-
Chrześcijańscy świadkowie Jehowy w I wiekuŚwiadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego
-
-
Rozdział 3
Chrześcijańscy świadkowie Jehowy w I wieku
„BĘDZIECIE moimi świadkami (...) aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). W tych pożegnalnych słowach Jezus polecił swym uczniom, żeby byli świadkami. Ale czyimi? „Moimi świadkami” — powiedział Jezus. Czy z tego wynika, że nie mieli być świadkami Jehowy? Bynajmniej!
W gruncie rzeczy uczniom Jezusa przypadł w udziale wyjątkowy przywilej: mieli być świadkami zarówno Jehowy, jak i Jezusa. Jako wierni Żydzi, pierwsi naśladowcy Jezusa już byli świadkami Jehowy (Izaj. 43:10-12). Teraz jednak powołano ich także do świadczenia o żywotnej roli Jezusa w uświęcaniu imienia Jehowy za pośrednictwem Jego mesjańskiego Królestwa. Ich świadczenie o Jezusie miało więc przysparzać chwały Jehowie (Rzym. 16:25-27; Filip. 2:9-11). Poświadczyli, że Jehowa nie kłamał, gdyż po upływie z górą 4000 lat zesłał dawno obiecanego Mesjasza, czyli Chrystusa.
Chrześcijańskim świadkom Jehowy z I wieku powierzono również niezwykłe zadanie, które prawdziwi chrześcijanie spełniają po dziś dzień.
„Idźcie (...) i czyńcie uczniów”
Po zmartwychwstaniu Jezus ukazał się uczniom zgromadzonym na pewnej górze w Galilei. Tam przedstawił w zarysach ich odpowiedzialne zadanie: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam nakazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:19, 20).
-
-
Chrześcijańscy świadkowie Jehowy w I wiekuŚwiadkowie Jehowy — głosiciele Królestwa Bożego
-
-
Naśladowcom Chrystusa powierzono więc odpowiedzialne zadanie: mieli przeprowadzać wśród wszystkich narodów dzieło czynienia uczniów. Spełniając to polecenie, musieli jednak świadczyć o imieniu i Królestwie Jehowy, ponieważ tak czynił ich Wzorodawca, Jezus (Łuk. 4:43; Jana 17:26). Kto zatem przyjmował naukę Chrystusa i przyłączał się do jego uczniów, tym samym stawał się chrześcijańskim świadkiem Jehowy. Odtąd nikt nie był świadkiem na rzecz Jehowy z racji urodzenia — jako członek narodu żydowskiego — lecz z własnego wyboru. Świadkami stawali się ludzie, którzy miłowali Jehowę i szczerze pragnęli podporządkować się Jego zwierzchniej władzy (1 Jana 5:3).
-