Wielką krzywdę wyrządzono także Nabotowi. Padł on ofiarą nikczemnego planu uknutego przez Jezebel, żonę izraelskiego króla Achaba. Król patrzył chciwym okiem na dziedziczną posiadłość Nabota, znajdującą się tuż obok pałacu. Gdy jednak złożył Nabotowi propozycję kupna, ten odmówił, ponieważ Izraelitom nie wolno było wyzbywać się dziedzicznej własności (Kapłańska 25:23). Dowiedziawszy się o tym, niegodziwa żona Achaba postarała się o dwóch fałszywych świadków, którzy oskarżyli Nabota o złorzeczenie Bogu i królowi. W rezultacie Nabot i jego synowie ponieśli śmierć. Wyobraźmy sobie, jak musiał się czuć, kiedy ludzie sięgali po kamienie, aby go zabić! (1 Królów 21:1-14; 2 Królów 9:26).

A co z Nabotem? Ponownie spróbujmy spojrzeć na tamtą sytuację oczami Jehowy. Ponieważ potrafi On wskrzeszać zmarłych, więc z Jego punktu widzenia Nabot niejako dalej żył, mimo iż leżał martwy na ziemi (1 Królów 21:19; Łukasza 20:37, 38). Wprawdzie ów sługa Boży jeszcze czeka na przywrócenie go do życia, ale dla niego ten okres oczekiwania jest niczym chwila, gdyż „umarli nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5). Poza tym został już pomszczony przez Jehowę, który wydał wyrok na Achaba i jego dom (2 Królów 9:21, 24, 26, 35, 36; 10:1-11; Jana 5:28, 29).

[Ilustracja na stronach 16, 17]

Jak musiał się czuć Nabot, doznając tak wielkiej niesprawiedliwości?