Imiona nadane pod kierownictwem Bożym często miały znaczenie prorocze. Imię syna Izajasza — Maher-Szalal-Chasz-Baz („Pośpiesz się, łupie! [lub „Śpiesząc się do łupu”] Przyszedł szybko, by grabić”) — wskazywało, że król asyryjski podbije Damaszek i Samarię (Iz 8:3, 4). Imię syna Ozeasza — Jizreel („Bóg zasieje nasienie”) — kierowało uwagę na przyszły rozrachunek z domem Jehu (Oz 1:4). Imiona dwojga innych dzieci urodzonych przez żonę Ozeasza — Lo-Ruchama („nie okazano [jej] miłosierdzia”) i Lo-Ammi („nie mój lud”) — zapowiadały, że Jehowa odrzuci Izrael (Oz 1:6-10). Również imię Syna Bożego, Jezus („Jehowa jest wybawieniem”), proroczo wyjawiało wyznaczoną mu przez Jehowę rolę Wybawiciela lub „narzędzia wybawienia” (Łk 2:30; Mt 1:21).

Jehowa zmienił imię Abrama („ojciec jest wysoki [wywyższony]”) na Abraham („ojciec mnóstwa”), a Saraj (prawdopodobnie: „swarliwa”) na Sara („księżniczka”) — w obu wypadkach były to imiona prorocze (Rdz 17:5, 6, 15, 16). Jakubowi, który wytrwale zmagał się z aniołem, powiedziano: „Nie będziesz już dłużej nazywany imieniem Jakub, lecz Izrael [„walczący (zmagający się) z Bogiem” lub „Bóg walczy”], bo walczyłeś z Bogiem i z ludźmi, tak iż w końcu przemogłeś” (Rdz 32:28). Ta zmiana imienia, stanowiąca wyraz błogosławieństwa Bożego, została później jeszcze raz potwierdzona (Rdz 35:10). Kiedy więc Pismo Święte mówi proroczo o „nowym imieniu”, najwyraźniej chodzi o imię pasujące do tego, kto ma je nosić (Iz 62:2; 65:15; Obj 3:12).