Od czasów sędziów do niewoli babilońskiej. W swym proroctwie wypowiedzianym na łożu śmierci Jakub nazwał Naftalego „smukłą łanią” (Rdz 49:21). Być może wskazał w ten sposób na zwinność i zręczność wojowników z tego plemienia, co zdaje się potwierdzać historia. Gdy Barak wezwał Izraelitów do walki z dobrze uzbrojonymi wojskami Sysery, na jego apel odważnie odpowiedziało 10 000 mężczyzn z plemion Naftalego i Zebulona, którzy dzięki błogosławieństwu Bożemu odnieśli zwycięstwo. Sam Barak najwyraźniej pochodził z plemienia Naftalego i mieszkał na jego terytorium w Kedeszu (Sdz 4:6-15; 5:18). Plemię to wsparło także Gedeona w walce z Midianitami (Sdz 6:34, 35; 7:23, 24).

Wiele lat później 1000 dowódców i 37 000 innych wojowników z plemienia Naftalego przybyło do Hebronu, by ustanowić Dawida królem nad całym Izraelem. Na ucztę związaną z tym wydarzeniem żywność dostarczono aż z terytorium Issachara, Zebulona i Naftalego (1Kn 12:23, 34, 38-40). Wydaje się, że pod wodzą króla Dawida plemię Naftalego odegrało znaczącą rolę w pokonaniu nieprzyjaciół Izraela (Ps 68:1, 27 oraz nagł.).

A zatem także prorocze słowa Jakuba o Naftalim: „Od niego pochodzą piękne słowa” można odnieść do Jezusa (Rdz 49:21). Syn Boży istotnie wypowiadał „piękne słowa”, gdyż nawet urzędnicy, którzy mieli go aresztować, zauważyli: „Nigdy żaden inny człowiek nie mówił jak ten” (Jn 7:46).