4). Dokona tego już wkrótce, kiedy jako Władca mesjańskiego Królestwa unicestwi wszelkie ludzkie rządy i zastąpi je własnym sprawiedliwym panowaniem. Zaprowadzi nowy świat, w którym „ma mieszkać prawość” (2 Piotra 3:13; Dan. 2:44).

„Światło” i „przymierze”

11. W jakim sensie Jezus był „światłem narodów” w I wieku n.e. i w jaki sposób pozostaje nim aż do dzisiaj?

¹¹ Spełniając zapowiedź z Księgi Izajasza 42:6, Jezus rzeczywiście okazał się „światłem narodów”. W czasie swojej ziemskiej służby niósł duchowe oświecenie głównie Żydom (Mat. 15:24; Dzieje 3:26). Niemniej powiedział też: „Jestem światłem świata” (Jana 8:12). Stał się nim zarówno dla Żydów, jak i dla innych narodów nie tylko dlatego, że uczył o sprawach duchowych, ale również dlatego, że oddał swoje doskonałe człowiecze życie na okup za całą ludzkość (Mat. 20:28). Po zmartwychwstaniu polecił uczniom, żeby stali się jego świadkami „aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Paweł i Barnabas użyli wyrażenia „światło narodów” w odniesieniu do działalności kaznodziejskiej, jaką prowadzili pośród nie-Żydów (Dzieje 13:46-48, por. Izaj. 49:6). Dzieło to jest kontynuowane przez namaszczonych braci Jezusa, którzy są jeszcze na ziemi, oraz ich towarzyszy. Wszyscy oni niosą duchowe oświecenie i pomagają ludziom pokładać wiarę w Jezusie, „świetle narodów”.

12. Co to znaczy, że Jehowa ‛dał swego Sługę jako przymierze ludu’?

¹² W tym samym proroctwie Jehowa rzekł do swego wybranego Sługi: „I będę cię strzegł, i dam cię jako przymierze ludu” (Izaj. 42:6). Szatan nieustannie usiłował zgładzić Jezusa, starając się nie dopuścić, by dokończył swą ziemską służbę, ale Jehowa chronił Syna aż do wyznaczonego czasu (Mat. 2:13; Jana 7:30). A potem Bóg wskrzesił Jezusa i ‛dał go jako przymierze’, czyli przyrzeczenie, dla mieszkańców ziemi. Uroczyście zagwarantował, że Jego wierny Sługa dalej będzie występował jako „światło narodów” i uwalniał ludzi z duchowej ciemności (odczytaj Izajasza 49:8, 9)c.

13. Jak Jezus, będąc na ziemi, wyzwalał „siedzących w ciemności” i jak czyni to obecnie?

¹³ Zgodnie z tą obietnicą wybrany Sługa Jehowy miał ‛otworzyć ślepe oczy, wyprowadzić z lochu więźnia’ oraz wyzwolić „siedzących w ciemności” (Izaj. 42:7). Podczas swej ziemskiej służby Jezus dokonywał tego, demaskując fałszywe tradycje religijne i głosząc dobrą nowinę o Królestwie (Mat. 15:3; Łuk. 8:1). W ten sposób wyzwalał z duchowej niewoli Żydów, którzy stawali się jego uczniami (Jana 8:31, 32). Podobne oswobodzenie przynosi milionom innych ludzi. Swoim naśladowcom polecił: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów”, przy czym obiecał: „Ja jestem z wami (...) aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:19, 20). Z niebios Chrystus Jezus nadzoruje dziś ogólnoświatową działalność kaznodziejską.

Wywyższony Sługa Jehowy

14, 15. Dlaczego i jak Jehowa wywyższył Jezusa?

¹⁴ W jeszcze innej zapowiedzi dotyczącej swego mesjańskiego Sługi Jehowa oznajmia: „Oto mój sługa będzie działał z wnikliwością. Zajmie wysokie stanowisko i zostanie wyniesiony oraz bardzo wywyższony” (Izaj. 52:13). Ze względu na lojalne podporządkowanie się Syna zwierzchnictwu Bożemu i jego wierność w najtrudniejszej próbie Jehowa niezmiernie go wywyższył.

¹⁵ Apostoł Piotr napisał o Jezusie: „Jest on po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, a podporządkowano mu aniołów i władze, i moce” (1 Piotra 3:22). Podobnie wypowiedział się o nim apostoł Paweł: „Ukorzył się i stał się posłuszny aż do śmierci, i to śmierci na palu męki. Dlatego też Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię, które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca” (Filip. 2:8-11).

16. W jaki sposób Jezus został „bardzo wywyższony” w roku 1914 i czego już od tamtej pory dokonał?

¹⁶ W roku 1914 Jehowa uhonorował Jezusa jeszcze bardziej. Syn Boży został „bardzo wywyższony”, kiedy Ojciec ustanowił go Władcą w mesjańskim Królestwie (Ps. 2:6; Dan. 7:13, 14). Od tego czasu Chrystus wyruszył „na podbój między swoich nieprzyjaciół” (Ps. 110:2). Najpierw pokonał i strącił na ziemię Szatana i demony (Obj. 12:7-12). Następnie jako Większy Cyrus uwolnił ostatek swoich namaszczonych braci na ziemi z pęt „Babilonu Wielkiego” (Obj. 18:2; Izaj. 44:28). Poprowadził ogólnoświatowe dzieło głoszenia, dzięki któremu możliwe stało się zbieranie „pozostałych” z jego duchowych braci, a z czasem także milionów „drugich owiec”, lojalnych towarzyszy „małej trzódki” (Obj. 12:17; Jana 10:16; Łuk. 12:32).

17. Czego się do tej pory dowiedzieliśmy z analizy proroctw Izajasza dotyczących Sługi Jehowy?

¹⁷ Dzięki analizie tych wyjątkowych proroctw z Księgi Izajasza z pewnością jeszcze bardziej cenimy naszego Króla i Wykupiciela, Jezusa Chrystusa. Jego synowskie podporządkowanie w trakcie ziemskiej służby pokazało, jakie szkolenie odebrał wcześniej u boku Ojca. Działalność kaznodziejska, zapoczątkowana przez Jezusa i nadzorowana przez niego po dziś dzień, dowodzi, że jest on „światłem narodów”. W następnym artykule omówimy proroctwo, które ujawniło, że mesjański Sługa miał cierpieć i oddać swe życie dla naszego dobra. Są to sprawy, na które w okresie poprzedzającym Pamiątkę jego śmierci musimy ‛bacznie zważać’ (Hebr. 12:2, 3).

[Przypisy]

„Jego przebijano za nasz występek, miażdżono za nasze przewinienia. (...) Dzięki jego ranom zgotowano nam uzdrowienie” (IZAJ. 53:5).

1. Na czym powinniśmy się koncentrować w trakcie obchodów Pamiątki i jakie proroctwo nam w tym pomoże?

ŚWIADKOWIE JEHOWY obchodzą Pamiątkę, by wspominać śmierć Chrystusa. Rozważają też korzyści wynikające z faktu, że Jezus umarł i zmartwychwstał. To święto kieruje naszą uwagę na wykazanie słuszności zwierzchnictwa Jehowy, uświęcenie Jego imienia i spełnienie Bożego zamierzenia obejmującego między innymi wybawienie ludzkości. Jeśli chodzi o ofiarę Chrystusa i związane z nią dobrodziejstwa, to chyba najlepiej przedstawia je proroctwo z Księgi Izajasza 53:3-12. Zawiera ono zapowiedź cierpień Sługi, szczegóły dotyczące jego śmierci oraz opis błogosławieństw, jakich dzięki tej wyjątkowej ofierze dostąpią jego namaszczeni bracia i „drugie owce” (Jana 10:16).

2. Czego dowodzi proroctwo Izajasza i jak wpłynie na nas jego analiza?

² Siedem stuleci przed przyjściem Jezusa na ziemię Bóg natchnął Izajasza do oznajmienia, że wybrany Sługa okaże się wierny nawet w najcięższych próbach. Dowodzi to, że Jehowa był całkowicie pewny lojalności swego Syna. Analiza tego proroctwa niewątpliwie poruszy nasze serca i wzmocni naszą wiarę.

‛Wzgardzony i uważany za nic’

3. Dlaczego Żydzi powinni byli godnie powitać Jezusa, a jak w rzeczywistości go przyjęli?

³ Odczytaj Izajasza 53:3. Spróbuj sobie wyobrazić, jak wiele to musiało kosztować jednorodzonego Syna Bożego: zrezygnował z radosnego przywileju usługiwania u boku Ojca i przyszedł na ziemię, by oddać swe życie w celu wyzwolenia ludzkości od grzechu i śmierci! (Filip. 2:5-8). Jego ofiara miała zapewnić ludziom prawdziwe odpuszczenie grzechów — coś, czego ofiary ze zwierząt nakazane w Prawie Mojżeszowym były jedynie cieniem (Hebr. 10:1-4). Czyż więc przynajmniej Żydzi, oczekujący obiecanego Mesjasza, nie powinni byli godnie go powitać i szanować? (Jana 6:14). Tymczasem, jak to zapowiedział Izajasz, Chrystus został przez nich „wzgardzony”, był ‛uważany za nic’. Apostoł Jan napisał: „Przyszedł do własnego domu, ale jego własny lud go nie przyjął” (Jana 1:11). Z kolei apostoł Piotr oznajmił Żydom: „Bóg naszych praojców otoczył chwałą swego Sługę, Jezusa, którego wyście wydali i zaparli się przed obliczem Piłata, gdy ten postanowił go zwolnić. Tak, zaparliście się świętego i prawego” (Dzieje 3:13, 14).

4. W jaki sposób Jezus ‛poznał, co to choroba’?

⁴ Izajasz zapowiedział również, że Jezus miał „poznać, co to choroba”. W trakcie swej służby Syn Boży czasami był zmęczony, ale nic nie wskazuje na to, by kiedykolwiek chorował (Jana 4:6). Niemniej ‛poznał, co to choroba’, w kontaktach ze swymi słuchaczami. Kierując się współczuciem, niejednego z nich uzdrowił (Marka 1:32-34). W ten sposób spełnił następujące proroctwo: „Zaprawdę, on dźwigał nasze choroby i nosił nasze boleści” (Izaj. 53:4a; Mat. 8:16, 17).

Jak gdyby „ugodzony przez Boga”

5. Co wielu Żydów sądziło o wyroku wydanym na Jezusa i dlaczego to pogłębiało jego cierpienia?

⁵ Odczytaj Izajasza 53:4b. Wielu współczesnych Jezusowi nie rozumiało, dlaczego musi on cierpieć i umrzeć. Sądzili, że spotyka go kara od Boga (Mat. 27:38-44). Żydzi oskarżali Chrystusa o bluźnierstwo (Marka 14:61-64; Jana 10:33). Oczywiście nie był on ani grzesznikiem, ani bluźniercą. Ponieważ pałał ogromną miłością do Ojca, sama okoliczność, że miał umrzeć oskarżony o bluźnierstwo, z pewnością pogłębiała jego cierpienia. Mimo to jako Sługa Jehowy ochoczo podporządkował się Jego woli (Mat. 26:39).

6, 7. W jakim sensie Jehowa ‛zmiażdżył’ swego wiernego Sługę i dlaczego miał w tym upodobanie?

⁶ Co innego jednak dowiedzieć się z proroctwa, że ludzie będą uważać Chrystusa za „ugodzonego przez Boga”, a co innego czytać, że „Jehowie spodobało się go zmiażdżyć” (Izaj. 53:10). Jak Jehowa mógł mieć w tym upodobanie, skoro wcześniej sam oznajmił: „Oto mój sługa, (...) mój wybrany, którego moja dusza obdarzyła uznaniem”? (Izaj. 42:1). W jakim sensie ‛zmiażdżenie’ Jezusa przysporzyło Bogu radości?

⁷ Aby zrozumieć tę część proroctwa, musimy pamiętać, że w związku z kwestią sporną co do zwierzchnictwa Jehowy Szatan podał w wątpliwość lojalność wszystkich sług Bożych w niebie i na ziemi (Hioba 1:9-11; 2:3-5). Jezus dochował wierności aż do śmierci i tym samym dostarczył doskonałego argumentu przeciwko twierdzeniu Szatana. Chociaż Jehowa dopuścił, by wrogowie pozbawili życia Jego Syna, to patrząc na tę egzekucję, z pewnością cierpiał. Zarazem jednak cieszył się, że zachował on niezłomną wierność (Prz. 27:11). Radość Jehowy była tym większa, że dzięki śmierci Jego Syna ludzie okazujący skruchę mieli zaznać licznych dobrodziejstw (Łuk. 15:7).

‛Przebity za nasz występek’

8, 9. W jaki sposób Jezus został ‛przebity za nasz występek’ i jak potwierdzają to słowa apostoła Piotra?

⁸ Odczytaj Izajasza 53:6. Niczym zagubione owce, grzeszni ludzie od dawna błąkają się, poszukując uwolnienia od chorób i śmierci odziedziczonych po Adamie (1 Piotra 2:25). Ponieważ wszyscy jego potomkowie są niedoskonali, żaden z nich nie był w stanie wykupić tego, co on zaprzepaścił (Ps. 49:7). Ale Jehowa w swojej ogromnej miłości ‛sprawił, że nasze przewinienie dotknęło’ drogiego Mu Syna i wybranego Sługę. Chrystus zgodził się zostać ‛przebity za nasz występek’ i ‛zmiażdżony za nasze przewinienia’; tym samym zaniósł nasze grzechy na pal i za nas umarł.

⁹ Apostoł Piotr napisał: „Do tego biegu zostaliście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście podążali dokładnie jego śladami. On sam we własnym ciele zaniósł nasze grzechy na pal, abyśmy skończywszy z grzechami, żyli dla prawości”. Następnie, cytując proroctwo Izajasza, dodał: „Jego pręgami zostaliście uzdrowieni” (1 Piotra 2:21, 24; Izaj. 53:5). Akt dokonany przez Jezusa otworzył grzesznym ludziom drogę do pojednania się z Bogiem, jak to Piotr opisał nieco dalej: „Chrystus raz na zawsze umarł za grzechy, prawy za nieprawych, aby was przywieść do Boga” (1 Piotra 3:18).

„Jak baranek prowadzony na zabicie”

10. (a) Jak Jan Chrzciciel określił Jezusa? (b) Dlaczego słowa Jana były trafne?

¹⁰ Odczytaj Izajasza 53:7, 8. Kiedy Jan Chrzciciel ujrzał nadchodzącego Jezusa, wykrzyknął: „Oto Baranek Boży, który usuwa grzech świata!” (Jana 1:29). Nazywając Jezusa Barankiem, Jan mógł mieć na myśli zapowiedź Izajasza, że Sługa będzie „jak baranek prowadzony na zabicie” (Izaj. 53:7, Biblia poznańska). Według proroctwa Izajasza Jezus miał też ‛wylać na śmierć swą duszę’ (Izaj. 53:12). Co ciekawe, w noc ustanowienia Pamiątki swej śmierci Syn Boży podał 11 wiernym apostołom kielich z winem i rzekł: „To oznacza moją ‚krew przymierza’, która ma być wylana za wielu dla przebaczenia grzechów” (Mat. 26:28).

11, 12. (a) Co ilustrowała gotowość oddania życia przez Izaaka? (b) O czym nie powinniśmy zapominać w związku z Pamiątką?

¹¹ Jezus był gotów oddać swoje życie w ofierze na ołtarzu woli Jehowy — tak jak niegdyś Izaak (Rodz. 22:1, 2, 9-13; Hebr. 10:5-10). Ale chociaż Izaak zgodził się poświęcić życie, to do złożenia tej ofiary w gruncie rzeczy przystąpił Abraham (Hebr. 11:17). Podobnie Jezus bez wahania zgodził się ponieść śmierć, lecz inicjatywa w sprawie złożenia okupu należała do Jehowy. Ofiarując swego Syna, dał On wyraz głębokiej miłości do rodzaju ludzkiego.

¹² Sam Jezus oznajmił: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16). A apostoł Paweł napisał: „Bóg zaleca swoją miłość do nas przez to, że gdy jeszcze byliśmy grzesznikami, Chrystus za nas umarł” (Rzym. 5:8). Dlatego kiedy z szacunkiem upamiętniamy śmierć Chrystusa, nigdy nie powinniśmy zapominać, że złożenie tej ofiary stało się możliwe dzięki Większemu Abrahamowi, Jehowie. To ku Jego chwale obchodzimy Pamiątkę.

‛Sługa udostępnia wielu ludziom stan prawości’

13, 14. Jak Sługa Jehowy ‛udostępnił wielu ludziom stan prawości’?

¹³ Odczytaj Izajasza 53:11, 12. O swoim wybranym Słudze Jehowa powiedział: „Ten prawy, sługa mój, udostępni wielu ludziom stan prawości”. Jak to możliwe? Wskazówkę znajdujemy w końcowej części wersetu 12, gdzie czytamy, że Sługa „zaczął się ujmować za występnymi”. Wszyscy potomkowie Adama rodzą się grzeszni, „występni”, i dlatego otrzymują „zapłatę, którą płaci grzech”; jest nią śmierć (Rzym. 5:12; 6:23). Grzeszni ludzie muszą się pojednać z Jehową. W rozdziale 53 swej księgi Izajasz opisuje, jak Jezus ‛ujął się’ za grzeszną ludzkością: „Spadła na niego kara mająca przynieść nam pokój i dzięki jego ranom zgotowano nam uzdrowienie” (Izaj. 53:5).

¹⁴ Dzięki temu, że Chrystus wziął na siebie nasze grzechy i za nas umarł, udostępnił „wielu ludziom stan prawości”. Apostoł Paweł napisał: „Bóg uznał za dobre, żeby w nim [Chrystusie] zamieszkała cała pełnia i żeby przez niego na nowo pojednać ze sobą wszystko inne — czy to, co na ziemi, czy to, co w niebiosach — wprowadzając pokój przez krew, którą on przelał na palu męki” (Kol. 1:19, 20).

15. (a) Do kogo odnosi się użyte przez Pawła określenie „to, co w niebiosach”? (b) Jedynie kto ma prawo spożywać emblematy podczas Pamiątki i dlaczego?

¹⁵ Określenie „to, co w niebiosach” odnosi się do pomazańców, którzy dostępują pojednania z Jehową na mocy przelanej krwi Chrystusa i są powoływani do panowania z Jezusem w niebie. Chrześcijanie będący „uczestnikami powołania niebiańskiego” zostają poczytani „za prawych, ku życiu” (Hebr. 3:1; Rzym. 5:1, 18). Od tej pory Jehowa uznaje ich za swych duchowych synów. Duch święty wzbudza w nich przeświadczenie, że są „współdziedzicami z Chrystusem”, wyznaczonymi na królów i kapłanów w jego niebiańskim Królestwie (Rzym. 8:15-17; Obj. 5:9, 10). Wchodzą w skład Izraela duchowego, „Izraela Bożego”, i zostają objęci „nowym przymierzem” (Jer. 31:31-34; Gal. 6:16). Jako uczestnicy tego przymierza, mają prawo spożywać podczas Pamiątki emblematy, w tym czerwone wino z kielicha, o którym Jezus powiedział: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łuk. 22:20).

16. Do kogo odnosi się określenie „to, co na ziemi” i w jakim sensie tacy ludzie zostają uznani za prawych?

¹⁶ Z kolei określenie „to, co na ziemi” odnosi się do drugich owiec Chrystusa, które spodziewają się żyć wiecznie na ziemi. Również im wybrany Sługa Jehowy ‛udostępnia stan prawości’ przed Bogiem. Ponieważ tacy chrześcijanie pokładają wiarę w Chrystusowej ofierze okupu i w ten sposób „wyprali swoje długie szaty i wybielili je we krwi Baranka”, Jehowa uznaje ich za prawych — choć nie jako duchowych synów, lecz jako swych przyjaciół — i daje im wspaniałe widoki na przeżycie „wielkiego ucisku” (Obj. 7:9, 10, 14; Jak. 2:23). Członkowie klasy drugich owiec nie są uczestnikami nowego przymierza i nie mają nadziei na życie w niebie, toteż podczas Pamiątki nie spożywają emblematów, ale są na niej obecni jako pełni szacunku obserwatorzy.

Wszelkie dzięki należą się Jehowie i Jego Słudze!

17. Jak analiza spisanych przez Izajasza proroctw dotyczących Sługi Jehowy pomaga nam przygotować nasze umysły na obchody Pamiątki?

¹⁷ Analiza spisanych przez Izajasza proroctw dotyczących Sługi Jehowy to wspaniały sposób przygotowania naszych umysłów na obchody Pamiątki śmierci Chrystusa. Pomaga nam ‛uważnie wpatrywać się w Naczelnego Pełnomocnika i Udoskonaliciela naszej wiary’ (Hebr. 12:2). Dowiedzieliśmy się, że Syn Boży nigdy się nie buntuje. W przeciwieństwie do Szatana znajduje upodobanie w uczeniu się od Jehowy, uznając Go za Wszechwładnego Pana. W trakcie swojej ziemskiej służby okazywał współczucie tym, którym głosił, i wielu uzdrawiał zarówno pod względem fizycznym, jak i duchowym. W ten sposób pokazał, czego dokona w nowym systemie rzeczy, gdy w roli mesjańskiego Króla ‛ustanowi sprawiedliwość na ziemi’ (Izaj. 42:4). Zapał, z którym głosił o Królestwie jako „światło narodów”, jest dla nas zachętą, byśmy też gorliwie rozgłaszali dobrą nowinę po całej ziemi (Izaj. 42:6).

18. Dlaczego proroctwa Izajasza pogłębiają naszą wdzięczność dla Jehowy i Jego wiernego Sługi?

¹⁸ Proroctwa Izajasza pomagają nam też jeszcze lepiej zrozumieć, na jak wielką ofiarę zdobył się Jehowa, gdy posłał swego Syna na ziemię, by ten cierpiał i oddał za nas życie. Jehowie spodobało się nie to, że Jezus przechodził udrękę, ale że zachował bezgraniczną wierność do samej śmierci. Podzielajmy tę radość Jehowy i pamiętajmy o wszystkim, co uczynił Jezus, by udowodnić, że Szatan jest kłamcą, oraz uświęcić imię Boga, a tym samym wykazać słuszność Jego zwierzchnictwa. Pamiętajmy też, że Chrystus wziął na siebie nasze grzechy i za nas umarł. W ten sposób umożliwił małej trzódce swych namaszczonych braci oraz drugim owcom osiągnięcie stanu prawości przed Jehową. Oby podczas obchodów Pamiątki nasze serca przepełniała wdzięczność dla Jehowy i Jego wiernego Sługi.