7, 8. (a) Jakie dwa okresy można nazwać „rokiem dobrej woli”? (b) Wymień ‛dni pomsty’ Jehowy.

⁷ Dobra nowina ma być obwieszczana w ustalonym czasie. Jezus wraz ze swymi naśladowcami miał „[ogłaszać] rok dobrej woli Jehowy i dzień pomsty ze strony naszego Boga; (...) [pocieszać] wszystkich pogrążonych w żałości” (Izajasza 61:2). Rok jest dość długi, ale ma początek i koniec. „Rok dobrej woli” Jehowy to okres, w którym daje On potulnym sposobność zareagowania na Jego orędzie o wolności.

⁸ W I wieku n.e. „rok dobrej woli” dla narodu żydowskiego rozpoczął się w roku 29, gdy Jezus podjął swą służbę na ziemi. Zachęcał wtedy Żydów: „Okazujcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios” (Mateusza 4:17). Ten „rok dobrej woli” trwał aż do Bożego „dnia pomsty”, którego punkt kulminacyjny nastąpił w roku 70 — Jehowa pozwolił wtedy wojskom rzymskim zburzyć Jerozolimę i tamtejszą świątynię (Mateusza 24:3-22).

Izajasz wywiązuje się więc ze swego proroczego zadania, czyli „[wyznacza] dział tym, którzy opłakują Syjon, (...) zamiast popiołu (...) [daje] im nakrycie głowy, zamiast żałości — olejek radosnego uniesienia, zamiast przygnębionego ducha — płaszcz wysławiania; i będą zwani wielkimi drzewami prawości, zasadzeniem Jehowy, by został upiększony” (Izajasza 61:3).

11. Kto w I wieku n.e. miał powody do wysławiania Jehowy za Jego wspaniałe dokonania?

¹¹ W I wieku n.e. Żydzi, którzy pozwolili się wyswobodzić z pęt religii fałszywej, również wysławiali Boga za to, co dla nich uczynił. Kiedy zostali wyratowani z narodu martwego pod względem duchowym, ich przygnębienie zastąpił „płaszcz wysławiania”. Zmiany takiej doznali najpierw uczniowie Jezusa, gdy ten po swym zmartwychwstaniu namaścił ich duchem świętym — ich smutek wywołany śmiercią Pana ustąpił wtedy radości. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku podobnego przeobrażenia doświadczyło także 3000 potulnych, którzy właściwie zareagowali na orędzie głoszone przez tych dopiero co namaszczonych chrześcijan i dali się ochrzcić (Dzieje 2:41). Pewność, że Jehowa darzy ich uznaniem, niewątpliwie miała dla nich ogromne znaczenie. Przestali ‛opłakiwać Syjon’, otrzymali natomiast ducha świętego i zostali pokrzepieni „olejkiem radosnego uniesienia”, symbolizującym rozradowanie osób, na które Jehowa zlewa obfite błogosławieństwa (Hebrajczyków 1:9).