„Będą (...) straszne widoki i wielkie znaki z nieba. Będą też znaki na słońcu i księżycu, i gwiazdach, a na ziemi udręczenie narodów nie znających drogi wyjścia, z powodu łoskotu morza i jego wzburzenia, podczas gdy ludzie będą mdleć ze strachu i w oczekiwaniu tego, co przyjdzie na zamieszkaną ziemię” (Łukasza 21:11, 25, 26)

W pierwszej wojnie światowej użyto nowych, potwornych rodzajów broni. Samoloty i sterowce zasypywały ziemię gradem bomb i pocisków. Jeszcze straszliwsze zniszczenie, łącznie z wybuchem dwóch bomb atomowych, spadło z nieba na bezbronną ludność cywilną w drugiej wojnie światowej.

Ludzie wtargnęli też w sferę „słońca i księżyca, i gwiazd”. Pociski balistyczne wzbijają się w przestworza, skąd spadają na wyznaczony cel. Statki kosmiczne penetrują układ słoneczny, a nawet dalsze obszary. Narody uzależniły się od sztucznych satelitów okrążających ziemię. Za pomocą satelitów nawigacyjnych i meteorologicznych potrafią z bezlitosną precyzją nakierowywać rakiety strategiczne. Coraz szersze zastosowanie znajdują też satelity telekomunikacyjne i rozpoznawcze. Michael Sheehan napisał w książce pt. The Arms Race (Wyścig zbrojeń): „Satelity zastępują siłom zbrojnym supermocarstw wzrok, słuch i mowę”.

Przykładem tego był niedawny atak powietrzny na Libię. W publikacji pt. Aviation Week & Space Technology czytamy: „W przygotowywaniu nalotu i ocenie jego skuteczności korzystano ze zdjęć satelitarnych. Danych o warunkach pogodowych dostarczył system obronnych satelitów meteorologicznych, a w dowodzeniu akcją i jej nadzorowaniu pośredniczyły wojskowe satelity telekomunikacyjne”. Z uwagi na doniosłą rolę satelitów wojskowych obydwa supermocarstwa posiadają broń antysatelitarną. Jedno z nich wcale nie kryje się z zamiarami rozmieszczenia niszczycielskich środków w przestrzeni kosmicznej, czyli z tak zwanym programem wojen gwiezdnych. Czas pokaże, czy obie potęgi rzeczywiście uwikłają się w taki konflikt zbrojny.